Ψηφιακά γραπτά

Μόλις ορίζεται η πρόθεση ερωτήματος, έρχεται και μια απάντηση. Ποτέ σχεδόν η πρόθεση διάκρισης του αληθινού. Είτε από έξω, είτε από μέσα. Του εξωτερικού παρατηρητή. Κι έτσι, γεγονότα...                  29/2/16

...βγήκε αποφασιστικά στον δρόμο, κλείνοντας δυνατά πίσω τη πόρτα σαν τη πρώτη-πρώτη έξοδο στο φως που οδηγεί στο κλάμα της πρώτης ανάσας. Μπήκε σε άλλον κόσμο. Τίποτα από όσα έκλεινε πίσω της αυτή η πόρτα δε μπορούσε να ορίσει τί ένιωθε για τα όσα έπονταν. Ήταν η ίδια απελευθέρωση από την ασφάλεια των εννέα μηνών που έγινε βίαια και περιπετειωδώς με κίνδυνο ύπαρξης να στοχεύει σε ανάσα και καρδιά. Κι όλη εκείνη η σίγουρη περίοδος της κύησης να κρατιέται στη μνήμη με μια θύμιση απροσδιόριστη και ζεστή όπως το κλείσιμο των βλεφάρων στον ήλιο που ήρθε να την ανασύρει.. Αφέθηκε στα βήματα και δίχως να τα μετράει, σε λίγα ο θυμός έφυγε. Ποτέ δεν κράταγε πολύ. Δε μπορούσε. Συνάντησε τον πρώτο άνθρωπο της μέρας. Έναν ηλικιωμένο που με δυσκολία όριζε τα δικά του βήματα λόγω δυσκολίας ή ασθενείας. Έκανε πως δεν δίνει σημασία, δε προσπέρασε η καρδιά της κκαι συνέχισε. Για να μαζέψει εικόνες της δικής της εκδρομής. Που είχε πάντα πεδιάδες και βουνά. Ομορφιές και α-σχήμιες. Δηλαδή άμορφες, γι...

...και φτάνει η ώρα ό,τι έχεις συλλέξει να χαριστεί - δοσμένο πάντα- για να πολλαπλασιαστεί. Ποιο κέρδος;          23/2/16

Η ματιά να στρέφεται σε σκούρες αποχρώσεις για να αναγνωρίζεται ευκολότερα το ΦΩΣ. Ή, αλλιώς, άσκηση...               23/2/16

Αληθοφανείς ερμηνείες σε ρόλους χαρισμένους πείθουν δήθεν ακόμα τους κομπάρσους και τους δευτεραγωνιστές που ζητούν και θέατρο και σανίδι και κοινό και χειροκρότημα. Ως πότε;                 23/2/16

                                     ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ             Το χαρτί μπροστά του λευκό. Οι σκέψεις λιγοστές. Ποια φράση να φτιαχτεί απ’ αυτές; Πώς ξεκινούσε πάντα, να θυμηθεί. Ένα μήνυμα, μια εικόνα, μία λέξη, μια πρόσφατη συζήτηση. Τι τον κινητοποιούσε, να θυμηθεί. Ναι, να θυμηθεί. Αλλά πώς; Τι είχε συμβεί και ένιωθε άδειος; Ποτέ πριν έτσι. Άδειος. Άλλη μια μέρα.     Πάντα κάτι δούλευε κρυφά μέσα του και έβγαινε την κατάλληλη στιγμή. Έτσι ήταν ή έτσι πίστευε; Τι σημασία έχει τώρα.   Τώρα που νιώθει πιο μετέωρος από ποτέ. Πρώτη φορά “ ανέμπνευστος ” . Δεν θα το αφήσω άλλο έτσι, σκέφτηκε. Θα αντιδράσω. Θα αλλάξω εικόνες. Θα πάω ένα μακρινό ταξίδι. Θα   δω νέα μέρη, νέους ανθρώπους, θα “ φορτιστώ ” . Κι αν η έμπνευση με ξ...

Ήταν η εποχή που ξεχώριζα ακόμα την αλήθεια και το ψέμα. Ακολούθησε μια εποχή που   αποδείκνυε πως όλη η προηγούμενη ήταν ένα ψέμα .

