Ψηφιακά γραπτά

Ανταλλάσσουμε σκόνη στεριών                        με νεύματα                          πρόσωπα                          στιγμές                          αφορμές Πάμε και προχωράμε     και χανόμαστε ξαναβρισκόμαστε   χάνουμε κερδιζόμαστε  λύνουμε     δενόμαστε κόμποι τα όνειρα κόμποι και τα χρώματα λύσεις σε μη γρίφους         σε μη δεσμούς μαχαίρι     ποιος χρειάζεται  και πως    και γιατί τι...

Άρχισε να ξύνει παλιές πληγές. Ήξερε πού να πονά. Ανίχνευε το κέντρο τους και τα όρια τους. Κάποιοι το είπαν μνήμη, κάποιοι παρελθόν, κάποιοι παρόν, κάποιοι και μέλλον. Γνώριζε πως δεν κινούταν πια.                                                                                                                               23/5/16

Δραπέτες που φοβούνται να πιαστούν κύκλοι που φοβούνται να δημιουργηθούν σκοινιά που γυρίζουν επικίνδυνα γύρω από κεφάλια θολών. Οι θολοί γεννιούνται, πεθαίνουν, ανασταίνονται. Οι θολοί ξαναζούν          κυκλοφορούν στους δρόμους φοράνε καθημερινά ανθρώπινα ρούχα ντύνονται άνθρωποι γιατί αν ντυθούν αγρίμια τα καλογυαλισμένα πυροβόλα            θα τους ανακαλύψουν     για να τους εξοντώσουν                  εξαφανίσουν                      εύκολα με αυτή τη περίσσια ευκολία που τους δόθηκε                                   ...

Μια γάτα συνάντησα. Στάθηκε να με ακούει. Τα λόγια μου σιωπηλά με μοναδικό παραλήπτη εκείνη. Λόγια χωρίς γλώσσα         μα με νοήματα           καμωμένα         σε σχήματα χωρίς πιθανότητα παρερμήνευσης. Σήματα στοιχειώδη με τη ψυχή                      μεταφερμένα για το λίγο του κόσμου αυτού                     σχεδιασμένα σε ακρατούς τόπους κτισμένα με γνωστές αλήθειες στολισμένα                                λαξεμένα με τον πόνο του ανθρώπου και την οδύνη της ζωής       για του σκοτ...

Για τον θάνατο έτοιμος                             την ήττα                             τη νίκη                            νέες κατακτήσεις                                    αποζητώντας                            για νέες συντριβές           ...

Παρατηρούσε, Επεσήμανε, Διήρυγε μονοπάτια, Επέμενε. Έφευγε από τον άξονα για να επανέλθει. Μπορούσε να ορίζει.             19/5/16

Έδενε κόμπους και περίμενε να μην επιστραφεί το χρέος. (Δε μπορούσε να κρυφτεί.)                          19/5/16

Είχε μνήμη, το παρόν του, όνειρα. Λεγόταν άνθρωπος.               19/5/16

Κοιτάς τα καμένα (κι αντέχεις) Μαζεύεις τη ζεστή στάχτη και φτιάχνεις ένα νέο γλυπτό με σχήματα νέες ιδέες που διαμορφώνονται από ανταλλαγή λέξεων κινήσεων σκέψεων ζωής.     19/5/16

Βούλιαξε στο τελευταίο κάθισμα του λεωφορείου. Διάβασε το αιχμηρό σύνθημα στη πλάτη του μπροστινού. Κάπου βαθιά μειδίασε γνωρίζοντας...                                                                                                                         19/5/16

