Ψηφιακά γραπτά

Σας συναντώ                  καθημερινά προσπερνάτε βιαστικά δε χαμογελάτε ενώ μπορείτε δε μιλάτε ενώ θα θέλαττε χωρίζεστε ενώ αγνοείτε τον λόγο. Όσα μας ενώνουν              δε παύουν.                        15/10/16

Τον μάθαιναν - λέγανε - τη Ζωή. Ξεμάθαινε αυτή της καρδιάς που ξεπερνούσε του νου. Θα ήταν, έστω για όσο, η νέα του πορεία.                                                                                                                         Οκτώβρης 2016

Τα περισσότερα που έγιναν Ζωή δικαιολογήθηκαν ως αναμενόμενα. Δικαιολογημένα αλλότρια συνεχίζονταν. Κάποιος θα μπορούσε να διηγηθεί τα γεγονότα διαφορετικά. Οι περισσότεροι θα εκπλήτονταν για λάθος λόγους.                                                                                                           Οκτώβρης 2016

Προέταξε την ύπαρξή του. Κανείς - με μια εξαίρεση - δε το περίμενε. Κι έτσι σχεδό τίποτα δεν έγινε πιστευτό.                                                                                                                     Οκτώβρης 2016

Υπολόγιζε να κάνει τις καθημερινές λειτουργίες του με τις λιγότερες δυνατόν κινήσεις. Μέτραγε τα λόγια, τις σκέψειςς, τις πράξεις του. Κάποιοι τον είπαν ταπεινό άνθρωπο ως άγιο, κάποιοι ύποπτα περίεργο. Θα ασχολιόταν με όλα με μέτρο. Δικό του. Προσωπικό άρα και ανεξήγητο. Θα συμπεριφερόταν σε όλους ελεγχόμενα δηλαδή και δύσκολα. Τα απλά του θα ήταν περίεργα και τα περίεργά τους απλά. Όπως σε όλους. Με μια εξαίρεση. Ένα πάθος. Ζωής. Την αεργία. Συναντήθηκε νωρίς μαζί της. Από το στήθος της μάνας του. Τον αναίσταινε με το γάλα της κι αυτός μαραίνοταν. Από τα λόγια του πατέρα του. Του μάθαινε τη ζωή κι αυτός τη ξεμάθαινε. Ώστε, έφτασε η μέρα. Μια μέρα, πολλές πριν. Ακινητοποιήθηκε. Σαν να μην είχε νόημα καν να αναπνέει.Το σώμα δέχτηκε να παύσει την αναπνοή. Κι έτσι, βαρετά, έφυγε.                                                           ...

Κι έμενα εδώ... ... κι είχα μια ψυχή       εμπλεκόμενη. Παντού.                                    19/10/16

Εσύ, ένα όνειρο πρωϊνό που ήρθε να σκεπάσει το χειμωνιάτικο φεγγάρι που είχαμε κρεμάσει το παλτό μας                                       30/4/1999

Είναι πολλά που  αυτά που θέλω να σου πω, μα πολύ λιγότερα αυτά που ακούς απ΄ όσα σκέφτομαι.                                            18/1/1999

Σχημάτισε έναν κύκλο και κλείσε μέσα του τις σκέψεις σου. Δως του τη μορφή φυσαλίδας και διωξ' την μακριά με μια σου πνοή.                                                          ~1997

Το ταξίδι τελειώνει. Κι έρχεται η ελπίδα ενός καινούργιου για να σε κρατήσει ζωντανό. Οι βαλίτσες έτοιμες, μια και ποτέ δεν άδειασαν και το σώμα κι αυτό έτοιμο να μεταφερθεί όπου η μοίρα επιλέξει.                                                                                                                                     ...

