Θυμάσαι;

Ταξιδέψαμε κάποτε μαζί, θυμάσαι; Ανάμεσα σε πλανήτες κι αστέρια. Ανάμεσα σε νεφελώματα. Περάσαμε από γαλαξίες, δέσμες φωτός. μετά, πέσαμε. προσγείωση την είπαν. Κι οι δύο; Ίσως. Θυμάσαι; Μπουσουλίσαμε για να μάθουμε να περπατάμε. Στη γη, είπαν. Χαθήκαμε, θυμάσαι; Ξεχαστήκαμε, δεν αναγνωριστήκαμε, δεν συναντηθήκαμε, ποιος ξέρει. Βρεθήκαμε, ζήσαμε στιγμές φευγαλέες. Ξεγλυστρούν οι στιγμές στα δάχτυλά μας. Πόσες φορές δεν θελήσαμε να τις κρατήσουμε! Μάταια.

Βρεθήκαμε, καθρεφτιστήκαμε. Οι αντικατοπτρισμοί θα πρέπει να μας μπέρδεψαν. Κοιτάξαμε την ίδια εικόνα - στιγμή ένωσης. Θυμάσαι; Απομακρυνθήκαμε, είπαν. Ανταλλάξαμε λίγο φως. Θυμάσαι; Αυταπάτη, είπαν. Ψευδαίσθηση. Άλλο όνομα του έρωτα. Αναποδογυρίσαμε και τον έρωτα.  Θυμάσαι; Νιώσαμε κάτι. Κάποιοι, είπαν. Πόσες φορές δεν μας πλήγωσαν οι σιγουριές! Άστοχα.

Αλλάξαμε, αποπροσανατολιστήκαμε. Θυμάσαι; Οι κατευθύνσεις των ζωών δεν ορίζονται, είπαν. Πλάσαμε διάφανο δημιούργημα. Δεν το βλέπουμε άρα δεν υπάρχει, είπαν. Μεγεθύναμε τη στιγμή. Θυμάσαι; Ο χρόνος κυλά αυτόνομα, είπαν. Βαπτίζοντας τη σύμβαση. Εργαλεία ψεύτικα του νου, τα είπαμε. Πόσα ρολόγια δεν καθυστέρησαν τον χτύπο τους! Στιγμιαία. 

Τώρα, μείναμε να αφήνουμε τις μέρες να κυλούν, απλά, απαλά, αληθινά, όπως πάντα. Κι ας μπήκαμε κι εμείς στο ποτάμι το μονόδρομο. Δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε ποτέ έτσι. Αργά ή γρήγορα, κάποιος ή κάτι θα μας έδιωχνε. Γιατί το δοκιμάσαμε; Δεν θυμάμαι. Στις κοίτες το ταξίδι πάλι. Ακινησία, είπαν.

                                                                                                                              1&2/3/2005

Απόπειρα τραγουδιού

Ο ήχος της φωνής σου με συνάντησε ξανά
σε βρήκα να γυρνάς στο πουθενά
δε το πίστεψα
παιχνίδια παίζει το μυαλό
εικόνες που γεμίζουν το κενό
μα ήσουν εκεί
η μορφή κι η θλίψη η γνωστή
που ακολουθεί κάθε βήμα σου
ήταν εκεί
ήσουν εσύ
κι η αύρα σου η σκοτεινή
που ακολουθεί κάθε βήμα σου
ήσουν εκεί
τα πάντα διαγράφει μια στιγμή
στης ψυχής τη μνήμη
δε το πίστεψες
παιχνίδια παίζει το μυαλό
σκέψεις που σπρώχνεις στο γκρεμό
της λογικής
που πρώτοι πέσαμε ΕΜΕΙΣ.

                           29/9/2002

Ανοιγείς να μπω κι αμέσως κλείνεις...

