Ανοιγείς να μπω κι αμέσως κλείνεις...

Πώς να σε πιάσω αν δεν σ΄ αγγίξω
πώς να σε κοιτώ αν δε σε δω
πώς να σε βρω αν δε σε ψάξω
πώς να σε μάθω αν δε σε ξέρω
πώς να σ΄ αγαπώ δίχως να στο πω

Όσα ζητώ τα λες πολλά
μα τα χείλη τα κρατάς κλειστά
όσα θες τη σιωπή τα θάβεις
κι εγώ προσμένεις να τα ξεθάψω
μα τα χέρια μένουν μετέωρα
σε επιθυμίες και κινήσεις
Ανοίγεις να μπω κι αμέσως κλείνεις

Μα πώς να σ΄ αγγίξω αν δε σε πιάσω
πώς να σε δω αν σε κοιτώ
πώς να σε ψάξω αν δε σε βρω
πώς να σε ξέρω αν δε σε μάθω
πώς να στο πω αν δε σ΄ αγαπώ

                                17/1/2003

Ο ήλιος έβλεπε τη πλάτη...

Ο ήλιος έβλεπε τη πλάτη
έριχνε τη σκιά μπροστά
φώτιζε το μαύρο μυστήριο
που πηγάζει από κάθε σκοτάδι
για να δείχνει φωτεινό

Στο μαύρο είχα χαθεί
μέρες τριγυρνούσα τη σιωπή
οι ήχοι είχαν βουτηχτεί
στον αόρατο ωκεανό του γιατί

Σ' αυτήν την άγρια βουτιά
του πριν και του μετά
όψεις οικείες
έδειχναν μακρινές
το σώμα μακριά απ΄ τη ματιά
οι αισθήσεις είχαν παραιτηθεί
απ΄την αγωνία της ανίχνευσης
για να δώσουν την θέση
στο νου και τα άλματά του
λίγο πριν το κόκκινο
                  του σκοταδιού

(Με λέξεις ανίσχυρες
  καταγράφεται η σκηνή
      άλλη μια φορά
          η εκτέλεση
                  κατώτερη
                        της σύλληψης)

                                30/1/2003