Ενοποιημενη παρουσίαση των Τεχνων - Ιδέα!

Με αρχή έναν ήχο (Μουσική), ένας χορευτής χορεύει (Χορός). Ακολουθεί ένας ζωγράφος βασιζόμενος στους προηγούμενος (Ζωγραφική). Εμφανίζεται οθόνη (Σινεμά + κόμικς) κι ακολουθεί η Αρχιτεκτονική με το κτήριο να αλλάζει μορφή με την ψήφο του κοινού. Γλυπτά αλλάζουν μορφή όταν το κοινό τα αγγίζει (Γλυπτική) και συνεχίζουν οι υπόλοιπες τέχνες.

Σημ. Η σκηνή είναι στρογγυλή και περιστροφική για όλο το κοινό. Κάθε φορά που παρακολουθεί ένας θεατής τη παράσταση, αυτή αλλάζει.

                                                                                                        26/6/19 (και πολύ πριν...)

Κοντά

Ήσουν κοντά μου...
... και μου μάθαινες
πώς να κάνεις την κάθε συνάντηση
γιορτή.

                                    15/1/18

Μια απλή ερώτηση

Το είχες προ-δεί ή
στο είχα υποσχεθεί;
Μηδενική ροή - πάτωμα.

                     16/1/18 

Εαρινό ηλιοστάσιο 1999

Τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου κατάλαβα πως...

μπορώ να χαμογελάω δίχως νόημα, σε μένα
μπορώ να γελάω με ένα γέλιο όμορφο
μπορώ να αφήνω τα μαλλιά μου να παίζουν με τον αέρα
να φωτίζομαι από το μπλε φως του ουρανού
όταν ο ήλιος δύει
να αγγίζω απαλά πράγματα
να χορεύω μ' έναν σκοπό κάθε φορά που τον ακούω
να δέχομαι και τα νιώθω τα μηνύματα
δίχως λόγια από τους συνομιλητές
ή τους ανθρώπους γύρω μου
να λέω περισσότερα στις παύσεις
να χαίρομαι μ΄ ένα γέλιο του
να ακτινοβολώ χωρίς κανείς να το προσέχει
και να μη με νοιάζει τίποτα
μπορώ να φαντάζομαι σκηνές
που θα ζήσω σε ανύποπτες στιγμές
στιγμές συγκέντρωσης
μπορώ να αφήνω χίλια συναισθήματα
να πλημμυρίζουν το πρόσωπό μου
μπορώ να νιώθω την αλλαγή που έρχεται
και να τη περιμένω όπως ο Κνεχτ
στο  Σιντάρτα του Έρμαν Έσσε…


                           21/6/1999

Αντί - Ιστορίας

Όλοι οι ένοχοι
θα οδηγούσαν
τα πράγματα
στην αλληλο-κατηγορία
των δύο αθώων.
Μάταια, αρχικά...
Πιθανά, μετά...

                17/6/19

Στίχος

Κάτι απαιτούσε η μέρα,
όχι αρκετά επίμονα!

             17/6/19

Ίσως εν λευκώ...

Το τίποτα να ορίζει το τώρα.
Το πάντα το πουθενά.
Γυρνώ
σε γνωστά μονοπάτια.
Γεύομαι το μικρό
μπροστά στην ολότητα.
Περπατάω  και πάω.
Πάντα.
Τίποτα.
Ίσως εν λευκώ...

                5/6/19

Θα είσαι εσύ!

Στου βυθού η ηχώ μου
θα είσαι εσύ!

                28/6/18&16/6/19

Και πάλι...

Το ελάχιστο
να αναμετριέται
με το άπειρο.
Ψυχή, σώμα, νους
όλα ένα
να λέμε.
Κι όταν η δύση
φέρει ανατολή
ο ουρανός
θα είναι κοινός.
Για νέα βήματα, διαδρομές, αναζητήσεις...
Στο απόλυτο να απολογούμαι και πάλι...

                                            26/4/19

Μόνο

Θα σ' ακολουθώ
στο αιμάτινο μονοπάτι σου.
Σε ξέφωτα, νεράιδες κι ελιές
κρατώντας ένα κλωνάρι.
Ο ήλιος θα ανατέλλει
  για να δύσει
     βράδυ
χρόνος βαρύς
σκοτάδι - τεχνητό φως.
Ένα φεγγάρι
   σα πρόσωπο
θα μας κλείνει το μάτι.
Η φύση θα φωνάζει το "παρών!"
μαζί με τα ζώα.
Αντιστρέφω το μέσα.
Προχωρώ.
Αδιάψευστος μάρτυρας
            το Φως.
Και μόνο.

             26&27/4/19

Ένα γραπτό...

δεν θέλω να έχω τίτλο, ιδιότητα, χαρακτηρισμό,κατηγορία. θέλω απλά να είμαι ένα γραπτό στον υπαρκτά εξωτερικευμένο χώρο. να μην έχω ηλικία, δηλαδή χρόνο και χώρα δηλαδή τόπο. θέλω να ανήκω σε όσους αφήσω ένα ίχνος και σε όσους όχι. θέλω να περνάω σαν αέρας και να τρέχω σαν ποτάμι. να μην αναζητείται η αρχή, η αιτία, η αφορμή, η λεγόμενη "έμπνευση"... θέλω μόνο να υπάρχω γιατί υπήρξα κάπου αλλού. άλλοι θα το έλεγαν εσωτερικό κόσμο, άλλη ψυχή, άλλοι βίωμα. το χαρακτηρίζω κάτι δοθέν, δεν πολυαπορώ και προχωρώ. να εξηγηθεί η μετάγγιση,η μεταβίβαση και η διύληση του καθαρού φωτός; το θεωρώ αδύνατο. κι έτσι εξηγήσιμο μόνο από ότι κάνει δυνατά τα αδύνατα. αν παύουν ποτέ οι απορίες, οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις... και έτσι λέω πως πορεύομαι...όσο δηλώνω πως γνωρίζω ως τώρα...περίπου.αυτά,νομίζω.-

Μέρα μου είσαι!

Εδώ να ξαναρχίζω.
Πορείες, διαδρομές...
Συγκροτούμαι
για να διαλυθώ,
γίνομαι ένα
μετά το τίποτα.
Το εδώ και το τώρα
λατρεύοντας
Το ποτέ και το πουθενά
να ακροπατούν
                   πια.
Μέρα μου είσαι
   και πέρασε!

                          27/4/19

Ποιός να ξέρει;

Το εδώ να καλεί
     την γη
το τώρα
       τον χρόνο
Για το ποτέ
  και πουθενά
    φτιαγμένη
    κρατιέμαι.
Από έξω, από μέσα
ποιος να ξέρει;

               27/4/19

Αντί - Ιστορίας

Οι δύο αθώοι
θα είχαν παραποιηθεί
σε τέτοιον βαθμό
που θα αλληλο-κατηγορούνταν.

                                        5&6/6/19

Αντί - Ιστορίας

Ο μόνος όρθιος και ανεξάρτητος άνθρωπος
θα εκ-βαραθρωνόταν σταδιακά
μετά από πολλή προσπάθεια.

                                  29/4/19