Τα προσωπεία θα πέσουν άπλετο φως στους ψεύτες πρόσωπα χαλασμένα ανήμπορα να σταθούν μπροστά σε (γυμνούς) καθρέφτες. Η παράσταση τελείωσε η αυλαία έπεσε τα χειροκροτήματα έπαψαν φωνές θαυμασμού στα παρασκήνια...                                                   ...και πάλι                                                         31/1/1999 

Κλείσ' τα μάτια σου και κοίταξέ με. Τι βλέπεις; Άνοιξέ τα και κοιμήσου. Με βλέπεις; Ξύπνα. Μη τα κλείσεις μπρος το φως. Πώς βλέπεις;                                                ~1999

Τώρα... που ο χρόνος τρέχει τόσο γρήγορα για να δείχνει πως είναι γεμάτος και για κάποιον άλλο θα ήταν σαν να είχε παγώσει.                                                                                                                    11/10/2016 

Τώρα... που ένα δευτερόλεπτο αρκεί για να υπερασπιστεί όλη τη ζωή.                                                                                        11/10/2016

- Τσουπ! - Τσουφ! ....................................... αχ! -Τσουπ! - ~ (χαμόγελο) .......................................αχ! - Τσουπ! - ............ (περιφρόνηση) .......................................ωχ! - Τσουπ! - Βαριέμαι. - Απ' αυτό φαίνεται πως μου μοιάζεις. - Τι; - Να προτείνω κάτι; - Σαν τι; - Κάτι για να μη βαριέσαι. - Ακούω. - Να κοροϊδεύεις όπως εγώ και να γελάς. - Κι είναι χαρά αυτή; - Δοκίμασε. - Βαριέμαι. - Ωραία. Θα παρουσιάζεις το οτιδήποτε αλλιώς και θα πείθεις. - Και τι είναι αυτό; - Η πηγή της χαράς. - Βαριέμαι. - Καλά. Θα προτείνω κάτι άλλο. Να στρέφεις το ενδιαφέρον των άλλων κάπου και να το διασκεδάζεις με τη ψυχή σου. - Αν γνώριζες τι είναι ψυχή για μένα δεν θα πρότεινες κάτι τέτοιο. -Ωραιότατα. Θα σπέρνεις λογισμούς σε δύο και τρία σημεία ταυτόχρονα ή και όχι. Και θα πέφτεις κάτω απ΄ τα γέλια. - Άκουσες ποτέ πώς ηχούν τα δικά μου γέλια; - Κορυφαία πρόταση. Θα μπερδεύεις και θα ξεμπερδεύεις καταστάσεις κι έτσι ,να, τα γέλ...

Τα αθροίσματα όσων διαιρούν τους φίλος είναι ίσα Πότε θα προστεθούν όσα μας μετρούν;/ Πότε θα προσθέσουμε όσα μας διαιρούν;                                               ~2003

Δεν τα μπορώ τα σίγουρα φοβίζει το απόλυτο λυτρώνει η αμφισβήτηση προσκυνώ τη περηφάνια και φεύγω               14/4/2003

Τα στολίδια άχρηστα πια η ζωή με φώναξε έξω πήγα να τη βρω Τα ψέματα αστεία ο ουρανός μου έγνεψε το χέρι του να πιάσω Οι λέξεις ανίσχυρες η θάλασσα με κάλεσε μαζί της να ενωθώ ξανά                   12/4/2003

