Χωρίς ημερομηνία - Μνήμη Μ.Ε.

Μπήκα στο σπίτι του με μια συστολή σαν να πατούσα σε ιερό. Τριγυριζόμουν από βιβλία, εφημερίδες, χαρτιά και τη παρουσία γραφής από παντού.Και από εκείνου, επίσης.Σαν να είχε διαπεράσει τα γράμματα. Με καλωσόρισε με έαν συγκρατημένο και διαπεραστικό χαμόγελο και ματία αντίστοιχα. Με έβαλε να κάτσω σε μια παλιά, βαθιά πολυθρόνα και δεν είπε τίποτα άλλο. Δεν ξέρω τί περίμενε να ακούσει. Χάζευα το δωμάτιο εκστατική. Σαν να είχα την ευκαιρία να τρυπώσω για λίγο στον δικό του σύμπαν. Παραμέρισε κάτι χαρτιά και κάθησε με ρη σειρά του στο απέναντι γραφείο. Είχα τόσα να ρωτήσω και να πω κατά νου μα ούτε λέξη δεν έβγαινε από τα χείλη. Σιωπή. Και ματιές. Για κάποιον χρόνο. Δεν μποώ να υπολογίσω πόσο. Τότε πέρασε ο γάτος του από την κουζίνα στο χωλ κι ο πάγος "έσπασε".