Μικρή ιστορία #17

Πήρε το σώμα της στα χέρια του. Συνήθεια, ανάγκη, αγάπη; Κανείς κοντά να του απαντήσει. Όλα έγιναν όπως πάντα. Ή, καλύτερα, όπως πάντα τον τελευταίο καιρό.  Έβαλε κάτι πρόχειρο, βγήκε από το δωμάτιο, άναψε τσιγάρο κι άρχισε να κλαίει.

                                                                                                                          2/7/12

                                                     

Μικρή ιστορία #16

Στεκόταν ΑΝΑΜΕΣΑ. Ποτέ τόσο φανερά όσο τώρα. Ανάμεσα σε αυτά που έπρεπε να κρατήσει και σε αυτά που έπρεπε να αφήσει. Αποφάσεις οριστικές γύρευε το μέσα. Άναψε το τελευταίο τσιγάρο. Μαζί με τη συνήθειά της θα έκοβε οτιδήποτε άλλο βαρύ.

                                                                                                                      2/7/12

Προσωπογραφία #21 ή Βουτάνιο

Πρώτα, ξεπούλησε τον εαυτό της
και δεν θεώρησε πως αμάρτησε κατά Θεό.
Ύστερα, τα παιδιά της.
Έπειτα, την επιλογή του συζύγου της.
Έπειτα, ό,τι περιέλαβε όσους την περιβάλανε.
Έπειτα, οτιδήποτε οποιουδήποτε οπουδήποτε.
Άρχισα να ξανανιώθω οίκτο.
Έβρισκε κρυψώνες [στους τέσσερις
που μεταμφιέζονταν σε τρεις]
[που λιβάνιζαν τον κόσμο].
Κι όταν όλες οι φωλιές
ήταν πιασμένες,
βρήκε δυο-τρεις σίγουρες κρυψώνες.
Κατέφυγα στη μνήμη της κατάρας
της συκιάς.
Δεν την εφάρμοσα.

        29/3/16

Στίχοι

Τώρα...
που ο χρόνος
γίνεται και τόπος...

Εδώ...
που ο τόπος
γίνεται και χρόνος...


            8/7/14

σαν στίχος

Γίνε ο κεραυνός στα σκοτάδια μου...

                              13/6/14

Στίχος

Σ' είχα τόσο ονειρευτεί
που δεν σε αναγνώρισα.

                 11/1/14
          

σαν στίχος

...κι ήρθαν τα καθάρια να διώξουν τα βαριά...

                                              28/2/14

Σαν στίχοι

Ήταν ζαλισμένες
οι πορείες
φάνηκες νησίδα
σε θάλασσα γνωστή
πιάστηκα απ' το φτερό
του γλάρου
είδες μια σκιά
κι όχι εμένα
Είδες λέξεις, πράξεις.
Παρελθόν, παρόν και μέλλον
σχοινί πέταγες
ν' αρπάξω
μα δε πείστηκα.
Ήταν μέρες μεθυσμένες
κρασί κέρναγες
και λήθη
έστρεψες ματιά στο άσπρο
είχα φύγει πριν υπάρξω.

                       14/7/14

Μικρή ιστορία #15

...και κάθε μέρα βρίσκεις έναν νέο τρόπο
                         για μια νέα πληγή
                       για να' ακούς τον σφυγμό
                   δυνατότερα και καθαρότερα.
   Πάντα για σένα.

                                         2/1/15 

Μικρή ιστορία #14

Λεωφόρος. Κορμιά σε κίνηση. Λογαριασμοί, υποχρεώσεις, συναντήσεις, νεύματα. Ποιος είδε τη πρώτη - πρώτη αχτίδα της μέρας; (και δεν τη προσπέρασε...)

                                                                                                                  27/9/13

Μικρή ιστορία #13

Δρόμος. Φανάρι.
Κόκκινο. Πεζοί.
Ματιές.
Ποιος προστάτεψε ποιόν;
Ακόμη δεν ήξερε...