Κάποτε κάποιος ξεκίνησε να βρει τον εαυτό του. Σκέφτηκε, λοιπόν, να ρωτήσει όλους όσους ήξερε και δεν ήξερε να μάθει. Ξεκίνησε έτσι και με όποια ευκαιρία του δινόταν, ρωτούσε. Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια. Νόμισε πως είχε μάθει αρκετά. Όταν το ξανασκέφτηκε, όμως, είδε πως δεν ήταν τόσα όσα αρχικά θα ήθελε. Σκέφτηκε πως το καλύτερο που θα' χε να κάνει είναι να ρωτήσει πού θα μπορούσε να μάθει κι άλλο. Έτσι κι έκανε. (Ρώτησε και) του είπαν ότι η Γνώση είναι συγκεντρωμένη στις βιβλιοθήκες. Τα βιβλία είχαν πολύ σημαντικά πράγματα γύρω τους και θα ήταν καλό να διαβάσει. Ξεκίνησε και άρχισε να πηγαίνει σε βιβλιοθήκες, να διαβάζει, να μαζεύει γνώσεις και πληροφορίες. Πέρασαν χρόνια για να γυρίσει τον κόσμο επισκεπτόμενος βιβλιοθήκες. Κάποια στιγμή κουράστηκε ή, σωστότερα, το καλοκαίρι δεν τον άφηνε να συγκεντρωθεί στο διάβασμά του. Πήγε σε μια παραλία, έστησε τη σκηνή του και μύριζε τις μυρουδιές της θάλασσας, άκουγε τον αέρα, έπιανε στις χούφτες του την άμμο. Ένα βράδυ ο ύπνος τον...

Αν δε μπορείς να λύσεις, μη δένεις. Αν δε μπορείς να χτίσεις, μη γκρεμίζεις.                                              

Χρόνια πάλευα με τον εαυτό μου. Τον κατακρεουργούσα και τον έραβα πρόχειρα-πρόχειρα. Υποχρεωτικά. Υπήρχαν κι άλλοι που παρατηρούσαν την ύπαρξή μου.                                                                                                                           30/8/2009 

Στου κόσμου το γόητρο μόνη πορεύομαι σε χώρο μακρινό κι ανέγγιχτο τώρα περπατώ τα βήματά μου στάχτες τα ακολουθούν και τον ήχο τους σβήνουν τα όνειρά μου Τις λέξεις και τις πράξεις μου λάθη τις κυβερνούνε κι όταν φοβούνται να το πουν κλαίνε μα δε λυπούνται ανίσχυρο το χέρι μου αδύναμο το κορμί του νέου κόσμου μυστικά τώρα με καρτερούνε Ο πόνος και ο χρόνος δάσκαλοι βιαστικοί κρυφά μου λεν μηνύματα ανείπωτα (μου) στέλνουν σήματα μ΄ αυτά με προσπερνάνε Το μυαλό δυνατό κι η ψυχή ανοικτή μα όλα αυτά δεν αρκούν να μου λύσουν το χρησμό Το χρησμό που μ΄ άφησε σαν ευχή στο χέρι της δύσης το ξημέρωμα που μόνο αυτό/ή το ξέρει.                     25/8/2002

Κάποτε... που ένα νεύμα θα περιέκλειε όλη τη πρόθεση ζωής...                                                                                     8/10/2016

Σε μια πολιτεία με σπίτια χαμηλά ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους ήταν κι ένα κορίτσι που κοιτούσε ψηλά. Κοιτούσε ψηλά κι αφηρημένη συχνά σκόνταφτε. Σε πέτρες, στο πεζοδρόμιο, πάνω σε άλλους. Ευτυχώς γι' αυτήν, όχι πάνω σε κολώνες. Κοιτούσε ψηλά και πολλοί αναρωτιούνταν τι κοιτούσε. Δεν την ρωτούσαν. Κοιτούσε, λοιπόν, τα βαμβακένια σύννεφα του ουρανού, τα αστέρια όταν τα πολλά φώτα της πολιτείας δεν ήταν έντονα, το φεγγάρι όταν γέμιζε και άδειαζε, όλα τα χρώματα της αυγής και του δειλινού και πότε-πότε, πράγμα σπάνιο, κάποιο ουράνιο τόξο. Μια μέρα καθώς κοιτούσε ψηλά της ήρθε μια ιδέα. Μια τεράστια ιδέα, ή έτσι της φάνηκε. Πως ο ουρανός δεν μπορεί να χωριστεί. Δηλαδή, πως όλοι οι άνθρωποι όλων των πολιτειών βλέπουν όσο ουρανό αντικρύζουν ενωμένο. Κι ένα δάκρυ μαζί με ένα χαμόγελο σχηματίστηκαν στο πρόσωπό της. Έμεινε ακίνητη. Αποφάσισε να μου εξηγήσει γιατί κοιτούσε τόσο συχνά ψηλά και έτσι έγραψα αυτές εδώ τις γραμμές. Τώρα και πέρα από αυτές τις λέξεις, ανάμεσα στις εικόνες το...

