Άτιτλο...επίσης

Τα παντελόνια στον αέρα προδομένα
κι η κόψη του ύψους παρούσα
ένα σπουργίτι να βρέχεται
           και να ελπίζει
τον σκοπό τον σωστό να σφυρίζει
        για να δει σιωπές ξένες
       μακρινών μα αγαπημένες
 να λατρέψει νέες αλήθειες
   και να χτίσει παλιές συνήθειες
     για της θάλασσας τα βάθη
       των σπιτιών τα άγια πάθη
που περνούν μα ξετυλίγουν
              σαν αστραπές
             (σ)τον ορίζοντα
           του δήθεν ουρανού.

                10/4/2001