Στίχος ξεμπαρκος

Σε κοιτώ και ντύνεσαι νύχτα

Στίχος

Μιας ανάσας φυλακτό...

                          17/1/18

Κάθε φορά...

Κάθε φορά...
που γελάς, θα είμαι ο ήχος του
κάποτε είπα κάτι για το γέλιο σου

Κάθε φορά...
που κλαις, θα είμαι οι σταγόνες του
κάποτε είπα τα δάκρυα μόνη αλήθεια

                                 12/1/18

Μια σκέψη

Πώς ανέχεσαι
μια μέρα
με νύχτα;

         4/9/17

Χωρίζουμε;

Τα λόγια εκείνα
ζεστή θαλπωρή
να σου μοιάζαν

Τα χρόνια εεκείνα
σταθμών στάσεις
να ακολουθούν

Τα έργα εκείνα
τυφλά, εραστών
ολόιδια μ΄ εσένα

Τέλος κι αρχή
μαζί διαρκώς
Χωρίζουμε;

       9/12/17

Λύκος τσιμεντένιος

Μες στη πόλη
διοικείς μια αγέλη
λύκος τσιμεντένιος
αρχηγός με μια πληγή
όμοια
με απώλεια.
Γρυλίζεις, φωνάζεις
κάποιος να γράψει
το τέλος.
Αντιστέκομαι
αλλά ως πότε;
Έχει σημασία
όταν βγάζεις
κραυγή;

      ~12/17

4 στοιχεία

Είχες βάρος 4 στοιχεία, έλεγες.
Φωτιά, νερό, αέρα και χώμα.
Δεν το πίστεψα.
Μέχρι που έγινες ολόκληρος.

                              ~2017

Αστικό λάθος

Ξεθάψαμε στο λίγο χώμα
με τα χεράκια μας
          το τσιμέντο.
Αστικό λάθος.

                     30/11/17

Τι με κοιτάς;

Τι με κοιτάς;
Έχω για σπαθί τη σιωπή
για πανοπλία το όχι
και για φορεσιά
              εσένα.

            29/11/17

...Και εκείνο το απόγευμα...

...Και εκείνο το απόγευμα θα της θύμιζε κάτι απ΄όταν ήτανε μικρή και πήγαινε στην τουαλέτα για να εξαναγκασμένη διούρηση που της άφηνε λίγο χρόνο για τον εαυτό της. Να σκεφτεί πού βρίσκεται. Άτομα πολλά βλέπεις στο σπίτι που αν έπιαναν το καθένα ένα δωμάτιο και πάλι θα ήταν μαζί με άλλον. Και συχνά-πυκνά το χρειαζόταν.. Εκείνο το απόγευμα επιζητούσε κάτι από το παιδί μέσα της. Νωχέλεια; Θαλπωρή; Εαυτό; Κάτι που σε λίγα λεπτά θα έπρεπε να απαντήσει. Έπλυνε τα χέρια της και έριξε μια βιαστική, όπως πάντα, ματιά στον καθρέφτη που σ΄άλλα χρόνια δεν έφτανε να καθρεφτιστεί. Χαμογέλασε στον καθρέφτη και ήταν σίγουρη πως το χαμόγελό της με τα λακκάκια τα ίδια από μικρή θα ήταν η απάντηση.

                                                                                                                              5/1/18

Και τώρα,τι; (σχολιασμός)

Σας εφιστώ τη προσοχή σε ένα δυνατό κείμενό μου και περιμένω σχόλιά σας στο inbox που θα βρείτε πάνω δεξιά στην οθόνη. Περιμένω mail σας...

                                                                                                                          5/11/18

Στροφή - φουρκέτα

Σάστιζα σε κάθε στροφή
του Δρόμου
εκτός απ΄τη στροφή - φουρκέτα
...και πήγαινα

            ~ /9/17

Είμαι κι εγώ...ζωντανή!