- " Να αναφερθούν όλα       με πάσα λεπτομέρεια!" - " Να ειπωθούν όλα απλά... " - " Μα είναι όλα επιλήψιμα! " -  " Τα διαυγή προϋποθέτουν φως " , δεν είπε, απομακρύνθηκε σιωπώντας, υπονοώντας τις λέξεις αυτές στις κινήσεις της.                                            3/10/2016

Έκλεινε λογαριασμούς       ή το ισχυριζόταν       ή το ήθελε       ή το απαιτούσε               η Ζωή. Ήξερε να αξιολογεί         κι ας το αγνοούσαν. Κάποιοι έχαναν                 το μέτρο        άλλοι το παιχνίδι        άλλοι το γήπεδο        άλλοι τη χαρά        άλλοι τον λόγο. Κι έτσι, έγραφε.               3/10/2016               

Στις τόσες διαδρομές                   του νου         απαντάται            αποσιωπάται     επανα-ενεργοποιείται               διαδίδεται                τοκίζεται             και ορίζεται                     απών        στην ηθελημένη                   παρουσία του. Προτιμώ να μη                  το αναφέρω.  ...

... κι ένα φθινοπωρινό βράδυ - βράδυ το 'λέγαν ακόμη - καθώς πότιζε τα φυτά                 στο μπαλκόνι ένιωσε την έννοια ανάμεσα σε εκείνη και αυτό που όλοι       συνήθιζαν          να ονομάζουν                 φύση.                    3/10/2016

Ζύγιαζε για καιρό       κάθε κίνησή της. Θεώρησε - εν τέλει! - πως την ήξερε. Πόθησε; Ποιος ν'          απαντήσει; Διεκδίκησε; Ποιος ν'           αναρωτηθεί; Η επένδυση δεν επέστρεψε           τα αναμενόμενα.                  3/10/ 

Κάθε στιγμή αρκεί μια λάμψη          ένας ήχος          μια σιωπή          ένα κλάμα          ένα γέλιο          μια υφή          μια οσμή          μια γεύση για να ενεργοποιηθεί     ένας απροσδιόριστος                μηχανισμός                  άμυνας που μοιάζει με επίθεση.                  3/10/2016

Ξεκινώ μια σειρά γραπτών με στόχο έννοιες. Περαστικές, μόνιμες, αναδυόμενες, σε μη χρονολογική σειρά να με απασχολούν αλλά κι η ζωή χτυπά απρόσμενα...όπως και οι συναντήσεις, οι προσπεράσεις, τα μαθήματα, τα συμπεράσματα ή οι παράδρομοι... Αν ο Δρόμος χάνεται...                                                                                                                           ...

Οριζόταν με πριν, τώρα                      και μετά. Αλλά και με κάτι       που - ευτυχώς -    τον ξεπερνούσε. Τον αντίκρυζαν άνθρωπο.                          3/10/2016  

Ό,τι φτύνεις, σε φτύνει ό,τι μισείς, σε μισεί Τα λόγια καυτά ξεχύνονται Λιώστε τον πάγο απ' τη ψυχή σας.                                  (άγνωστης ημερομηνίας)

Άφησε τους γλάρους να ακολουθούν τα βήματά σου και "κλέψε" λίγη από τη σοφία τους.                                                                                                                                     18/11/2000

Μη φοβηθείς τον αστερία που κρύβουμε μέσα μας. Γνώρισέ τον.                                                                                              18/11/2000

Να ψάχνεις το κοχύλι που όλοι έχουμε θάψει μέσα μας και να αφουγκράζεσαι τους ήχους της φύσης σαν δελφίνι.                                                                                                                                 18/11/2000