Πώς να σε πιάσω αν δεν σ΄ αγγίξω
πώς να σε κοιτώ αν δε σε δω
πώς να σε βρω αν δε σε ψάξω
πώς να σε μάθω αν δε σε ξέρω
πώς να σ΄ αγαπώ δίχως να στο πω

Όσα ζητώ τα λες πολλά
μα τα χείλη τα κρατάς κλειστά
όσα θες τη σιωπή τα θάβεις
κι εγώ προσμένεις να τα ξεθάψω
μα τα χέρια μένουν μετέωρα
σε επιθυμίες και κινήσεις
Ανοίγεις να μπω κι αμέσως κλείνεις

Μα πώς να σ΄ αγγίξω αν δε σε πιάσω
πώς να σε δω αν σε κοιτώ
πώς να σε ψάξω αν δε σε βρω
πώς να σε ξέρω αν δε σε μάθω
πώς να στο πω αν δε σ΄ αγαπώ

                                17/1/2003

Ο ήλιος έβλεπε τη πλάτη...

Ο ήλιος έβλεπε τη πλάτη
έριχνε τη σκιά μπροστά
φώτιζε το μαύρο μυστήριο
που πηγάζει από κάθε σκοτάδι
για να δείχνει φωτεινό

Στο μαύρο είχα χαθεί
μέρες τριγυρνούσα τη σιωπή
οι ήχοι είχαν βουτηχτεί
στον αόρατο ωκεανό του γιατί

Σ' αυτήν την άγρια βουτιά
του πριν και του μετά
όψεις οικείες
έδειχναν μακρινές
το σώμα μακριά απ΄ τη ματιά
οι αισθήσεις είχαν παραιτηθεί
απ΄την αγωνία της ανίχνευσης
για να δώσουν την θέση
στο νου και τα άλματά του
λίγο πριν το κόκκινο
                  του σκοταδιού

(Με λέξεις ανίσχυρες
  καταγράφεται η σκηνή
      άλλη μια φορά
          η εκτέλεση
                  κατώτερη
                        της σύλληψης)

                                30/1/2003

Επικοινωνία - Contact

Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε, μπορείτε στο : evachilakou@yahoo.com
In case you would like to contact, you could at : evachilakou@yahoo.com

Άτιτλο

Είναι οι άνθρωποι ουράνια τόξα
λυτρωμένες στιγμές μετά τη βροχή
χορδές γερές μα κι αόρατες
τους πατούν στη γη
Με τον καιρό κάποιοι γίνονται
χορδές, σχοινιά, θηλιές
                             γι' άλλους.

                                18/1/2005

Φως

Κάποιος έψαξε τη Γνώση κι έχασε το μυαλό του
κάποιος έψαξε την Αγάπη κι έχασε τη ψυχή του
κάποιος πλησίασε τη Γνώση και κάηκε
κάποιος πλησίασε την Αγάπη κι έλιωσε
κάποτε ίσως συμβεί ξανά
κάποτε ίσως να αποτραπεί ξανά
κάποτε θα γίνει
και τότε κάποιος θα πλημυρίσει φως
                                                    ΦΩΣ

                                             15/4/2003

Σχεδόν ανακοίνωση

Κοιτώντας παλιά τετράδια και σκόρπια γραπτά τα παραδίδω άχρονα και άτοπα....

                                                                                                                                 23/7/2016

Με δυο σταγόνες θάλασσας
έτοιμες να λαξέψουν αυτό
που αγγίζουν τα βλέφαρα
σαν κλείνουν...και σήμερα

                         Καταγραφή - 7/3/2003

(Για όλα αυτά που στη σκέψη ίσως φαντάζουν
ομορφότερα απ' ότι όταν γράφονται)

Πυρπόληση

Τον έρωτά μου
με τον φόβο σου
θα περιλούσω
και θα τον πυρπολήσω

                 14/3/2003

Τα σύννεφα έπαψαν
να μιλούν
και οι γλάροι
να κινούνται
η θλίψη κυρίεψε το τοπίο
για της ανατροπής
                       τον ορισμό
ενορχηστρώθηκε η φύση
του ποτέ τον γυρισμό
ντύθηκα και περιμένω

                7/3/2003

Αν το ποτέ γίνει τώρα
και το πάντα μέλλον
το παρελθόν θα μείνει
μετέωρο;

          7/3/2003

Θεικό

Χτύπησε η καρδιά μου το πρωί
            ξύπνησα
έζησα μια μέρα ακόμη
Θεέ μου, συγχώρα με
για όσα έχω και δεν έχω κάνει
        σε σκέφτομαι
            σε νιώθω
          σε θαυμάζω
έτσι ανήσυχα γαλήνιος/
έτσι γαλήνια ανήσυχος
           που μοιάζεις
         να μας κοιτάζεις.

                       28/3/2003

Αντέχω;

Κάποτε πίστεψα πως ήσουν το φως
                  κι ήσουν το σκοτάδι
κάποτε πίστεψα πως ήσουν αλήθεια
                  κι ήσουν το ψέμα
κάποτε πίστεψα πως ήσουν αγάπη
                  κι ήσουν η απάτη
Τυφλώθηκα, έκλαψα, έλιωσα
                 και προχωρώ
                     Αντέχω;

                      12/12/2004

Εν αναμονή

Ο αέρας που προέβλεψαν δε φύσηξε απόψε
αδιόρατη υγρασία με κυρίεψε
έκλαψα
θα βρέξει

                15/4/2003

- Εσείς -

Περπατάτε μέσα στα καλοραμμένα σας κουστούμια
χαμογελάτε διάπλατα
πάντα και παντού
δίχως λόγο ή αφορμή
η θλίψη σας δεν αντέχεται.

                      17/4/2003

Δέκα θαύματα

Βαθιά την αίσθηση του αποχωρισμού. Και συ και γώ. Χτίσαμε τη ζωή μας με άδεια τούβλα. Τούβλα φθαρτά και εύκολα διαλυόμενα. Σαν τα κτίσματα πάνω στην άμμο. Εκείνα, όμως, μοιάζουν να ξέρουν τη ζωή τους. Τον χρόνο της. Τον χρόνο και τις φθορές του δεν τις εκτιμήσαμε ποτέ σωστά. Πιστεύαμε τον κάθε αποχωρισμό σαν ευκαιρία συνάντησης νέας και κάθε νέα συνάντηση ευκαιρία για έναν νέο αποχωρισμό με τον κύκλο αυτό τον ορατό μα και αόρατο να μη προκαλεί ανησυχία. Θεωρούσες τον κύκλο το τελειότερο σχήμα. Θεωρούσα τον κύκλο σύμβολο μη ασυνέχειας. Κάθε άλλο σχήμα φάνταζε εχθρικό στη ματιά σου. Κάθε συνάντηση της ματιάς σου με άλλο σχήμα ήταν αφορμή ανησυχίας. Δικής σου άρα και διπλής. Νιώθαμε ένα χωρίς να καταλαβαίνουμε τι οι άλλοι λένε ζευγάρι. Νιώθαμε, δηλαδή, ζευγάρι για τους άλλους και ένα για μας. Ξέραμε να γελάμε μαζί. Ποτέ, όμως, με τους άλλους. Ποτέ εις βάρος τρίτων. Το γέλιο το δικό μας ήταν καθρεφτισμός των δύο που γίνονταν ένα. Ήξερες πότε να με κάνεις να χαμογελώ, πότε να γελώ, πότε να μειδιώ. πρόσεχες όλες αυτές τις διαφορές στο πρόσωπό μου, στο στόμα μου, στα μάτια μου. Περίμενες τις κινήσεις των μυών που τις ακολουθούσαν αντίστοιχα. Άρχισα να χαμογελώ ευκολότερα όσο σε γνώριζα και σαν να το γνώριζες, μαζί και όχι, άφηνες τον εαυτό σου να φαίνεται ακόμη και γελοίο - για κάποιους - για το γέλιο αυτό. Τα μάτια σου άρχισαν να λάμπουν συχνότερα, να χαμογελούν κι αυτά, ξεχνώντας τη παλιά πληγή στην όψη τους. Το βλέμμα άρχισε να σταθεροποιείται και να γεμίζει με σιγουριά για τα όνειρά σου. Τα όνειρά σου που μπόρεσαν να πολλαπλασιαστούν, όχι απλά να διπλασιαστούν κοντά μου. Ο πολλαπλασιασμός σαν πρόσθεση άλλης μορφής. Η προέκταση, Η επέκταση, η έκταση του εαυτού σου απλωνόταν και αποκαλυπτόταν. Τότε σε φοβήθηκες. Φοβήθηκες όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα που ήσουν γεμάτος. Φοβήθηκες την ψευδαίσθηση του να νομίζεις ότι είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορείς να κάνεις κάποιον άλλο ευτυχισμένο. Δεν λύγισες. Δεν απελπίστηκες. Έκανες πίσω. Ένα βήμα; Δύο; Δεν ξέρω. Σ' αυτά τα βήματα χάνω το μέτρημα. Χάνω, ίσως, και το μυαλό μου. Χάνω μαζί με το μυαλό μου και τον εαυτό μου γιατί αφήνομαι. Κάνω - εύκολα - τα εύκολα να μοιάζουν δύσκολα και τα δύσκολα εύκολα. Όπως τα απλά περίπλοκα και τα περίπλοκα απλά. Αυτή είναι, ίσως, και η μοναδική ευκολία που επιτρέπω στον εαυτό μου. Διαλέγοντας, κατά κοινή ομολογία όσων με γνώρισαν μα και όσων δε προσπάθησαν αρκετά, χωρίς δεύτερη σκέψη τον δύσκολο δρόμο για τον δύσκολο τρόπο... Ξεχνώντας τις μυστικές κι ανείπωτες υποσχέσεις για τα σοβαρά και τα αστεία που μένουν να ειπωθούν... Ξεχνώντας το τρίπτυχο "παιδί-κορίτσι-γυναίκα" και τον κόσμο που μετρά δέκα τα θαύματά του. 

                                                                                                                                     31/5/2001

Συνειρμοί ή νοητικό παιχνίδι

Οι καλύτερες σκέψεις μου κι οι χειρότερες μαζί.
Πορείες χαράζονται στον αέρα
κι απ΄ την ανάποδη περπατιούνται.
Κυκλικές κινήσεις του μυαλού
αποδείξεις του μέρους μα και
του όλου αυτού του κόσμου.

                 17&18/12/2000

Έργο ουρανού

Ποιο παιδί ζωγράφισε σήμερα τον ουρανό;
Ποιος του επέτρεψε αυτό το έργο;
Ήταν παράξενος. Με νερομπογιές φτιαγμένος.
Είχε ρίξει σ΄ένα σημείο μπλε και με το πινέλο
είχε απλώσει το πινέλο με κυκλικές κινήσεις.
Είχε σχηματίσει τα στρώματά του
με λίγο γκρι για τα ανώτερα.
Όμως, κάποιος δεν άντεξε αυτή την ομορφιά
κι έκανε τους ανθρώπους που τον αντίκριζαν
να τον βλέπουν από διαφορετικές θέσεις
και να μην αποκαλύπτεται η ομορφιά του.

                                        12/2/1999

Σ΄ευχαριστώ.

Μη βυθίζεσαι τόσο βαθιά (μες) στις σκέψεις σου.
Σε χάνω και μου λείπεις.
Ξέρω πως όσο κι αν σου μιλώ δε με ακούς
κι όμως συνεχίζω.
Μόνο έτσι μπορώ να σε κλέψω κι εγώ για λίγο.
Όλοι αυτοί οι λαβύρινθοι είναι σκοτεινοί
και κάνεις κύκλους μα δε μ΄αφήνεις να έρθω
μαζί σου. Θέλεις να είσαι μόνος σου.
Κι όταν πια όλες οι αναζητήσεις
σε οδηγούν στο σημείο απ΄το οποίο ξεκίνησες
βγαίνεις για λίγο για να μου χαρίσεις
λίγα χαμόγελα κι ένα αβέβαιο φιλί.
Σ΄ευχαριστώ.

                                      ~1999

Αναχώρηση με γεύση κύματος

Κοιτάς το καράβι που φεύγει
Μες στην αρμύρα
Σαλπάρει πάλι μόνο
Κι εσύ εδώ διαβάζεις γράμματα
Της θάλασσας
Του ωκεανού
Στένεις χαιρετίσματα και μηνύματα
Μακριά, πολύ μακριά στο άπειρο
Στον ορίζοντα που σμίγει
Ενώ το καράβι φεύγει σφυρίζοντας.

                                         1998

Κράτα μου το χέρι, το σπουργίτι σφυρίζει την αγάπη μας.

                                                                              1998

Γαλάζιο και σύννεφα, σχήματα στον θόλο / οθόνη τ΄ουρανού προβάλλουν...

                                                                                                                1998

Στην άκρη του μυαλού μου...

Στην άκρη του μυαλού μου
στα βάθη των ονείρων μου
στις λέξεις που δεν βγαίνουν
βρίσκεσαι εσύ.

Εσύ 'σαι μια ματιά, το καστανό το χρώμα
μα φύλλο πράσινο ανθίζω μέσα σου

Τα μάτια μου στεγνά, τα δάκρυα στερέψαν
οι φίλοι με ρωτούν: τί κάνω, πώς περνώ

Μα εγώ δεν απαντώ, γυρνώ κι απομακρύνομαι
τί λόγια να τους πω, που ξέχασα να ζω

Στην άκρη του μυαλού
στα βάθη των ονείρων μου
στις λέξεις που δεν βγήκαν
βρίσκεσαι εσύ

             6/11/1997

Σ' αγαπώ κι αν δεν το ξέρεις
σ' αγαπώ κι αν δεν σε βρω
κλείνω σε μπουκάλι το φιλί μου
ξεκινάω μα μένω πάντα εδώ.

                          ~1998

Γεύση ταξιδιού

Όλα ακίνητα.
Η σκέψη σαν σύννεφο τρέχει αδιάκοπα.
Λίμνες, θάλασσες, ποτάμια, πεδιάδες, βουνά.
Κανείς δεν μπορεί να δώσει τέλος.
Οι τροχιές θα συναντηθούν.
Συγκρούονται, ενώνονται, συμβαδίζουν.
Τα σύννεφα εξαφανίστηκαν.
Κι εσύ κοιτάς ακόμη θολά τον καθρέφτη.

                                          27/3/1998

[ Άσκηση ποιήματος πάνω σε προυπάρχων]

Τα μέλη μουδιασμένα απ' τον βαρύ ύπνο
βρήκανε δίπλα σου λίγη ζεστασιά.
Τα κορμιά συναντήθηκαν, χώρισαν, ενώθηκαν.
Η συνάντηση όμορφη.
Ο χωρισμός βαρύς.
Η ένωση παντοτινή.

               27/3/1998

Χτύποι ρολογιών που ποτέ δεν συγχρονίστηκαν.
Ρούχα ανακατεμένα ζητούν τους κατόχους.
Και δυο σταγόνες θάλασσας κυλούν στα μάγουλα.

                                                       ~1998

- Τηλεφωνικός θάλαμος -

Το κρύο διαπερνά το σώμα
Το αναστατώνει, το ηρεμεί
Η ανάσα κι η φωνή σου.

                       ~1998

Φίλοι ήρθαν, χάθηκαν, όλα γύρω γυρνούν
η καρδιά κουρασμένη μού ζητάει λιμάνι.

                                             ~1998

Άνοιξη σαν' ρθείς πού θα με βρεις πάλι
σε παλιές αγκαλιές σε καινούργιες παρέες

                                            ~1998

Δάκρυα γιορτής πότισαν το χώμα
δυνατές φωνές, γέλια μες στο χειμώνα

                                     ~ 1998

Κι όλο φεύγω μακριά κι όλο εδώ γυρνάω
μια πατάω γερά, μια πετώ (στα) ψηλά.

