Κάποτε, πολύ παλιά, σχεδόν εκτός χρόνου, στα όρια δηλαδή με την χρονική ανυπαρξία γεννήθηκε μια ύπαρξη. Στο διάβα της συναντήθηκε με άλλη μία και ανέπτυξαν την φιλία. Αξία ανυπέρβλητη και για τις δυο. Θυμήθηκαν πως εκτός χρονικών ορίων είχαν συνυπάρξει με μια άλλη, το τρίτο κομμάτι του σχηματικού τριγώνου της σχέσης αυτής. Έπειτα, μια απότομη στροφή πορείας, έστειλε τη πρώτη ύπαρξη στη - προσωπικά, όπως νόμιζε, επιλεγμένα - μοναξιά. Ή, ακριβέστερα, σε ένα ασφαλές καταφύγιο όπως θα θεωρούνταν οι υπάρξεις που τη δημιούργησαν.
Τα χρόνια, ο καιρός, ο ήλιος, τα σύννεφα περνούσαν .Κι οι εποχές των ανθρώπων. Κι εκείνη άλλαζε. Μεταμορφωνόταν για να μένει η ίδια. Σταθερή γιατί μετακινούταν εσωτερικά. Και συχνά μετρούσε. Πόσους και ποιους. Όλους, κανέναν ή έστω έναν. Αντί ισολογισμού χρηματικού, μέτραγε στιγμές, αισθήματα, συγκινήσεις, ματιές...
Στιγμές-στιγμές τα έβρισκε όλα χαμένα. Άλλοτε όλα κερδισμένα. Ποτέ με δήθεν ποσοστά επιτυχίας. Ήταν πάντα άκρως αντιφατική. Ορισμένη από δίπολα. Με δανεικούς καθρέπτες τις σκέψεις των γύρω για μορφή. Και συμπεριφορά, τολμώ να αναφέρω. Τόσο ελάχιστα ενδυναμωμένη ώστε να πλάθεται στιγμιαία. Ισχυριζόταν πως της άρεσε να αλλάζει. Έβλεπαν πως μπορούσαν σχεδόν να διασκεδάζουν. Κατέληξε να υιοθετήσει τον ρόλο του παλιάτσου της αγάπης, θεωρώντας πως πίσω από το πιο γελοίο υπάρχει η βάση του πιο σοβαρού.
7/4/16
