Ψηφιακά γραπτά

Η Άννα ζητάει επειγόντως από τον κολλητό της τον Γιάννη συνάντηση. Του ανακοινώνει ότι χώρισε μετά από εφτά χρόνια σχέση με τον Κώστα. Του λέει τα εξής : «Άντε, να δω πότε να δω πότε θα βρω τον άντρα να συνεχίσω τη πορεία της ζωής μου»... Μόλις τελειώνει τη φράση της, ανασηκώνει το βλέμμα της και… αυτό είναι. Η ματιά της συναντά έναν φαινομενικά απαρατήρητο τύπο στο απέναντι τραπεζάκι της καφετέριας που πίνει νωχελικά – μάλλον ώρα – τον καφέ του και από την φόρτιση της κουβέντας δεν είχε μάτια, ή καλύτερα, ματιά να κοιτάξει γύρω της. Η αναγνώριση συμβαίνει. Κι η δική του ματιά τη συναντά. Τα βλέμματα μιλούν με ταχύτητα σιωπής. Βρίσκει αμέσως και άξαφνα μια πρόφαση και χωρίς εξηγήσεις, διώχνει τον Γιάννη δήθεν σε κάποια φιλική ξεχασμένη υποχρέωση. Μένει μόνη με τον καφέ, περίπου στα μισά, ένα διπλανό μισοτελειωμένο τσάι, τα τσιγάρα της – συντροφιά πιστή – κι ένα τασάκι με λιγοστά αποτσίγαρα παρόντα. Να αναρωτιέται. Τη πρώτη κίνηση. Μετά από τόσα χρόνια σταθερής σχέσης έχει βγε...

Οι στιγμές μαζί του λιγοστές. Η κατανόηση αρκετή. Θα προσπαθήσω να τον εξηγήσω. Να τον ερμηνεύσω σε λίγες γραμμές, με λίγες λέξεις, με μελάνι και χαρτί. Ίσως για να μη ξεχάσω, ίσως για να θυμηθώ. Ίσως, ταυτόχρονα, για να φανερώσω μια πορεία. Άλλου. Ξένου; Ξένιου; Κοντινού; Σίγουρα ξεμακραίνοντας… Εν πρώτοις, συνάντησε κάποιον που θέλησε να υπερτονίσει το σώμα, τα πάθη και όποια λογική τα συνοδεύουν. Τον έπεισε ότι τα κατάφερε. Έγινε δήθεν δεκτικός στις φράσεις και στις παρωχημένες λογικές του, ακόμα-ακόμα και σε εκείνες τις ανυπέρβλητες λαϊκίστικες θυμοσοφίες του. Έκρυβε καλά το γελοίο – και το γέλιο του. Προχώρησε. Συνάντησε, δευτερευόντως, το αναμενόμενο του πρώτου. Τη προσφορά σώματος. Σε πολλές εκδοχές. Ηλικιακές, χρονικές, τοπικές. Έγνεψε καταφατικά. Έπεσε στεκόμενος. Έμαθε τους τρόπους της – γιατί για περίπου γυναίκα επρόκειτο – και προχώρησε. Συνάντησε, τριτεύοντος, τη δικλείδα των δύο προηγούμενων και μαζί του τέταρτου. Του κορυφαίου. Όπως νόμιζε ο ίδιος, δηλαδή ο τέτ...

Καιρό πολύ γυρνούσες στη σιωπή, οι λέξεις μαχαιρώνουν ή αιμορραγούν. Ματιές - μαχαιριές δίνεις ή παίρνεις, δεν έχει σημασία πια. Ο πόνος φίλος να σε χαιρετά σε κάθε επαφή. Να στρίβει στη γωνία για να πεταχτεί σαν γάτα στις ρόδες. Μπερδεύονται οι στιγμές. Αυτές που όριζαν πορείες μαγικές. Ο χρόνος γελάει, ξέρει αυτός, πάντα θα κινάει. Κι αν δείχνει να νικιέται είναι για να νιώθει παρών. Ανησυχείς, τώρα, σαν τρομαγμένο πουλί, πού να βρεις στέγη και τροφή, ή, έστω, μια μαχαιριά καυτή. Να τρέχει το αίμα ποτάμι με λύτρωση και θυσία να μοιάζει.                        1/11/09