Για τους δύο...

Δύο, στ' αλήθεια, ή μήπως ένας κι ένας; Ή, μήπως, κανένας; Κι αν όχι, συμβατικά μαζί; Λόγω υποχρεώσεων, αναγκών και παιδιών; Κι αν το αρνούνταν κι οι δυο πεισματικά; Και το μοίρασμα; Ισχύει ακόμη; Κι αν ναι, διπλές ή μονές στιγμές; Μονές στιγμές για να ανταλλαχθούν έπειτα; Τί είχε μείνει να θεωρείται σχέση; Κι αν όντως σχέση -απαντήστε μου - τί είδους; Μονογαμική ή ελεύθερη; Και, τελικά, ένας σύντροφος- συνοδοιπόρος ή πολλαπλοί; Κι όλες αυτές οι ερωτήσεις, σε ποιό χρόνο και σε ποιό χώρο μένουν να απαντηθούν; Από ποια στόματα και χείλη; Επιμένω ρωτάω. Κι ας μη πρόσεχες ποτέ τα λόγια μου... Κι ας αρκούσουν μόνο στις πράξεις... Με τα φθαρτά, τα καθημερινά κι ας αναλο- νόμουν αν με έπειθες...Να γίνω σαν και σένα..Τότε.. Τί έμεινε πίσω, νά'ξερες!Το πρώτο σου χαμόγελο για αρχή και μετά όλα... Οι ματιές, τα αγγίγματα, τα λόγια... Για χρόνια Όμως, αρκετά. Όλα έχουν φθαρεί κι ας στέκουν εκεί. Απέναντι μου, πια... Αποτέλεσμα φυγής, θα πεις. Απόφαση ελευθερίας, θα πω. Και ύστερα, ανάγκη για ανασυγκρότηση δυνάμεων για το μπροστά. (to be continued...)