...Και εκείνο το απόγευμα θα της θύμιζε κάτι απ΄όταν ήτανε μικρή και πήγαινε στην τουαλέτα για να εξαναγκασμένη διούρηση που της άφηνε λίγο χρόνο για τον εαυτό της. Να σκεφτεί πού βρίσκεται. Άτομα πολλά βλέπεις στο σπίτι που αν έπιαναν το καθένα ένα δωμάτιο και πάλι θα ήταν μαζί με άλλον. Και συχνά-πυκνά το χρειαζόταν.. Εκείνο το απόγευμα επιζητούσε κάτι από το παιδί μέσα της. Νωχέλεια; Θαλπωρή; Εαυτό; Κάτι που σε λίγα λεπτά θα έπρεπε να απαντήσει. Έπλυνε τα χέρια της και έριξε μια βιαστική, όπως πάντα, ματιά στον καθρέφτη που σ΄άλλα χρόνια δεν έφτανε να καθρεφτιστεί. Χαμογέλασε στον καθρέφτη και ήταν σίγουρη πως το χαμόγελό της με τα λακκάκια τα ίδια από μικρή θα ήταν η απάντηση.
5/1/18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου