Ατομικό κρυφτό

Λόγια δασκάλων αντηχούν στα αυτιά μου
μάσκες έτοιμες να πέσουν γύρω
υποκρισία στη ματιά
ματιές που κοιτούν έξω από παράθυρα
με τη σιωπή να σπάει από ήχους παιδιών
χτύπους παιδικών καρδιών
φωνές, γέλια, αθώες κραυγές
και αυτοσχέδια παιχνίδια
γλυκά και δώρα σφιχτά στα μικρά χέρια
κι ελπίδα, χαρά, ενθουσιασμός
             περιέργεια
αθώες σιωπές κι αθώες φωνές
για όλες τις μάσκες
           που κρύβουν πρόσωπα
για όλα τα πρόσωπα που κρύβουν μάσκες
για όλες τις μάσκες
                        που κρύβουν παιδιά
για όλα τα πρόσωπα που κρύβουν παιδιά.

                                    20/4/2001
   

Πληγή...και πάλι

Το μακελειό της ψυχής μου
     δώρο δικό σου
για τον κόκκινο πόνο
                   τον απόλυτο
στο κέντρο μιας μαύρης ερημιάς
στο νησί της λευκότητας
που άξαφνα προβάλει
          στην οθόνη του νου μας
τη δύναμη αυτή ποτέ δεν υπολόγισες
μα άφησες υπολογισμούς άλλους
                                  να φανούν
               σε ξένους τόπους
                    τόπους ξένων
            και να ορίσουν.

                     2/5/2001

Ατέλειωτο ή πληγή # κάποιου

Τα σίδερα βαριά
      κι οι εμμονές μεγάλες
               για όνειρα εξωγήινα
         - φυλακές μουχλιασμένες -
για τα πολύχρωμα μυστήρια της ζωής
που ειπώθηκε σαν σαρδόνιο χαμόγελο
και ειδώθηκε σαν το πιο σαρκαστικό
                                             αστείο.

                                        ~2001