       27/9/13

Μικρή ιστορία #12

Μια νύχτα. Δύο στέρνα. Ανάσες που συντονίστηκαν. Έτσι. Εδώ. Τώρα. Για να θυμούνται τη βεβαιότητα της σύλληψης.

                                                                                                                              27/9/13

Μικρή ιστορία #11

Στον κόσμο της σιωπής, παρέδιδε την ζωή της. Έτσι, δημιουργήθηκαν δυο αράδες. Τίποτα άλλο.

                                                                                                                                   27/9/13

Μικρή ιστορία #10

Θα έχεις φανταστεί το "μαζί" από το πριν μέχρι το πάντα. Θα έχω φανταστεί το "μαζί" από το ποτέ ως το τώρα. Τι λες; Συναντιόμαστε;

                                                                                                                         5/7/12

Μικρή ιστορία #9

Μέσα στο δικό σου μαύρο, είδα το αρνητικό των στιγμών μας. (Φαντάζομαι θα σου αρκεί.)
                                                       
                                                                                                                      10/1/14

Μικρή ιστορία #8

Περπατούσε καιρό στα σκοτάδια, τόσο που τα μάτια του πόνεσαν στο φως.     31/1/14

Μικρή ιστορια #7

Κι έμενε εδώ. Κι αν όχι εδώ, τριγύρω... Έσκαβε με τα χέρια τις μέρες. Για έναν θησαυρό που είχε ακούσει πως άλλοι είχαν βρει. Όχι, δεν αρνιόταν την ομορφιά κι ας είχε να την συναντήσει καιρό. Όμως, τον εξέπληττε δυσάρεστα η σπανιότητά της πια. Κατέληγε να κοιτά μέσα. Κάτι άλλαζε για τα καλά.

                                                                                                                                         5/7/12

Μικρή ιστορία #6

Κι όταν οι λέξεις αρνιούνται να περιγράψουν τα μέσα ηχητικά, μένει το χαρτί.
Σιωπηλό, περήφανο, παρηγορητικό.

                                                                           27/9/13
                                                                     

Απλά

Σε μια ανύποπτη μέρα, από εκείνες που είσαι βέβαιος πως έχεις βρει καιρό και πετύχει τη καθημερινή ευτυχία σου, προβάλλει μια ματιά. Δοκιμής. Αγνώστου. Απ' το πουθενά. Και σε εξετάζει. Σε μια στιγμή. Από το πουθενά ως το τώρα. Και σε τραντάζει. Και σε αφήνει σε έναν συγκλονιστικό εσωτερικό μονόλογο λεπτών. Μέχρι, δηλαδή, να ανάψεις τσιγάρο. Για να ξεχαστείς. Αν μπορείς. Αν σου το επιτρέπεις. Αν είσαι καπνιστής. Παράμετρος υπαρκτή. Και...Το ανάβεις. Και νομίζεις πως ξεχνιέσαι. Αλλά όλα έχουν συμβεί. Σε μια στιγμή. Κι ακόμα αναρωτιέσαι. Και το πώς και το γιατί. Όλα έχουν ξεμπερδευτεί. Εκεί που όλα χώραγαν σε κουτάκια κι αιφνιδίως έβγαιναν και - τύπου - μπερδευόσουν. Με μια ματιά. Δοκιμής. Αγνώστου. Κι αγνώστου λόγου. Και πρόθεσης. Και συνέχειας. Και παρελθόντος. Παίρνεις, δήθεν, δυο ολοκάθαρες ανάσες μετά τον καπνό και ξαναμετράς. Τι; Με τα παλιά μέτρα ενώ έχεις στα χέρια νέα. Και δεν χρειάζεσαι απλά τίποτα άλλο. Όλα έχουν απλοποιηθεί. Σε μια στιγμή, έχει τραβηχτεί  μπερντές του περίπλοκου κι έχει γκρεμιστεί εκ βάθρων το οικοδόμημα του δύσκολου. Κι έχεις νιώσει ίση, αποδεκτή, ζώντα πιθανότητα ύπαρξης, προοπτική, ή , απλά, αναγνωρισμένος ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Και κάθεσαι λίγη ώρα μετά, με χαρτί και στυλό σε ένα γραφείο και μια καρέκλα να πιστεύεις πως ΑΠΛΑ αξίζει να το καταγράψεις. Απλά.

                                                                                                                                 24/3/16 

Μικρή ιστορία #5

Βγήκε από τον  χειμώνα απότομα. Ο  κρύος καιρός ήταν μια άριστη δικαιολογία για ακινησία. Η άνοιξη του χαλούσε τις προφάσεις. Πόσο μάλλον το καλοκαίρι που ακολουθούσε μ' αυτόν τον άγνωρο ήλιο που έπρεπε να ανακαλύπτει απ' την αρχή κάθε χρονιά.

                                                                                                                      2/7/12

Μικρή ιστορία #4

Σε βρήκα μεθυσμένη ξημερώματα να κάθεσαι στο πεζοδρόμιο. Μου ζήτησες τσιγάρο. Το κάναμε μαζί. Μετά έστρεψες το βλέμμα μακριά σαν κάτι να' ψαχνες. Έφυγα.

                                                                                                                           23/6/13

Μικρή ιστορία #3

Έπεφτε το βράδυ μετά από μια μέρα γεμάτη υποχρεώσεις και ο Μορφέας τελευταία του έκανε νερά. Ύπνος - καταφυγή. Έβαλε στο ποτήρι πάγο και ουίσκι, έκατσε βαθιά στη πολυθρόνα κι έπιασε από την αρχή την ιστορία της καρδιάς του.

                                                                                                                       2/7/12

Μικρή ιστορία #2

Έφτασε στην ερημική παραλία και ήταν όλα όπως τα είχε ονειρευτεί. Η θάλασσα, η άμμος, το αεράκι. Σαν παράδεισος. Όμως, ήταν μόνος. Τότε, είδε την κόλασή του.

                                                                                                                 2/7/12

Μικρή ιστορία #1

Γύρισε από τη δουλειά. Το τραπέζι ήταν στρωμένο. Άφησε τον χαρτοφύλακα, μπήκε στο μπάνιο, άλλαξε ρούχα, κάθισε. Το βλέμμα του είπε το καθημερινό ευχαριστώ καθώς εκείνη του σέρβιρε.

                                                                                                                                     2/7/12

Σχεδόν ορισμός

Ποίημα είναι αυτό που ξεχειλίζει
αυτό που μένει μέσα σου
γιατί το κρατάς;

Ποίημα αυτό που κρατάς
ο τρόπος που περπατάς
μόνη-ος δεν οδηγείσαι;

Ποίημα είναι αυτό που οδηγείς
αυτό που νομίζεις πως ελέγχεις
μα περπατά ελεύθερο.

Ελευθερία είναι να ξέρεις
να κρατάς αυτό που πρέπει
και να αφήνεις ό,τι θέλει να φύγει/φεύγει.

                                 24/3/98

Με υλικά καθημερινά #3

Πρόταξαν τα σώματά τους να με σώσουν.
Κανείς δεν τό'χε κάνει τόσο φανερά όσο εσύ.
Τόσες σφαίρες εκτοξεύτηκαν προς το μέρος μου
κι ήσουν εσύ που δε μου έμαθες ξανά
                     την εμβρυακή μορφή
     αλλά μια άλλη στάση
                    ανεξιχνίαστη
                    υπέροχη
                    μοναδική
                    περήφανη,
                        εσύ.

Αντί Ιστορίας #8

Τόσα σενάρια και σκηνικά για γεγονότα.
Παραλαγές αλήθειας και ζωής που από πριν μπορούν να αποδειχθούν ψεύτικα.
Απλά, γίνεται.

