Στροφή - φουρκέτα

Σάστιζα σε κάθε στροφή
του Δρόμου
εκτός απ΄τη στροφή - φουρκέτα
...και πήγαινα

            ~ /9/17

Είμαι κι εγώ...ζωντανή!

Ζω ανάμεσά σου
προσπερνάς
πεθαίνω εντός σου
ανασταίνεσαι

          ~/9/17

Στίχος

Θα περιμένω άλλη μια διαδρομή
να σε γυρίσει πίσω η ίδια η Ζωή.

                           ~/9/17

Ερώτηση

Ποιος επέτρεψε
θνητό χέρι
ενάντιο
στον άνθρωπο;
Πότε και γιατί;

              26/9/17

Παράφραση

Στείλε ήλιο
στις κρυψώνες
του μυαλού μου.

                22/9/17

Ανταπάντηση

Η "όλες οι γυναίκες" υπεξαίρεσε από τον εαυτό της
κάποιες.

                                                19/9/17

Αντί- ιστορίας

... κι ήταν η μόνη κατηγορούμενη...
... και δεν της άρεσε...

                          14/9/17

...κι εδώ...

...κι εδώ
έπαιζε αποκάλυψη...

                   14/9/17

Άτιτλο

Ο ήλιος θα έκανε τη δουλειά του.
Εμείς τι κάναμε;

                      14/9/17

Ήμουν εκεί

Κι ήμουν και εκεί
ουρλιάζοντας για πειρασμικό λογισμό
          στον Θεό μου!

                                            14/9/17

Κι έμενα εδώ... απελπισμένο

Κι έμενα εδώ
να αναρωτιέμαι
(αν και) πώς
το χώμα και το νερό
ξεπουλήθηκαν...

                   ~9/12/17(διόρθωση)

Και τώρα,τι; (ολόκληρο)

Ο ίδιος θα τα αποποιούταν όλα. Τη πράξη, τη πρόθεση, τη προετοιμασία, τις προσεκτικές κινήσεις. Κι εκείνη, για χρόνια, θα αγνοούσε. Τη πράξη, τη πρόθεση, την εκτέλεση. Αλλά όχι πια. Όλοι θα αναρωτιούνταν πώς. Κι αν την πίστευαν με τέτοιο βεβαρημένο ιστορικό. Και μετά τη συνειδητοποίηση, τι; Η ολική ελευθερία ή μια παρωχημένη καθημερινότητα. Και μετά, τι; Χρόνος άλλαζε μα βαθιά υπέφερε ήδη για όσα δεν θ΄άλλαζαν. Κατάπιε με δυσκολία πια έναν κουραμπιέ κι έκλεισε το παιδί που δε μεγάλωνε μέσα της στη σπηλιά που σχημάτιζε το πάπλωμα. Πώς  θα πορευόταν; Δεν ήξερε αλλά είχε κιόλας πως η κάθε δυσκολία φανέρωνε δυνάμεις νέες. Έκλεισε το πορτατίφ και λούφαζε χωρίς να γνωρίζει στα σίγουρα αν ό,τι γινόταν ξημερώματα η πολύ πρωί. Δεν είχε τρόπο να το διαπιστώσει εκτός απ΄τις λίγες ημέρες του χρόνου που ο ύπνος την αρνιόταν. Άρνηση θύματος θα διαπίστωναν. Και πάλι η ερώτηση: "και τώρα τι κάνουμε"; Σιωπηλή και επιτακτική. Άλλαζε πλευρό και βαριάνασαινε. Θα κοιμόταν άλλο ένα βράδυ στο παιδικό - μα όχι μικρό - κρεββάτι της. Το πρωί θα ερχόταν με τις γνωστές, μικρές ελπίδες της εξανεμίστηκαν στη πρώτη καλημέρα. Κι εκείνη κάτι ανάμεσα σε άγαλμα και κούκλα βιτρίνας, θα μάζευε το φως του πρωινού και θα έπινε τον καφέ της. "Και τώρα, τι;". Ερχόταν και έφευγε η ερώτηση. Ήταν τότε που τράβαγε νευρικά το μισο-ανοιγμένο παντζούρι. Κι όσος ήλιος της αναλογούσε, έμπαινε στο δωμάτιο. Έπειτα, είχε και τη μουσική. Αγάπη μεγάλη και παρηγορητική. Σύντομα θα χρειαζόταν κάτι που θα την έβγαζε στον δρόμο. Μικρή ή μεγάλη ανάγκη. "Και για τι;" αναρωτιόταν πριν βγει για να αξιολογήσει τα έξοδα. Έξοδα είπε και σχεδόν κραύγασε με μια γκριμάτσα. Προφάσεις για έξοδο. Αν και δεν ήξερε ή, μάλλον γνώριζε πολύ καλά, πως δεν της ταίριαζαν. Όπως επίσης δεν ήξερε αλλά ένιωθε πως τα "αρρωστημένα" όπως ονόμαζε τα χρήματά της δεν θα μπορούσαν να έχουν άμεση σύνδεση με τη χαρά.
(Ατελές...περίπου)
                                                                                                                            31/12/17

Υ.Γ. Η γράφουσα πίνει ενίοτε δηλητηριασμένο νερό όταν δεν ξέρει αν είναι το δεξιά ή το αριστερό το σωστό για υγιές νερό.