Δέκα θαύματα
Βαθιά την αίσθηση του αποχωρισμού. Και συ και γώ. Χτίσαμε τη ζωή μας με άδεια τούβλα. Τούβλα φθαρτά και εύκολα διαλυόμενα. Σαν τα κτίσματα πάνω στην άμμο. Εκείνα, όμως, μοιάζουν να ξέρουν τη ζωή τους. Τον χρόνο της. Τον χρόνο και τις φθορές του δεν τις εκτιμήσαμε ποτέ σωστά. Πιστεύαμε τον κάθε αποχωρισμό σαν ευκαιρία συνάντησης νέας και κάθε νέα συνάντηση ευκαιρία για έναν νέο αποχωρισμό με τον κύκλο αυτό τον ορατό μα και αόρατο να μη προκαλεί ανησυχία. Θεωρούσες τον κύκλο το τελειότερο σχήμα. Θεωρούσα τον κύκλο σύμβολο μη ασυνέχειας. Κάθε άλλο σχήμα φάνταζε εχθρικό στη ματιά σου. Κάθε συνάντηση της ματιάς σου με άλλο σχήμα ήταν αφορμή ανησυχίας. Δικής σου άρα και διπλής. Νιώθαμε ένα χωρίς να καταλαβαίνουμε τι οι άλλοι λένε ζευγάρι. Νιώθαμε, δηλαδή, ζευγάρι για τους άλλους και ένα για μας. Ξέραμε να γελάμε μαζί. Ποτέ, όμως, με τους άλλους. Ποτέ εις βάρος τρίτων. Το γέλιο το δικό μας ήταν καθρεφτισμός των δύο που γίνονταν ένα. Ήξερες πότε να με κάνεις να χαμογελώ, πότε να γελώ, πό...