...και πάω...

Αστικά κατάλοιπα, αναθυμιάσεις συμβάσεων
Σαν τον καπνό περνούν στο αίμα,
                           στο βλέμμα,
                           στο βάδισμα.
Κάθε επιλογή να έπεται το δίλημμα.
Κάθε κίνηση, σκέψη.
Κάθε λέξη, θάνατο.
Μικρό και καθημερινό
Συνηθίζεται και η ανυπαρξία.
Δεν έχει νόημα ο κόσμος.
Κλείνουν ερμητικά πίσω εξηγήσεις, θεωρίες.
Παύουν κάθε κουβέντα.
Φαντάζεις μιαρή αντίκρυ τους.
Μικραίνεις, δήθεν για να υψωθείς.
Μαθαίνεις πως ο σκοπός δεν αγιάζει
           απαραίτητα τα μέσα.
Καθηλώνει κι η ανάγκη
- θέλω πολύφορεμένα -
σε κινούν για να ξεχνάς,
να θυμάσαι, να απορείς και να θαυμάζεις
κάποιος εύχεται.
Κλείνω σε μολυβένιο κέλυφος
            τις λέξεις
             και πάω.

                                  1/11/09