Αντί ονείρων ή Θα ξανασυμβεί

Θύμισες παλιών ονείρων
με πλησιάζουν
σαν φθάνει ο ύπνος.
Εικόνες και σκηνές
χρόνου αλλοτινού
- νά' ναι, άραγε, ζωή ο ύπνος; -
περνούν στιγμιαία μπροστά απ΄τα μάτια.
Ό,τι θαρρείς πως έχει ξεχαστεί
φωτίζεται σε δευτερόλεπτα.
Δεν υπακούει η μνήμη.
Ατίθασο άλογο σ' έχει γητέψει
κι έχεις κιόλας ανέβει.
Δεν φοράς τ' άσπρα όπως θά' θελες.
Δεν φωτίζει ήλιος μαλακό φως.
Επιστρέφεις. Σε πετά κάτω. Σε διώχνει.
Προτού ρωτήσεις πώς και γιατί.
"Άλλο ένα ταξίδι": λες.
Προαποφασισμένο, αμείλικτο.
Οι αντιστάσεις απουσιάζουν.
Τα χρώματα που λάτρευες
αποφασίζουν εκείνα αποχρώσεις και εντάσεις.
Κλείνεις τα μάτια ξανά, γυρεύεις τον ύπνο.
Ό,τι κι αν λες, θα ξανασυμβεί.

                                           1/11/09

...και πάω...

Αστικά κατάλοιπα, αναθυμιάσεις συμβάσεων
Σαν τον καπνό περνούν στο αίμα,
                           στο βλέμμα,
                           στο βάδισμα.
Κάθε επιλογή να έπεται το δίλημμα.
Κάθε κίνηση, σκέψη.
Κάθε λέξη, θάνατο.
Μικρό και καθημερινό
Συνηθίζεται και η ανυπαρξία.
Δεν έχει νόημα ο κόσμος.
Κλείνουν ερμητικά πίσω εξηγήσεις, θεωρίες.
Παύουν κάθε κουβέντα.
Φαντάζεις μιαρή αντίκρυ τους.
Μικραίνεις, δήθεν για να υψωθείς.
Μαθαίνεις πως ο σκοπός δεν αγιάζει
           απαραίτητα τα μέσα.
Καθηλώνει κι η ανάγκη
- θέλω πολύφορεμένα -
σε κινούν για να ξεχνάς,
να θυμάσαι, να απορείς και να θαυμάζεις
κάποιος εύχεται.
Κλείνω σε μολυβένιο κέλυφος
            τις λέξεις
             και πάω.

                                  1/11/09 

Πώς κάποτε χαρίζονταν;

Παράσιτα στοιχειώνουν ζωές.
Όλοι αναζητούν την καθαρότητα.
Μα δεν την πράττουν.
Αραδιάζουν μεγαλόστομα λόγια
κι απομακρύνονται.
Ζιζάνια κυκλώνουν τα φύλλα
να τα βγάλεις ένα προς ένα με το χέρι
ζητούν
ποτέ ξανά τόση προσοχή
τόση λεπτομέρεια
μήπως η καμήλα διυλίζεται ακόμη;
Συνέχεια, θα πεις.
Η κλωστή δε περνά απ' τη βελόνα.
Τα μάτια κουράζονται.
Λησμονούν τους ανοικτούς ορίζοντες.
Απόσταση όρασης ένας δρόμος.
Αισθήσεις με πήραν κι αρμενίζω.
Σε ένα κρυφό πέλαγος
κρυμμένο απ΄τους πολλούς.
Καταδύσεις, αναδύσεις
βιαστικές αναπνοές
Εικόνες κλέβω και συλλέγω...
Πώς κάποτε χαρίζονταν;

                                   1/11/09

Ουρανός

Μας ενώνουν πολλά

μας ένωναν πάντα

μικρές χαρές και δάκρυα ζεστά

κορυφές και κατηφόρες

αρχές και τέλη

κύκλοι και η σκάλα.

Παραμύθια κι ιστορίες

ανήλικα εγώ και ενηλικίωση

γυάλες και πραγματικότητα.

Ορισμοί κι ακυρώσεις

θαυμασμοί, αοιμυθοποιήσεις

χρυσές στιγμές και νερό

δίψα και χρονικές διαστολές.

Ήρθανε κι άλλα

θα έρθουν κι άλλα

δυνατά και μικρά

βράχοι και πετραδάκια

αφορμές και λόγοι

ύπαρξης κι αναπνοής.

   Ξαναβουτώ

           μετά 

              ουρανός.

                25/4/10