                                                                                     7/3/16

                                                                                    
 

Αντί Ιστορίας #7

Το ψέμα θα θέλει πειθώ και θα θέτει διλήμματα.
Ή αλήθεια θα χτυπά και θα φεύγει.

                                  7/3/16

Αντί Ιστορίας #6

Αντιπαρέβαλλε το νήμα και το σχοινί με τον μίτο. Περπατούσε σε εποχές με λέξεις. Σε δρόμους με σκέψεις. Σε ρόλους με ιδέες.  Δεν μπορούσε να είναι ο,τιδήποτε.

                                                                                                                  7/3/16

                                                                    
                             

Αντί Ιστορίας #5

Το σχοινί που είχε χαριστεί δε πάρθηκε πίσω παρά την αγωνία. Ήταν στον δρόμο, συνέλεγε, κατέγραφε, ένωνε. Και θα τα άφηνε και πάλι εκεί όπου βρίσκονταν. Στον Δρόμο.

                                                                                                                           7/3/16

Αντί Ιστορίας #4

Παρατήρησε τον μυϊκό τόνο σαν αδιόρατη προσταγή και μυστικά την αναπνοή του περιστεριού κι έπειτα την ανάσα μιας μηχανής αυτοκινήτου...Όλα - για λίγο - έμοιαζαν ξανά να ενώνονται.

                                                                                                                   7/3/16

Αντί Ιστορίας #3

Είδε το πρώτο φως της μέρας μετά το τεχνητό της λάμπας. Την κίνηση του δρόμου, κάποια σώματα. Αντάλλαξε κάποιες κουβέντες και ένιωσε πως ξέφυγε σε μια μορφή. Ήταν, απλά, εκείνη.

                                                                                                                                      7/3/16

Αντί Ιστορίας #2

Ακίνητες, αντικρυστά έλυναν μια παρεξήγηση. Με νεύματα και σκηνές βίας να υπονοούνται. Το βλέμμα δεν το άντεξε. Στράφηκε αλλού. Το σώμα έφυγε. Ένα πρωϊνό ακόμη είχε ξεκινήσει.

                                                                                                                              7/3/16

Αντί Ιστορίας #1

Κάθησε με προσεκτικές κινήσεις στη καρέκλα. Δεν είχε τίποτα να κρύψει. Είχαν πειστεί για το αντίθετο.
                                                                                                                        
                                                                                                                              7/3/16

Κινήθηκε στον χώρο προσεκτικά. Και πάλι δεν είχε τίποτα να κρύψει. Μόνο που έμεναν τα μυστικά των άλλων.

                                                                                                                           7/5/16

Κινήθηκε στον χώρο απρόσεκτα. Δεν μπορούσε τίποτα να κρυφτεί. Θα ήταν ο τελευταίος κατηγορούμενος.

                                                                                                                     15/7/16


Όλα ομολογούσαν την αθωότητά του. Το μαύρο κέρδιζε έδαφος. Δεν θα είχε λέξη να πει όπως ΣΧΕΔΟΝ πάντα. Το χρυσό δεν θέλει υπεράσπιση.

                                                                                                               18/7/16

Πληγή # αρχικού

Αν το σκάκι είναι μαγικά εγγεγραμένο εντός μας και "πίστες" παιχνιδιού με ασπρόμαυρα τετραγωνάκια σχηματίζονται κάτω από τα βήματά μας, τότε η παραμικρή κίνησή μας - σωματική, ψυχική, πνευματική - είναι μέρος του παιχνιδιού αυτού. Ο κάθε φθόγγος, η κάθε ματιά, η κάθε σκέψη... Με τους ρόλους να εναλλάσονται μαζί με τις διαθέσεις και το φως με το σκοτάδι να ορίζουν χρωματισμούς... [Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα] όπως και όλες μάλλον.

 

                                                                     

                                                                                                            Εν έτει 2001

email

Για να κοινωνήσετε το ο,τιδήποτε : evaxeilakou@gmail.com