Μικρή ιστορία #27

Είχαν κατέβει στη θάλασσα. Ο χειμώνας είχε τελειώσει. Πίσω τους οι εντάσεις, τα σκληρά λόγια, οι μικρές μέρες. Κάθονταν πλάι-πλάι. Γύρισε να τον κοιτάξει. Στα μάτια του είδε νερό. Δεν είπε τίποτα.

                                                                                                                                             5/7/12

Μικρή ιστορία #26

Μπήκε βιαστικά στο διαμέρισμα και κλείδωσε δυο φορές. Τι ήταν εκείνο το βλέμμα! Περαστικού μεν αλλά ίδιο με εκείνου. Εκείνου που είχε βγει άτσαλα απ' τη ζωή της χρόνια πολλά. Το βλέμμα που σου ζητά να διηγηθείς τη ζωή σου ολάκερη με κάθε λεπτομέρεια για να μοιραστεί, να ξανα-υπάρξει, να σβήσει, να βρει το βάρος της. Όχι, αυτό το βλέμμα δεν έφευγε απ' τα μάτια της όσο σφιχτά κι αν τα έκλεινε εκείνο το βράδυ. Για την επόμενη μέρα; Δεν ήξερε.

                                                                                                                                   2/7/12

Μικρή ιστορία #25

Έκανα χρόνια τρύπες
στο νερό, στη σιωπή
έκανες τρύπες στο ταβάνι,
             στο πάτωμα.
Έλα να συγκρίνουμε
             ταξίδια
           διαδρομές
      κέρδη και ζημιές.

                  10/2/14

Μικρή ιστορία #24

Ένα παιδί που
πρωτοπερπατούσε
με πλησίασε.
μου χαμογέλασε.
[Η πιπίλα έφυγε από το στόμα]
Δεν με έκρινε.
Η Ζωή φώναξε : "Ταπεινώσου".

                            22/2/14

Μικρή ιστορία #22

Στέκεις μπροστά μου σαν ένα τοπίο
εκδρομής που όλο αλλάζει για να ανακαλύψει.
Κι εγώ που δεν ξέρω πώς με κοιτάς, διστάζω.
Πονάω, αγαπάω, ερωτεύομαι, αγνοώ, ζω.
Αν με κινητοποιείς, μη σταματήσεις.

                                    6/2/14

Μικρή ιστορία #21

(Μου) χαμογελάς
   κι ανθίζουν κήποι
δείχνεις λυπημένος
όλα τα λουλούδια
            κόβονται μεμιάς...

[παραλλαγή στίχου τραγουδιού: ...τώρα όλα λέγονται "ζωή"...]

                        6/2/14

Υδροροές

Στέκουν ακίνητες, αγέρωχες
Σχεδόν μονότονες
Δρουν κάτω από ορισμένες συνθήκες
Υπομονετικές
Αφαιρετικές
Ορίζουν τη λειτουργία
και την απλότητα
Ζητούν νερό
και υπολείμματα
με διευρυμένο κύκλο ζωής
Ξεπερνούν συνήθη εξαρτήματα
Αρκεί μια βροχή.

               24/10/09

(υπό την επήρεια Κυριακής, νομίζω...)

Έρευνες

Αντικρουόμενες
Επικαλυπτόμενες
Σαθρές
Στέρεες
Διάρκειας μεγάλης
ή πρόσκαιρες
Αριθμοί για ανθρώπους
Στοιχεία για ζωές
Μηδενικά και άσσοι
όλα στο παιχνίδι
Ζωή;

Πουθενά;

Τρεις ανείπωτες λέξεις
ένα χειρόγραφο
μια αιτία
μια αυτόκλητη αφορμή
ένας υποτιθέμενος λόγος
με βρήκαν
και πηγαίνω...
Στο δρόμο για το πουθενά;
Κι αυτό θα ξαναοριστεί.

                         26/2/10

Αντί σταγόνας #7

Απροσδόκητα
  συμβαίνει
    κι η αλλαγή...

           6/6/14

Αντί σταγόνας #6

Κι έχω και σήμερα
  έναν στίχο
      σαν κλαδί
        σε γκρεμό...

