Πώς κάποτε χαρίζονταν;

Παράσιτα στοιχειώνουν ζωές.
Όλοι αναζητούν την καθαρότητα.
Μα δεν την πράττουν.
Αραδιάζουν μεγαλόστομα λόγια
κι απομακρύνονται.
Ζιζάνια κυκλώνουν τα φύλλα
να τα βγάλεις ένα προς ένα με το χέρι
ζητούν
ποτέ ξανά τόση προσοχή
τόση λεπτομέρεια
μήπως η καμήλα διυλίζεται ακόμη;
Συνέχεια, θα πεις.
Η κλωστή δε περνά απ' τη βελόνα.
Τα μάτια κουράζονται.
Λησμονούν τους ανοικτούς ορίζοντες.
Απόσταση όρασης ένας δρόμος.
Αισθήσεις με πήραν κι αρμενίζω.
Σε ένα κρυφό πέλαγος
κρυμμένο απ΄τους πολλούς.
Καταδύσεις, αναδύσεις
βιαστικές αναπνοές
Εικόνες κλέβω και συλλέγω...
Πώς κάποτε χαρίζονταν;

                                   1/11/09