Ξεκινάς να βγεις από το σπίτι. Πλένεσαι, ντύνεσαι, κοιτιέσαι στον καθρέπτη. Βάζεις στη τσέπη τα κλειδιά αλλά την ώρα που πας να πάρεις τα τσιγάρα, κάτι συμβαίνει. Ο αναπτήρας γλιστρά από τα ακροδάχτυλα και πέφτει στο πάτωμα. Τότε κάνεις τη γελοία σκέψη πως ένα ατύχημα και η ζωή σου η ίδια θα μπορούσε να εξαρτάται από τη καθυστέρηση αυτή. Ξεχνάς τη παραπάνω σκέψη και ξεκινάς τη μέρα σου.   Ώσπου ένα ωραιότατο αυτοκίνητο σταματά μπροστά σου δευτερόλεπτα αφηρημάδας με τη πανέμορφη πιθανότητα σύγκρουσης και διακοπής της ζωής σου. Αρχίζεις να ξανά- αναπνέεις και να ξαναθυμάσαι στατιστική, προσευχές, τον νόμο του Μέρφι και ό,τι γνωρίζεις για να καταλήξεις πως όπως και η αρχή ίσως και το τέλος της ζωής είναι θέμα πιθανοτήτων ή, για εκείνη τη μέρα, ένας λευκός αναπτήρας.                                    ...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια καρδιά. Μια μικρή καρδιά που ήθελε να μάθει ποδήλατο. Ξεκίνησε , λοιπόν, μια όμορφη, φωτεινή μέρα και ανέβηκε στη σέλα. Στο δρόμο της συνάντησε πετραδάκια. Την ενοχλούσαν και την έβγαζαν εκτός ισορροπίας. Το βρήκε σαν παιχνίδι πότε να τα πατά (;), πότε να τα προσπερνά. Θυμήθηκε, δα, από άλλο παραμύθι ότι μ’ αυτά ένα παιδάκι έβρισκε το δρόμο του πίσω στο σπίτι του. Ίσως, λοιπόν και γι΄αυτή να χάραζαν το δικό της μονοπάτι για τον μεγάλο δρόμο. Κάποια άλλη μέρα που έκανε ποδήλατο η μικρή καρδιά, ο άνεμος φυσούσε λυσσασμένα και πάλι την έβγαζε εκτός ισορροπίας. Πείσμωσε, όμως και έβαλε τα δυνατά της να κρατήσει το τιμόνι της σταθερό. Τότε, μαγικά, άρχισε να ξεχωρίζει λέξεις, μελωδίες και σκοπούς και γύρισε σπίτι με ένα αναπάντεχο τραγούδι στα χείλη. « Πόσες φορές, άλλωστε, όταν φοβόταν πολύ δεν έπιανε το τραγούδι;» αναρωτήθηκε. Κάποιες μέρες αργότερα που είχε βγει από το σπίτι η μικρή καρδιά –μεγαλωμένη λίγο- με το ίδιο ποδήλατο της, συνάντησε έναν...

Πήγα κι εγώ στο χωριό. Καλοκαίρι. Αύγουστος. Άκουσα τα τζιτζίκια, είδα τη μουριά της αυλής, έμαθα το χαγιάτι. Ήμουν 10 χρονών. Ήμουν παιδί αλλά και είχα μεγαλώσει. Είχα μεγαλώσει, ευτυχώς, στη σκέψη της αγάπης του για τρία χρόνια. Στη πόλη που αναγκάστηκε να ζήσει λόγω ασθενείας. Κι είχα μεγαλώσει και στις λίγες συναντήσεις που δεν θυμάμαι και που η ερώτηση του γιου του μού έφερε απρόσμενα, χρόνια μετά όπως άξαφνα σε έπιανε αφηρημένο και σε ρωτούσε : «Τί φτιάχνεις;». Πήγα στη βερούκα, στο κτήμα μας, στη πηγή. Όλα, όπως μου είπαν, ένιωθαν την απουσία του. Των βημάτων, των λόγων, των πράξεων, των σιωπών του. Κυρίως των τελευταίων. Μου διηγήθηκαν έναν κήπο με ντομάτες, αγγούρια, κολοκύθια, χόρτα. Και προσεκτική είσοδο με μια μικρή άδεια και οδηγία από μέρους του να πατηθεί και να κοπούν οι καρποί. Είδα με την άκρη του ματιού μου στη διαδρομή το δικό μου κομμάτι παραδείσου που μου είχε αφήσει πίσω. Ήταν σε ένα μικρό ξέφωτο μια λεμονίτσα. Ένιωσα και ήξερα την ίδια στιγμή πως ...