Θα παραμείνω εγώ πριγκήπισσα παραμυθιού που περιμένει εδώ τον πρίγκηπά της. Θα παραμείνω εγώ μόνη αλήθεια μες στον κόσμο να περιμένει για καιρό το φως του ήλιου. Κι αν αυτή η αναμονή αξίζει τόσο όσο λέω να μου το δείξει ο Θεός υπάρχει ένας να πιστεύει; (Σ' αυτό;) Έτσι λοιπόν εδώ σε πείσμα των καιρών και χρόνων που περνούν χωρίς ποτέ να (με) ρωτούν Η απορία παραμένει. Υπάρχει ένας να πιστεύει; (Σ' αυτό)                             28/12/95

...κι έτσι όλα προχωράνε σαν τις άκαυτες λαμπάδες της ζωής με τυχαία ταυτότητα για μια νέα βαναυσότητα στη πορεία τους την άπειρη σε μια ελευθερία δίχως τέλος...

Είχες πει ότι θα μου χάριζες λέξεις είχες πει πως τα μαλλιά μου θα φάνταζαν τρυφερά είχες πει πως στα μάτια μου θα έβλεπες ένα παιδί είχες πει πως η φωνή μου θα ακουγόταν απαλή μα τώρα σε βλέπω στον καθρέφτη μας φθαρμένος και γυμνός σπασμένος και λειψός όμως ο καθρέφτης μας είναι εκεί,               πλήρης                  διαυγής   με τα κομμάτια του ενωμένα                               για μας.                     ~2001

Το όνομά μου πώς το πρόφερες πρώτη φορά; Δειλά και ακούσια            ή Στεγνά και χιονισμένα; Το πρόσωπό μου πως το άγγιξες; Με σύννεφο τριγυρισμένος σε ένα ταξίδι μαγεμένος; Αέρινη η σιωπή κι ο χρόνος ακροβάτης κάνε τη κλωστή μου νύχτα κι ανέβα να καλπάσεις.              9 /4/2001

Τα τρία στοιχεία μας στο πλάι :     Γη, ύδωρ, ουρανός. Αγαπημένες λέξεις χαρισμένες          Για να' ναι πλάι - πλάι Κι αν χωρισμένες; Τι;          Αρχή.            Απλά, αρχή.               Καλώς την.                      9/4/2001

Τα παντελόνια στον αέρα προδομένα κι η κόψη του ύψους παρούσα ένα σπουργίτι να βρέχεται            και να ελπίζει τον σκοπό τον σωστό να σφυρίζει         για να δει σιωπές ξένες        μακρινών μα αγαπημένες  να λατρέψει νέες αλήθειες    και να χτίσει παλιές συνήθειες      για της θάλασσας τα βάθη        των σπιτιών τα άγια πάθη που περνούν μα ξετυλίγουν               σαν αστραπές              (σ)τον ορίζοντα            του δήθεν ουρανού.                 10/4/2001

Η φωνή σου παιδική μα και ζεστή φωνή από παραμύθια βγαλμένη φωνή για παραμύθια ακουστή φωνή για συμβουλές μα και συντροφιά φωνή για αγάπη και έρωτα για γέννα και πόνο για χαρά και θάνατο      φωνή για τον άνθρωπο.                   11/4/2001

Όλα έγιναν όπως τα είχα φανταστεί σε  αλλοτινούς καιρούς περπατώντας ανάμεσα σε σιωπηλά γέλια και αθώους έρωτες σε μυστικά μονοπάτια και κρυμμένους θησαυρούς με ανεκμετάλλευτη ενέργεια και φανταστικούς περιπάτους για να ορίσουν τη μικρή ζωή μου μέσα στη μεγαλειότητα του σύμπαντος και τη μεγαλοσύνη του  ανθρώπου.                              ~

Δεν ξέρω αν ανατριχιάζω από τον αέρα ή εσένα. Δεν ξέρω αν είσαι εδώ ή αν λείπεις. Δεν ξέρω αν σ' ακουμπάω ή αν φεύγεις. Αν είναι αέρας ή όνειρο.                   Μα δε πειράζει.                                     ~2001