               4/7/14



Ή


Κι έμενα εδώ...

... να κρατιέμαι
           από στίχους...

                 27/6/14

Αντί σταγόνας #5

Όλες οι στιγμές
         γίνονται
               Ζωή...

                    26/6/14

Αντί σταγόνας #4

Οι στιγμές χτίζουν
ορίζοντες
αν θέλεις
να τους δώσεις
σχήμα
και νόημα
για το πάντα και
το παντού.

      4/6/14

Αντί σταγόνας #3

Με τη καρδιά να χτυπά
- καμπάνα κρυφή -
κι ένα σώμα
ν' ανακαλύπτει
ένα ζευγάρι μάτια
να βλέπει
όλες τις αισθήσεις
από τον κόσμο
και για τον κόσμο
χαρισμένες.
   
       21/11/13

Αντί σταγόνας #2

Το σύμπαν να καταγράφει
κάθε κίνησή μας.
Αλλοτινό βιβλίο ζωής.

          21/11/13

Αντί σταγόνας #1

Μια αχτίδα φωτός
διαφαίνεται πάντα
ακόμα και στο
σκοτεινότερο
σημείο
ύπαρξης
στιγμής
πορείας
αρκεί να είσαι αρκετά ανοικτός
να την αντικρύσεις
και να την κρατήσεις
ώστε να διαρκέσει
όσο θελήσεις.

         16/6/14

[Μια σκέψη μικρή...]
 

Τουρίστρια της ζωής

Μικρή τουρίστρια της ζωής
                   χαμογελάς
μα δε λάμπεις στο πλευρό του
(χαμο)γελάς με το αστείο
κι ανακαλύπτεις το φαιδρό
στη μικρότητα της ύπαρξής μου
που μια φούστα φορεμένη
περιπλανιέται στα άγνωστα μυστήρια
     της συντροφικότητας.
Μα εσύ δε το ξέρεις
        και γελάς
της ζωής τουρίστρια μικρή.

                        10/4/2001

Παλιά διαπίστωση

Αυτά που με νοιάζουν, τα παρακολουθώ νοητά στη συνέχειά τους...
... κι έτσι δε χρειάζεται να είμαι δίπλα σε ό,τι αγαπώ.

                                                                          15/3/2001 

Σαν δέντρο

Κι έμενα εδώ...
...κι είχα ένα δέντρο κάπου βαθιά μέσα ριζωμένο
να πίνει χυμούς της γης
με κλαδιά για χέρια ανοιγμένα για να δέχεται
και να χαρίζει
με κορμό χαραγμένο με σύμβολα περαστικών
και κόμπους για νέα μονοπάτια
ζωής και στιγμών
ύπαρξης
κι αν ζητήθηκε η στιγμιαία ανυπαρξία
δε δόθηκε σε κανέναν.
Ζωή να λέμε
και να γίνονται όλα.
Και έμενα εδώ και εδώ με βρήκαν όλα.
Σαν δέντρο.

                            9/1/14

Το παραμύθι του μονόκερου Ι

Σε έναν τόπο άτοπο και σε έναν χρόνο άχρονο, ή, αν προτιμάτε, μια φορά και έναν καιρό, ζούσε ένας μονόκερος. Ο μονόκερος αυτός έψαχνε την αγάπη. Την έβρισκε  συχνά στα χρώματα του ουρανού, της μουσικής, των ματιών, του αέρα. Τη συναντούσε στο "ναι" των παιδιών στην ερώτηση: "παίζουμε;". Στα βότσαλα της θάλασσας, στα ξυλαράκια των δέντρων και στα φύλλα τους. στα ζώα και στο περπάτημά τους ή στο πέταγμά τους...

Ώσπου μια μέρα. ένιωσε πως την έχασε. Όλα άδειασαν. Η ματιά του άλλαξε μορφή. Όλα έχασαν το φως που είχαν. Περπατούσε το δρόμο και τίποτα δεν είχε νόημα πια. Οι καθημερινές κινήσεις, οι ομιλίες, οι διαδρομές. Πέρασαν μέρες έτσι... Πίστευε πως τίποτα δε θα μπορούσε να φέρει πίσω όλα όσα είχε αναγνωρίσει. Και ξαφνικά είδε έναν άλλο μονόκερο. Θηλυκό. Σχηματισμένο με όλα τα χρώματα που είχε αντικρύσει στη ζωή του. Και δεν στάθηκε εκεί. Άρκεσε που οι ματιές τους συναντήθηκαν. Μεμιάς συνέβη κάτι απρόσμενο. Τα μισά της χρώματα, τα γαλάζια, αυτά τα πολύτιμα που θα μπορούσαν να τον χρωματίσουν του χαρίστηκαν.

Ούτε κι εκείνη, μα ούτε κι εκείνος, μα ούτε κι εκείνος μα ούτε κι εγώ, να σας πω την αλήθεια, γνωρίζω το πώς. Άξαφνα, μέσα σε μια πολύτιμη στιγμή, συνέβη. Τώρα, στο πάντα και στο παντού, περπατούν πλάι-πλάι, χάνονται για να ξαναβρεθούν με όρκο σαν υπόσχεση αιώνιας αγάπης την πρώτη τους ματιά. Κι έτσι, περνούν κι αυτοί καλά κι όλοι που τους γνωρίζουν, όπως εσείς, καλύτερα...

                                                                                                                   13/11/14

Προσωπικά ή εσωτερκό χρονογράφημα

Κάποτε, πολύ παλιά, σχεδόν εκτός χρόνου, στα όρια δηλαδή με την χρονική ανυπαρξία γεννήθηκε μια ύπαρξη. Στο διάβα της συναντήθηκε με άλλη μία και ανέπτυξαν την φιλία. Αξία ανυπέρβλητη και για τις δυο. Θυμήθηκαν πως εκτός χρονικών ορίων είχαν συνυπάρξει με μια άλλη, το τρίτο κομμάτι του σχηματικού τριγώνου της σχέσης αυτής. Έπειτα, μια απότομη στροφή πορείας, έστειλε τη πρώτη ύπαρξη στη - προσωπικά, όπως νόμιζε, επιλεγμένα - μοναξιά. Ή, ακριβέστερα, σε ένα ασφαλές καταφύγιο όπως θα θεωρούνταν οι υπάρξεις που τη δημιούργησαν.

Τα χρόνια, ο καιρός, ο ήλιος, τα σύννεφα περνούσαν .Κι οι εποχές των ανθρώπων. Κι εκείνη άλλαζε. Μεταμορφωνόταν για να μένει η ίδια. Σταθερή γιατί μετακινούταν εσωτερικά. Και συχνά μετρούσε. Πόσους και ποιους. Όλους, κανέναν ή έστω έναν. Αντί ισολογισμού χρηματικού, μέτραγε στιγμές, αισθήματα, συγκινήσεις, ματιές...

Στιγμές-στιγμές τα έβρισκε όλα χαμένα. Άλλοτε όλα κερδισμένα. Ποτέ με δήθεν ποσοστά επιτυχίας. Ήταν πάντα άκρως αντιφατική. Ορισμένη από δίπολα. Με δανεικούς καθρέπτες τις σκέψεις των γύρω για μορφή. Και συμπεριφορά, τολμώ να αναφέρω. Τόσο ελάχιστα ενδυναμωμένη ώστε να πλάθεται στιγμιαία. Ισχυριζόταν πως της άρεσε να αλλάζει. Έβλεπαν πως μπορούσαν σχεδόν να διασκεδάζουν. Κατέληξε να υιοθετήσει τον ρόλο του παλιάτσου της αγάπης, θεωρώντας πως πίσω από το πιο γελοίο υπάρχει η βάση του πιο σοβαρού. 

                                                                                                                           7/4/16

Βροχή ΙΙΙ

Θα αρχίσω μια νέα βροχή
μήπως σε βρω
στις σταγόνες της.

             5/12/14

Βροχή ΙΙΙ

Θα στύψω το σύννεφο
να το στάξω
στο ποτήρι
να το πιεις.

