Κρίσεως ερώτηση

Κι όλα αυτά
που δεν γίνονται κατανοητά συνειδητά
χτυπούν υποσυνείδητο
ή ρίχνονται στο ασυνείδητο;

                        7/4/20

Αφιερωμένο... (Αντί δημοσιέυσης σε βιβλίο προλογικά)

Αφιερωμένο...
… σε εκείνους που με κατάλαβαν
… σε εκείνους που δε με κατάλαβαν
… σε εκείνους που δε προσπάθησαν καν.

                                        8/4/20

Στίχος

..ήταν αργά
   (για μας)
από πάντα...

         5/4/20

Προσωπογραφία #?

"Όλα για τους ανθρώπους...":
έλεγες.
"Κι αυτό θα περάσει...":
έλεγες.
"Όλα θα γίνουν...":
έλεγες.
Γνωριμία σε μικρή ηλικία
και μίμηση
για την απόκτηση
      αρετής
πιθανότατα, ταπείνωσης.
Με δυο χαμόγελα στα χείλη
ένα για τον άλλο
ένα για τον Θεό.
Και μια αγκαλιά
που χωρούσε τον κόσμο όλο.
Επανέρχομαι σε σένα
κι ας έχεις ξαναειδοθεί
με λέξεις.
Η μητέρα του πατέρα μου!

                    7/4/20
              

Καθημερινότητας ημερολόγιο...#24

Και προχωράς
και πας...
Πού;
Στο -γενικό- καλό
στον Δρόμο και πάλι
σ' ένα μοναχικό μονοπάτι;
Ξανά με όλους;
Κι αν δεν γίνεται πλέον;
Ξεκινάς
και βλέπεις:
δρόμους, γκρεμούς,
μονοπάτια κι ομορφιά.
Να πας, λοιπόν!
Αλλά πως;
Πεζή,
αγέρωχη,
άφοβη,
ιερή;
Όλα να σε πριμένουν
για το παρακάτω...
Έτσι λες...

         8/3/20

[Μετανάστης]

Περπατούσε για μέρες
κι ήταν κουρασμένη
ο ύπνος απαραίτητος
αλλά απών...
Συναντήθηκαν βλέμματα
άλλη φυλή
άλλα χαρακτηριστικά
ο ίδιος καθρέφτης
      στα μάτια
σαν χίλια αστεράκια
να χωρούσαν
στα μάτια...
Οι κουβέντες λιγοστές
μα η επικοινωνία στοχευμένη
κι υπαρκτή...
Αποσκεύες
όλο το βιος
και δυο μάτια.
Όπως όλων,
όπως αυτής.
Κάτι έλαμπε
μακριά...

     8/3/20

Στίχος ξέμπαρκος...

...κι ήταν
    και
εκείνοι
οι παράλληλοι
λογισμοί...

            8/3/20

Καθημερινότητας ημερολόγιο... #23

Κάτι λίγο
να γίνεται
Ζωή.
Νέα ξεκινήματα,
αλλαγή,
κράτημα
μυστικών
και ιδιωτικότητα.
Αλλάζω
δίχως να τρομάζω,
περπατώντας
τον ίδιο Δρόμο
για τη Πορεία
τη μεγάλη!
Ξάφνιασμα
συνειδητοποίησης
και αποδεκτή
σε χρόνο
και τόπο.
Αλλαγή, λοιπόν!

               6/3/20