Αν ήμουν δάκρυ θα ήμουν θάλασσα κι αν ήμουν άνεμος θα' μουν εσύ που με ταράζεις κατάλληλα                            σεβάσμια                            αγνά και                            απλά.                           Απαλά.                             2/4/2001

Ήταν μια απλή γυναίκα. Ποτέ δε δέχτηκε πολύ αγάπη. Ποτέ δε ζήτησε πολλά. Έζησε ήρεμα και απλά. Πολλά τραγούδια γράφτηκαν για τα μάτια της. Και ένα ποίημα ακόμη.                             27/3/2001

Για όλα αυτά που δεν θα δω... Σε όλα αυτά που δε θα δω και στα οποία ήδη χρωστάω.                                                                              ~2001

Το φως της λάμπας σκισμένο από τα φύλλα του δέντρου κι ο αέρας βοηθός - οδηγός - κατασκευαστής μαζί και καταστροφέας                στιγμών         αέρινων στιγμών         αιθέριων στιγμών        διάφανων στιγμών         στιγμών μαζί σου.                      25/3/2001

Εσωτερικοί ρυθμοί να ορίζουν τις κινήσεις των δακτύλων - γιατί όχι - και επάνω σε χαρτί για να ζωγραφίζονται κύκλοι, πορείες                     στον αέρα                      τον χάρτινο...                                    25/3/2001

Αν θελήσετε να μοιραστείτε κάτι, στείλτε το στο : evachilakou @ yahoo.com 

Ουδέν περαστικότερον του χρόνιου...                                       (παλιό)

Κινήθηκε ελεύθερα στον χώρο. Δεν είχε τίποτα να κρύψει. Θεωρήθηκε ύποπτος.                                                                                                                   10/5/16 (αντιπαραβολή - συμπλήρωση της δημοσίευσης Αντί Ιστορίας #1)

Περιπλανήθηκα από την ένωση των πρώτων δύο κυττάρων που η αγάπη έκανε να μοιάζει ένα. Από την πρώτη ανάσα. Ελπίζω μέχρι την τελευταία ρανίδα. Όπου αυτή στάξει...                                                                                                                                  9/5/16

Και κάποιο πλάνο και κάποια κάμερα και - ορισμένα - κάποια ματιά μπορεί να σε δει σαν αστροναύτη χωρίς σκάφανδρο σε διαστημο-διάδρομο υψηλής διέλευσης. Κάποιος, από κάπου κι από κάποτε.                                                                                                                                         ...

... και προτρέπεσαι να ορίζεσαι από ένα εξωτερικό εδώ και τώρα για να μην γίνεις χρονοναύτης δίχως μηχανή...                                                                                                                               27/4/16

... κι ανέχεσαι ακόμα να ορίζεσαι από λέξεις... ... και σήμερα...                                           27/4/16

Σε λευκό χαρτί αφήνομαι μια μουτζούρα νέα να γράψω για να γίνει ο χρόνος το άρμα ταξίδι το πλήρωμα να αρχίσει τους τόπους τους ανεξερεύνητους              να αγγίξει για πορείες άλλες του δεδομένου για την ισχύ την μετρημένη για τις διαδρομές τις άπειρες που μόνο οι θολοί θα αξίζουν για να λύσουν μάγια παλιά και προφητείες νέες παλιά όνειρα να γλύψουν και νέες προσμονές να ορίσουν πανηγύρια νέα να στήσουν για φόνους τραγικούς να μιλήσουν.                                   ~2001

Ποτέ δε κατάλαβα πως μπορεί να πεθαίνει μια γυναίκα που αγαπιέται.                                                                                                                          Γ.Κ.Καρυωτάκης Ποτέ δε θα καταλάβω γιατί να χτυπιέται στα βράχια ένας άνδρας που αγαπιέται.                    ...

Κι έχεις έναν απίστευτο τρόπο που μοιάζει αδύνατος να μετατρέπεις οτιδήποτε φαντάζει γκρίζο ή μαύρο σε κατάλευκο...                                                                                                            7/5/