       4&5/12/14

Βροχή ΙΙ

Έβρεχε κι άφησα
τις σταγόνες
να με λούσουν.
Ήμουν ακόμη ζωντανή.

                 20/12/14

Βροχή

Έβρεχε για ώρες.
Ψιχάλα δε μ ΄έφτασε.
Ήμουν πάνω απ΄ τα σύννεφα.


                     20/12/14

Σαν ακτίνα

Πόσο λατρεύεται το κενό σαν ακτίνα ανάμεσα σε δυο λέξεις σου!
                

                                                                                24/12/14

Δυο ρόδες

...Κι έχεις δυο ρόδες, την καρδιά και την ψυχή, να περιστρέφονται αντίστροφα...

                                                                                                                      19/10/13

Απολογισμός σαν ανατροπή

Πιάνω την Ιστορία απ΄ την αρχή. Παντού και Πάντα μάχες, πόνος, αίμα. Τροχοί γυρνούν κι άχρηστοι δείκτες ρολογιών προσπαθούν να ορίσουν. Συμβάσεις μας κατακλύζουν. "Συμφωνημένες", θα μου πεις. "Σωστά", θα σου πω. Γιατί δεν τα ανατρέπουμε μαζί όλα, θέλω να σου βάλω στα χείλη...

                                                                                                             
                                                                                                                                4/6/14 

Σαν ποίημα

Τα στέρεα και τα βέβαια
(με) ταράζουν
όσο ο εφησυχασμός.
Απομακρύνομαι καθημερινά
από τα εφήμερα
δίνοντας μια προοπτική
αιωνιότητας.
Ίσως δεν ξέρω τί άλλο να κάνω.
Ως εδώ ξέρω για την ώρα.
Συγχώρα με προκαταβολικά.

                              4/6/14

Μικρή ιστορία #20

Βγήκε από τη σκηνή και άρχισε να περπατάει. Περπάτησε πολύ. Ούτε κι ο ίδιος ήξερε πόσο. Έπεφτε το δειλινό. Τα βήματά του τον οδήγησαν στο τοπίο του χθεσινού ονείρου του. Την είδε να αναδύεται από τη θάλασσα. Ήξερε πια καλά πως είχε φτάσει στο προορισμό του.

                                                                                                                             2/7/12

Μικρή ιστορία #19

Εκείνος έκανε μια καθημερινή κίνηση με τα χέρια. Εκείνη είδε την αποφασιστικότητά του. Δε μπόρεσε παρά να ερωτευτεί το στοιχείο του αυτό. Και, συνάμα, να φανταστεί μια σκηνή κοινή με την κίνηση αυτή.

                                                                                                                                  2/7/12

Μικρή ιστορία #18

Απέταξε από πάνω του εποχές, χρώματα, πάθη, αλήθειες, ψέματα. Έμεινε με τα ελάχιστα. Ψυχή και σώμα. Έτσι, προχώρησε.

                                                                                                                         2/7/12
                                                                                                             

Θεωρία...συμπληρούμενη...

Αν υποθέσεις την ενοποίηση, αναδρομικά ή μελλοντικά,
σου αποκαλύπτεται...

                                  16/2/16

(Ποιητική διατύπωση ιδέας εκείνης της Παρασκευής)

Μετρήσιμη η ποσότητα των χορδών : παρελθόν->11, παρών->11, μέλλον->11,σύνολο=33

ή αναδιατυπώνοντας το φως αλλάζει μορφή αναλόγως την επικρατέστερη δύναμη... (παρατηρήσεις λεπτομερειών)

                                                                                                                           7/5/16

Υποσημείωση: η 34η διάσταση απροσδιόριστη και οριζόμενη μόνο από ότι - ευτυχώς - μας ξεπερνά και μας διαπερνά και τολμώ να την ονομάσω υπερ-χορδή. Παρατήρηση παλιά κατατιθέμενη στο σήμερα και σε ένα εδώ...

                                                                                                                     27/8/16

Ένδειξη για παλιό προβληματισμό η αντιστοιχία η μετρήσιμη του χρόνου Πλανκ...Περίπου...