Τι να χωρίσει;

Το φως χυνοταν διαχυτο στη σκηνη Ο αερας αγριευε χρόνους χρονους Ένα παραμύθι μου ήρθε στο μυαλό. Σε θυμήθηκα Κι είπα να το ξαναγράψω απ' την αρχή. Η αρχή γνωστή: Ένα καιρό κι μια φορά Η και όχι... Θα γράφαμε μαζί τη συνέχεια Και το τέλος Κι αυτό γνωστό και - ίσως - και τετελεσμενο: Περάσανε ολοι καλα κι εμείς καλύτερα... Ένα σπουργιτι συμφωνουσε με τη διαδικασία γραφής Και τα μαλλιά κινουνταν αερινα Μια φωνή μπήκε στο σκηνικο Κι ένα χρώμα.. Τι να χωρίσει πια; 27/5/21

Ως ποτε;

Πύργοι στην αμμο Κι εσύ απων Παιδικά γέλια και φωνές Διακόπτες χαράς Επαφή με νερό και ήλιο Και μετά το βιβλίο. Αλάτι στο σώμα και στα χείλη Επιλεγμενο Περιμένω μα απουσιαζεις Ποιος αλλος θα έλειπε τόσο; Βόλτα στην ακροθαλασσια Κι ο ήλιος να δύει Αγωνια για το χρωμα του δειλινού. Στερεη κι αερινη Περπατώ. Ως ποτε μονή; 26/5/21

Περίπου όλοι οι πρωταγωνιστές...

τα αυτονόητα έχασκαν μαζί με το γλοιώδες γέλιο. μια οσμή δυσωδίας πλανιόταν στον αέρα. οι παιδικές κραυγές γίνονταν συχνότερες. η ζέστη βάραινε το σώμα. οι βασικοί πρωταγωνιστές είχαν δει όλο το έργο. η κατηγόρια κυκλοφορούσε γύρω από το κεφάλι μα και μέσα. κάποιος θα θυμόταν άξαφνα την αρχή από τη δίκη του Κάφκα. την υποταγή με τη μία. οι λέξεις οικογένεια, συνεργασία, αλληλοσεβασμός θα έψαχναν την αρχική τους έννοια. η υποκρισία δεν θα έψαχνε σκηνοθέτη. θα τον ήξερε εξ αρχής. κομπάρσοι, περαστικοί, αθώοι, θύτες...όλοι καλοκουρντισμένοι...και μια σιγουριά. πως ότι κι αν γινόταν δεν θα υπήρχε κανείς να τους αποκαλύψει. ώρες, μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια...θα περνούσαν... με μια φαινομενική κανονικότητα που θα φλέρταρε με την αναμαρτησία. Δήθεν. κάποιοι ήξεραν, κάποιοι δεν υπέθεταν, κάποιοι αδιαφορούσαν. οι περισσότεροι σιωπούσαν λόγω συνενοχής. ήταν εύκολο να γίνουν οι αθώοι φταίχτες... το κακογραμμένο σενάριο έσερνε κι έναν βουβό χορό. για το ίσο... η προβλέψιμη σκηνοθεσία έβρισκε διαρκώς νέο κοινό... όλα θα ξεκινούσαν για να τελειώσουν όταν έπρεπε... τα πρέπει συναγωνίζονταν αποφάσεις, κινήσεις, ζωή... κανείς να αναλάβει τη παραμικρή ευθύνη. όλοι να συνεχίζουν κανονικά. με νόμους να λείπουν. όλα δημοκρατικά, στρωτά, ευκολοχώνευτα. μαζί κι πανάρχαιες παροιμίες για την πρόκληση εμετού. τα καλοπιάσματα για τη βεβαιότητα σμίκρυνσης εαυτού. η λυκοφιλία για δικαιολογία παρουσίας. το πολυβολείο αρνητικών λογισμών για συμμετρική ασχολία. ο ψευτόκαλος με κρίση στιγμιαία για ίδια συμφέροντα. η απομίμηση αγάπης για να θυμίζει την αυθεντική. η κατωτερότητα και οι συνεχείς υπενθυμίσεις ύπαρξης. το χιούμορ για να καλύπτει όλες τις ελλείψεις. η τιμωρία προσανατολισμένη μόνο στους άλλους. το ηλίθιο σαν παρόν για ένδειξη επιβίωσης. ο χειρισμός σαν έκτη κασέτα διαρκείας.

Περίπου ερώτημα

Σκονισμένο σε βρήκα στη μέρα μου. Τα βήματά σου φανέρωναν Δρόμο. Η αμφίεση, σύμβαση. Το χαμόγελο, παιδί. Έμεινα και πάλι πίσω./; 9/8/21

Αντιφατικό;

Θεμελιωμένες πεποιθήσεις

             άλλων

         να ορίζουν...

Πώς να ξεθεμελιωθούν

                     γυρεύουν!

Αγνοώ μα ψάχνω.

Βρίσκω και χάνω.

Αντιφατικό, στ΄αλήθεια;

                19/5/21

Το περίπου τώρα

Οι ώρες κυλάνε γρήγορα

οι μέρες όχι.

Κάποια πράγματα στο πλάι

κάποια να ξεκινούν.

Η διάθεση στα πάνω και στα κάτω της

κι η κούραση παρούσα.

Πίστη, αγάπη, ελπίδα

και συνεχίζω

σε μια ανηφόρα.

Το "τί ζούμε;" στη σκέψη

και τα κενά του χρόνου να γεμίσω.

Ξεκινώ μα σταματώ.

Φοβάμαι αλλά επιμένω.

Με την επιμονή εξαντλημένη

από καιρό.

 Τα λίγα του "έξω" με κρατούν.

Μαζί με προγραμματισμό

και ιδέες δημιουργικές.

Δίνω σαν να ζητώ 

και ζητώ σαν να δίνω.

             28/7/21

Εννοιες - Ματαιότητα

Αδύνατο να υπάρχει

κι όμως υπαρκτή ως έννοια.

Ενθύμηση στίχου "θάνατος - ζωή"

μα άτοπο.

Δημιουργώντας στιγμές 

αιωνιότητας

προτείνω για να λύσω...

Ποτέ δε όρισα κάτι

ως μάταιο ουσιαστικά

αλλά σαν προσωρινό

που ανέμενε.

          19/5/21

Εννοιες - Αυταπάτη

Θεωρούμενη χρόνια,

ανατροπής στιγμή.

Πίστη αιώνια

αν και αναγνωριζόμενη ασταθής.

Βάδισμα στα χνάρια Του

ακόμα κι αν αγνοούταν.

Όλα φως και συνεχίζω...

Με μια αυταπάτη λιγότερη....

        14&15/5/21

Σκέψη βροχής

Κάτι που ζήλεψα κάπως κάποτε

   ήταν στο σκηνικό.

Βήματα και άνθρωποι

πάνω κάτω...

Τώρα πού πηγαίνουμε;

Οι παλιές ερωτήσεις: 

"Τί έγινε;"

"Πού πάτε"

"Πώς πάτε;"

Άκυρες κι αυτές.

Με τον τόπο και 

          τον χρόνο

      απλωμένο

και σύννεφα

      με σκέψη βροχής

πάνω απ' τα κεφάλια μας...

Θα βγω να δω τη βροχή

αν, στα σίγουρα, βρέξει!

                30/5/21