Απομακρυνόμενοι απ΄ τη πηγή, αυτόματα κι απ΄ η καρδιά, χανόμενοι απ΄το κέντρο περιπλανιόμαστε ενωμένοι γύρω από τον μόνο άξονα που μπορεί να δίνεται για τα προσφερόμενα κλαδάκια γκρεμών. Λογικής καιι συναισθήματος. Έπειτα ξεχνιόμαστε, ξεχνάμε, δοκιμάζουμε και βλέπουμε ξανά το πιο μικρό κι ανυπεράσπιστο χεράκι της Ζωής. Υψώνουμε βλέμματα και ανάστημα και προχωράμε. Ξανά. Με αγάπη και πάλι με αγάπη. Που δε μπορούμε να ξε-μάθουμε. Κι έτσι γυρνάμε στη μόνη και μόνιμη ασφάλειά μας. Μια λέξη. Ένας δρόμος. Μια Ζωή. Κι οι λέξεις σχεδόν ανυπεράσπιστες...
28/3/17
