Καθημερινότητας ημερολόγιο...#4

Με υποσχέσεις εαυτού
να ζυγιάζεται
προς το ανέφικτο
πέρασαν μέρες.
Στο νου
το παιδιάστικο λαχάνιασμα
άγνοιας της αναπνοής.
Με χαμηλότερες προσδοκίες
που μπορεί να σημαίνει
πως προσαρμόζομαι.
Όχι στον μέσο όρο
που απεχθάνομαι
μα σε κάτι
ρεαλιστικότερο.
Κατά τ' άλλα, τα γνωστά.
Σταματώ για να ξαναρχίσω
και αρχίζω για να ξανασταματώ.
Σαν παιχνιδάκι με
pause, play και
play, pause.
Ξαναζώ;

            11/1/20