Υπολόγιζε να κάνει τις καθημερινές λειτουργίες του με τις λιγότερες δυνατόν κινήσεις. Μέτραγε τα λόγια, τις σκέψειςς, τις πράξεις του. Κάποιοι τον είπαν ταπεινό άνθρωπο ως άγιο, κάποιοι ύποπτα περίεργο. Θα ασχολιόταν με όλα με μέτρο. Δικό του. Προσωπικό άρα και ανεξήγητο. Θα συμπεριφερόταν σε όλους ελεγχόμενα δηλαδή και δύσκολα. Τα απλά του θα ήταν περίεργα και τα περίεργά τους απλά. Όπως σε όλους. Με μια εξαίρεση. Ένα πάθος. Ζωής. Την αεργία. Συναντήθηκε νωρίς μαζί της. Από το στήθος της μάνας του. Τον αναίσταινε με το γάλα της κι αυτός μαραίνοταν. Από τα λόγια του πατέρα του. Του μάθαινε τη ζωή κι αυτός τη ξεμάθαινε. Ώστε, έφτασε η μέρα. Μια μέρα, πολλές πριν. Ακινητοποιήθηκε. Σαν να μην είχε νόημα καν να αναπνέει.Το σώμα δέχτηκε να παύσει την αναπνοή. Κι έτσι, βαρετά, έφυγε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου