Περίπου όλοι οι πρωταγωνιστές...

τα αυτονόητα έχασκαν μαζί με το γλοιώδες γέλιο. μια οσμή δυσωδίας πλανιόταν στον αέρα. οι παιδικές κραυγές γίνονταν συχνότερες. η ζέστη βάραινε το σώμα. οι βασικοί πρωταγωνιστές είχαν δει όλο το έργο. η κατηγόρια κυκλοφορούσε γύρω από το κεφάλι μα και μέσα. κάποιος θα θυμόταν άξαφνα την αρχή από τη δίκη του Κάφκα. την υποταγή με τη μία. οι λέξεις οικογένεια, συνεργασία, αλληλοσεβασμός θα έψαχναν την αρχική τους έννοια. η υποκρισία δεν θα έψαχνε σκηνοθέτη. θα τον ήξερε εξ αρχής. κομπάρσοι, περαστικοί, αθώοι, θύτες...όλοι καλοκουρντισμένοι...και μια σιγουριά. πως ότι κι αν γινόταν δεν θα υπήρχε κανείς να τους αποκαλύψει. ώρες, μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια...θα περνούσαν... με μια φαινομενική κανονικότητα που θα φλέρταρε με την αναμαρτησία. Δήθεν. κάποιοι ήξεραν, κάποιοι δεν υπέθεταν, κάποιοι αδιαφορούσαν. οι περισσότεροι σιωπούσαν λόγω συνενοχής. ήταν εύκολο να γίνουν οι αθώοι φταίχτες... το κακογραμμένο σενάριο έσερνε κι έναν βουβό χορό. για το ίσο... η προβλέψιμη σκηνοθεσία έβρισκε διαρκώς νέο κοινό... όλα θα ξεκινούσαν για να τελειώσουν όταν έπρεπε... τα πρέπει συναγωνίζονταν αποφάσεις, κινήσεις, ζωή... κανείς να αναλάβει τη παραμικρή ευθύνη. όλοι να συνεχίζουν κανονικά. με νόμους να λείπουν. όλα δημοκρατικά, στρωτά, ευκολοχώνευτα. μαζί κι πανάρχαιες παροιμίες για την πρόκληση εμετού. τα καλοπιάσματα για τη βεβαιότητα σμίκρυνσης εαυτού. η λυκοφιλία για δικαιολογία παρουσίας. το πολυβολείο αρνητικών λογισμών για συμμετρική ασχολία. ο ψευτόκαλος με κρίση στιγμιαία για ίδια συμφέροντα. η απομίμηση αγάπης για να θυμίζει την αυθεντική. η κατωτερότητα και οι συνεχείς υπενθυμίσεις ύπαρξης. το χιούμορ για να καλύπτει όλες τις ελλείψεις. η τιμωρία προσανατολισμένη μόνο στους άλλους. το ηλίθιο σαν παρόν για ένδειξη επιβίωσης. ο χειρισμός σαν έκτη κασέτα διαρκείας.