Ζω ανάμεσά σου
προσπερνάς
πεθαίνω εντός σου
ανασταίνεσαι

          ~/9/17

Στίχος

Θα περιμένω άλλη μια διαδρομή
να σε γυρίσει πίσω η ίδια η Ζωή.

                           ~/9/17

Ερώτηση

Ποιος επέτρεψε
θνητό χέρι
ενάντιο
στον άνθρωπο;
Πότε και γιατί;

              26/9/17

Παράφραση

Στείλε ήλιο
στις κρυψώνες
του μυαλού μου.

                22/9/17

Ανταπάντηση

Η "όλες οι γυναίκες" υπεξαίρεσε από τον εαυτό της
κάποιες.

                                                19/9/17

Αντί- ιστορίας

... κι ήταν η μόνη κατηγορούμενη...
... και δεν της άρεσε...

                          14/9/17

...κι εδώ...

...κι εδώ
έπαιζε αποκάλυψη...

                   14/9/17

Άτιτλο

Ο ήλιος θα έκανε τη δουλειά του.
Εμείς τι κάναμε;

                      14/9/17

Ήμουν εκεί

Κι ήμουν και εκεί
ουρλιάζοντας για πειρασμικό λογισμό
          στον Θεό μου!

                                            14/9/17

Κι έμενα εδώ... απελπισμένο

Κι έμενα εδώ
να αναρωτιέμαι
(αν και) πώς
το χώμα και το νερό
ξεπουλήθηκαν...

                   ~9/12/17(διόρθωση)

Και τώρα,τι; (ολόκληρο)

Ο ίδιος θα τα αποποιούταν όλα. Τη πράξη, τη πρόθεση, τη προετοιμασία, τις προσεκτικές κινήσεις. Κι εκείνη, για χρόνια, θα αγνοούσε. Τη πράξη, τη πρόθεση, την εκτέλεση. Αλλά όχι πια. Όλοι θα αναρωτιούνταν πώς. Κι αν την πίστευαν με τέτοιο βεβαρημένο ιστορικό. Και μετά τη συνειδητοποίηση, τι; Η ολική ελευθερία ή μια παρωχημένη καθημερινότητα. Και μετά, τι; Χρόνος άλλαζε μα βαθιά υπέφερε ήδη για όσα δεν θ΄άλλαζαν. Κατάπιε με δυσκολία πια έναν κουραμπιέ κι έκλεισε το παιδί που δε μεγάλωνε μέσα της στη σπηλιά που σχημάτιζε το πάπλωμα. Πώς  θα πορευόταν; Δεν ήξερε αλλά είχε κιόλας πως η κάθε δυσκολία φανέρωνε δυνάμεις νέες. Έκλεισε το πορτατίφ και λούφαζε χωρίς να γνωρίζει στα σίγουρα αν ό,τι γινόταν ξημερώματα η πολύ πρωί. Δεν είχε τρόπο να το διαπιστώσει εκτός απ΄τις λίγες ημέρες του χρόνου που ο ύπνος την αρνιόταν. Άρνηση θύματος θα διαπίστωναν. Και πάλι η ερώτηση: "και τώρα τι κάνουμε"; Σιωπηλή και επιτακτική. Άλλαζε πλευρό και βαριάνασαινε. Θα κοιμόταν άλλο ένα βράδυ στο παιδικό - μα όχι μικρό - κρεββάτι της. Το πρωί θα ερχόταν με τις γνωστές, μικρές ελπίδες της εξανεμίστηκαν στη πρώτη καλημέρα. Κι εκείνη κάτι ανάμεσα σε άγαλμα και κούκλα βιτρίνας, θα μάζευε το φως του πρωινού και θα έπινε τον καφέ της. "Και τώρα, τι;". Ερχόταν και έφευγε η ερώτηση. Ήταν τότε που τράβαγε νευρικά το μισο-ανοιγμένο παντζούρι. Κι όσος ήλιος της αναλογούσε, έμπαινε στο δωμάτιο. Έπειτα, είχε και τη μουσική. Αγάπη μεγάλη και παρηγορητική. Σύντομα θα χρειαζόταν κάτι που θα την έβγαζε στον δρόμο. Μικρή ή μεγάλη ανάγκη. "Και για τι;" αναρωτιόταν πριν βγει για να αξιολογήσει τα έξοδα. Έξοδα είπε και σχεδόν κραύγασε με μια γκριμάτσα. Προφάσεις για έξοδο. Αν και δεν ήξερε ή, μάλλον γνώριζε πολύ καλά, πως δεν της ταίριαζαν. Όπως επίσης δεν ήξερε αλλά ένιωθε πως τα "αρρωστημένα" όπως ονόμαζε τα χρήματά της δεν θα μπορούσαν να έχουν άμεση σύνδεση με τη χαρά.
(Ατελές...περίπου)
                                                                                                                            31/12/17

