Μικρο-ιστορία #29

Άρχισε να ξύνει παλιές πληγές, ήξερε πού να πονά. Ανίχνευε το κέντρο τους και τα όρια της αντοχής του. Κάποιοι το είπαν μνήμη, κάποιοι παρελθόν, κάποιοι παρόν, κάποιοι και μέλλον. Ήξερε πως δεν κινούταν πια.

                                                                                                                                          23/5/16

Συναρμολόγηση

Όταν πέφτει η νύχτα η βαριά
όλο το παρελθόν ξεπροβάλλει μπρος μου
                                     σαν χάρτης
με σπρώχνει σε λεωφόρους ξεχασμένους
μου λέει να πατήσω τα πρώτα μου σοκάκια
ξανά
τα πίσω - μπρος ανάποδες στροφές
βλέπω τα μέλη μου να πλησιάζουν
σε άγνωστους δρόμους
ξανασηκώνομαι
είναι μόνο ένα χαρτί
σαν σκισμένο παζλ
τρέχω να τα επανακολλήσω
αρχίζει η συναρμολόγηση

                        8/7/2008

Παρεμπιπτόντως

Τα χρόνια κινούν
          τα νήματα
πλέκουν ιστούς
χτίζουν σκακιέρες
και ορίζουν φθορά,
          πληγές
παρεμπιπτόντως, σχεδόν,
(και τη) ΖΩΗ.

                   7/3/2003

Σχεδόν αποστασιοποιημένο...

... κι έχεις
      τις συνδυασμένες λέξεις
              σαν κέρματα
                       σε πηγάδι
με μεταβαλλόμενους πυθμένες...

                                     26/8/16

Άτιτλο...και πάλι

Ταξίδια του χωροχρόνου ιερά
σελήνη που βάζει στη θάλασσα φωτιά
μαγικά τα ιδεογράμματα του νου
κι απόψε
βράδιασε ξαφνικά
θα ξημερώσει.

               15/5/2003

Αποπροσανατολισμός

Πόσες μέρες ξέφυγαν τα δάχτυλά μας
σαν το νερό
Μα, κάποτε το κράτησα στα δυο μικρά μου χέρια
τώρα πώς δε μπορώ;
Μεγάλωσα απότομα
ξέχασα πολλά
έμαθα το τίποτα

                  11/4/

Ποτάμια απελπισίας...

Ποτάμια απελπισίας οι αναβολές
σε έλιωσαν ντα ενωθείς ξανά με τη λάσπη
ο ήλιος σε έπνιξε στο χώμα
τη θάλασσα συνάντησες σε μια απρόσμενη βροχή.
Ξαναγεννήθηκες
Αναστήθηκες
Με τη φαιδρή κακία ανδρειώθηκες
Βαρύ φορτίο και πίστη φορτώθηκες
Ξεκίνησες για ταξίδια μεγάλα
Απογειώθηκες
Του νου διακτίνηση κάθε σου σκέψη
Αναλήφθηκες
Πίσω δε κοίταξες

                           ~2003

Στίχος

Θα έλιωνα εμπρός σου
αν το  ζητούσαν τα μάτια σου

                            7/3/2003

Δοκιμή ποιήματος...και πάλι

Απαισιοδοξία, απόγνωση, μελαγχολία.
Τρεις λέξεις μόνο, ανίσχυρες.
Λύπη, αηδία, αποτροπιασμός.
Κι έρχονται άλλες τρεις να τις συμπληρώσουν.

Το βλέμμα χαμηλά.
Κι αν σηκωθεί, τι θα δει;
Απέναντί του ένα πρόσωπο γνωστό
που κάποτε νόμισε κοντινό, μα τώρα
απόμακρο κι απλησίαστο.

Η απόφαση θα παρθεί, η κίνηση θα γίνει.
Ο εγωισμός θα πεθάνει.
Η ανταπόκριση δεν ήρθε.
Ποιος φταίει, όμως, στ' αλήθεια;
Κανείς απ' τους δυο δε μετανιώνει.

                                    1998 ή 1999