Για καιρό περιπλανιόταν στη γη. Μετανάστης. Με όνειρα και ελπίδες ερχόμενος. Στη νέα γη. Ελλάδα. Κινδύνευσε όπως και τα δυο παιδιά του στη διαδρομή, αλλά, ξεπέρασαν τη πιθανότητα πνιγμού. Αφίχθηκαν πρωί-πρωί στη Μυτιλήνη. Το πρώτο πράγμα που θυμούνται ήταν τα μάτια και το χαμόγελο του λιμενικού που τους έβγαλε στη στεριά.
Είχαν ξεκινήσει νωρίς το πρωί από τη Συρία. Νηστικοί για τρεις μέρες και άυπνοι. Χωρίς να ξέρουν τί θα αντικρύσουν στη νέα τους πατρίδα. Ο ήλιος, τα κύματα, το στρίμωγμα, τα χρήματα. Έτσι ταξίδεψαν. Ώρες. Όμως ήταν αρκετές για να νιώσουν τη βίαιη απομάκρυνσή τους από τη γη τους.
Δίχως πολλές επιλογές λόγω πολέμου. Φορτώθηκαν τα απαραίτητα απ΄το βιός τους. Χαιρέτησαν οικογένεια και γνωστούς και εκείνο το πρωί επιβιβάστηκαν. Φουσκωτό. Αγνοούσαν το μέσο μεταφοράς τους μέχρι που το είδαν.
Ταξίδεψαν μαζί με άλλες, μικρές και μεγάλες, οικογένειες. Αντάλλασσαν λίγα λόγια και προσεύχονταν. Ναι, προσεύχονταν για ένα καλύτερο μέλλον να ΄ρθεί! Δεν γνώριζαν, όμως, πως η Ελλάδα-το όνειρο θα συνεπαγόταν ένα στεγνό και στυγνό στρατόπεδο συγκέντρωσης με απόντα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν ήξεραν. Ναι.
29/12/19
