Περίπου όλοι οι πρωταγωνιστές...
τα αυτονόητα έχασκαν μαζί με το γλοιώδες γέλιο. μια οσμή δυσωδίας πλανιόταν στον αέρα. οι παιδικές κραυγές γίνονταν συχνότερες. η ζέστη βάραινε το σώμα. οι βασικοί πρωταγωνιστές είχαν δει όλο το έργο. η κατηγόρια κυκλοφορούσε γύρω από το κεφάλι μα και μέσα. κάποιος θα θυμόταν άξαφνα την αρχή από τη δίκη του Κάφκα. την υποταγή με τη μία. οι λέξεις οικογένεια, συνεργασία, αλληλοσεβασμός θα έψαχναν την αρχική τους έννοια. η υποκρισία δεν θα έψαχνε σκηνοθέτη. θα τον ήξερε εξ αρχής. κομπάρσοι, περαστικοί, αθώοι, θύτες...όλοι καλοκουρντισμένοι...και μια σιγουριά. πως ότι κι αν γινόταν δεν θα υπήρχε κανείς να τους αποκαλύψει. ώρες, μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια...θα περνούσαν... με μια φαινομενική κανονικότητα που θα φλέρταρε με την αναμαρτησία. Δήθεν. κάποιοι ήξεραν, κάποιοι δεν υπέθεταν, κάποιοι αδιαφορούσαν. οι περισσότεροι σιωπούσαν λόγω συνενοχής. ήταν εύκολο να γίνουν οι αθώοι φταίχτες... το κακογραμμένο σενάριο έσερνε κι έναν βουβό χορό. για το ίσο... η προβλέψιμη σκηνοθεσία έβρισκε ...