Υ.Γ. Η γράφουσα πίνει ενίοτε δηλητηριασμένο νερό όταν δεν ξέρει αν είναι το δεξιά ή το αριστερό το σωστό για υγιές νερό.

Μικρο-ιστορία #5

Βγήκε έξω για τσιγάρο. Στη καγκελόπληκτη αυλή του που μεγάλωναν τα λουλούδια που εκείνη είχε διαλέξει. Κοίταξε το δειλινό. Τελευταία φορά έτσι. Έσβησε το τσιγάρο επιθετικά με το πόδι και το επόμενο βήμα του τον βρήκε στη διπλανή αυλή. Είχε ξεφύγει από όλους και απ΄ όλα και δε θα σταμάταγε. Πού καιρός για σημειώματα ή την φράση: "πάω για τσιγάρα". Πατούσε άλλο χώμα.

                                                                                                                                          31/12/17

Μικρο-ιστορία #4

Βγήκε έξω για τσιγάρο. Το τσιγάρο που άναβε κρυφά απ' τον γιατρό-γιο του. Στα λουλούδια και τα δέντρα που κατάφερνε να συντηρεί, κάνοντας μια μικρή μίμηση ζωής άλλου τόπου. Χωριού. Μετά τις καθημερινές  της περιποιήσεις στα φυτά, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη της εισόδου και, ναι, μειδιούσε.

                                                                                                                                   31/12/17

Μικρο-ιστορία #3

Βγήκε έξω για τσιγάρο. Ο απορροφητήρας δεν αρκούσε. Έκανε τα μικρά σενάρια της συνέχισης της μέρας κι έτσι όπως ακούστηκε ο ήχος του τσιγάρου που σβήνει σε νερό, χαμογέλασε κρύβοντας όπως πάντα το μεγάλο όνειρό του. Ένα ταξίδι.

                                                                                                                           31/12/17

Μικρο-ιστορία #2

Βγήκε στο μπαλκόνι. Μόνος για λίγο στο ίδιο του το σπίτι. Πώς τα κάγκελα γινόταν πλώρη πλοίου ποτέ δεν κατάλαβε. Ταξίδευε νοερά στα ταξίδια του. Αλλά το σημερινό; Όλα τα τωρινά είχαν μικρύνει μπρος τα παλιά.. Ολοζώντανα, έσβησε όπως τότε το τσιγάρο. Μπήκε μέσα.

                                                                                                                           31/12/17

Μικρο-ιστορία #1

Έκανε ένα τσιγάρο μοναχός στο ξημέρωμα της νέας χρονιάς.. Πρώτα έφερε με το νου του εικόνες των γονιών του που απουσίαζαν χρόνια, παλιές αγαπημένες και τώρα τη γυναίκα του και το παιδί. Γλυκόπικρα χαμογέλασε, πήρε μεγάλη ανάσα καθαρού αέρα και μπήκε μέσα. Όλα άγνωρα - γνώριμα.

                                                                                                                            31/12/17