Σε μια ανύποπτη μέρα, από εκείνες που είσαι βέβαιος πως έχεις βρει καιρό και πετύχει τη καθημερινή ευτυχία σου, προβάλλει μια ματιά. Δοκιμής. Αγνώστου. Απ' το πουθενά. Και σε εξετάζει. Σε μια στιγμή. Από το πουθενά ως το τώρα. Και σε τραντάζει. Και σε αφήνει σε έναν συγκλονιστικό εσωτερικό μονόλογο λεπτών. Μέχρι, δηλαδή, να ανάψεις τσιγάρο. Για να ξεχαστείς. Αν μπορείς. Αν σου το επιτρέπεις. Αν είσαι καπνιστής. Παράμετρος υπαρκτή. Και...Το ανάβεις. Και νομίζεις πως ξεχνιέσαι. Αλλά όλα έχουν συμβεί. Σε μια στιγμή. Κι ακόμα αναρωτιέσαι. Και το πώς και το γιατί. Όλα έχουν ξεμπερδευτεί. Εκεί που όλα χώραγαν σε κουτάκια κι αιφνιδίως έβγαιναν και - τύπου - μπερδευόσουν. Με μια ματιά. Δοκιμής. Αγνώστου. Κι αγνώστου λόγου. Και πρόθεσης. Και συνέχειας. Και παρελθόντος. Παίρνεις, δήθεν, δυο ολοκάθαρες ανάσες μετά τον καπνό και ξαναμετράς. Τι; Με τα παλιά μέτρα ενώ έχεις στα χέρια νέα. Και δεν χρειάζεσαι απλά τίποτα άλλο. Όλα έχουν απλοποιηθεί. Σε μια στιγμή, έχει τραβηχτεί μπερντές του περίπλοκου κι έχει γκρεμιστεί εκ βάθρων το οικοδόμημα του δύσκολου. Κι έχεις νιώσει ίση, αποδεκτή, ζώντα πιθανότητα ύπαρξης, προοπτική, ή , απλά, αναγνωρισμένος ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Και κάθεσαι λίγη ώρα μετά, με χαρτί και στυλό σε ένα γραφείο και μια καρέκλα να πιστεύεις πως ΑΠΛΑ αξίζει να το καταγράψεις. Απλά.
24/3/16