                                             ~ 1998

Έχεις εσένα

Είσαι πολύ κοντά στο γκρεμό.
Μην πηδήξεις.
Κάτσε και σκέψου με όσο μυαλό
σου' 'χει μείνει πια.
Πόσα λιγότερα είναι τα πράγματα
που σε σπρώχνουν
Απ' τα πράγματα που αγαπάς
και σε κρατάνε εδώ.
Είσαι πολύ μικρός για ν' αποφασίσεις.
Η ζωή σου δεν θα έπρεπε να βρίσκεται
στα χέρια σου.
Το μόνο που σε σώζει τώρα είσαι εσύ.
Εσύ πρέπει να πιστέψεις σε σένα.
Όλα μπορούν να αλλάξουν
κι ας μοιάζουν ίδια.
Θυμήσου, αν νομίζεις πως δεν έχεις
κανέναν άλλο, θυμήσου, έχεις εσένα.

                                ~1998

Φωνές αντηχούν και κλάματα
από έναν άλλο κόσμο μέσα σου
μια ζωή που συνυπάρχει
και θα βυθιστεί στο φως...

                     7/5/1998

Ελεύθερη, μακριά απ' τα όνειρά σου
σε βρήκα να γυρνάς
για μια στιγμή σ' έπιασα απ' το χέρι
μα είχες (κιόλας) φύγει.

                                   ~1998

Όταν τα λόγια παύουν
η αγάπη ξεχυλίζει
ένα χάδι, ένα δάκρυ
όλα τα μικρά ορίζουν

                    ~1998

Μάζεψε την αλήθεια σου απ' το σκοινί
μη βραχεί και μουσκέψει.
Κλείστην και πάλι στο σκονισμένο
μπαούλο μαζί με παλιές μυρωδιές.
Θ' αργήσει να βγει ξανά από' κει.
Θα μαζέψει τις αναμνήσεις σου κι όσα
δεν έχεις ζήσει.
Οι ψιχάλες την δρόσισαν.
Περιμένει άλλη μια καλοκαιρινή βροχή.

                                      1/2/1998

Πληρώνω μια αγάπη που δεν ξέρεις.

                                     ;

Όσο ζεις, φαντάζεσαι.
Επιβεβαίωση και ορισμός της μικρής ύπαρξης/ζωής μου.

                                                                         10/8/1998

Πιόνια, ρόλοι, πρότυπα
εικόνες διαδοχικές
ισχυρές κι αδύναμες
να ταράξουν κάποιον.

                  1997

Δρόμοι γεμάτοι και άνθρωποι
στην αέναη κίνηση της μέρας
χωρίς τη προσδοκία σταματημού
μήτε την αναζήτηση φυγής

                              1997

Κάθε νύχτα περιμένει το ξημέρωμα
κι όχι η σελήνη τον ήλιο
που έχει κερδηθεί και κατακτηθεί
χωρίς την υποψία ήττας.

                             1997

Στα παραμύθια έβρισκες καταφύγιο μα οι καιροί τα ξέχασαν. Η λήθη πολεμάται με την αφορμή. Βρες μία και οδηγήσου πίσω.

                                                                                                                                   1997

Το ταξίδι δεν τελειώνει και σε περιμένει το άλογο που άφησες να ξεδιψάσει. Οι δυνάμεις γι' αυτό αρκετές,όμως, για σένα; Τα χαλινάρια αναμένουν χέρια και η σέλα αναβάτη για να οδηγηθεί όπου επιλέξει το μυαλό (νους) σου.

                                                                                                                                         1997

Η διακοπή δεν έρχεται
και η προσδοκία κουράζει
χωρίς σημάδια επικείμενης φυγής 
όλα μοιάζουν να μοιάζουν.

                               1997

Η θάλασσα σε προίκισε να την αγαπάς. Η αγάπη έγινε τραγούδι το πρωί στα κάστρα. Βυθίσου στον κόσμο σου κι άφησε τους γύρω σου να σ' αναμένουν.

                                                                                                                                    1997 

Τριαντάφυλλο σου χάρισα και εσύ το άφησες στην άμμο. Κοχύλι θα το βρεις σε μιαν άγνωστη ακτή.

                                                                                                                                              1997

Μονοπάτια ανοίγονται μπροστά σου και εσύ στέκεσαι. Κοιτάς το παρελθόν. Αν δεν το αποδεχθείς και δε κοιτάξεις τον εαυτό σου στα μάτια, τα βήματα (σου) θα είναι της άμμου.
  
                                                                                                                                1997