Ψηφιακά γραπτά

... κι έτσι ο ένας από τους δυο αθώους θα φλέρταρε με τον ρόλο του θύτη κάνοντας τα χατίρια ενός από τους ενόχους...                                             24/2/2019

Όλοι οι άλλοι θα κατάφερναν να να ξεφεύγουν, Οι μόνοι στους οποίους θα πλησίαζαν θα ήταν οι πιο αθώοι.                                                5/2/19

Όλοι οι άλλοι θα κατάφερναν να ξεφεύγουν. Οι μόνοι στους οποίους θα πλησίαζαν θα ήταν οι πιο αθώοι.                                               5/2/19

Κυριακή, Moby, Πειραιάς, 18/4/16 Με φυλλάδιο μέλλουσας εκδήλωσης και προτροπή του : Mind the gap (between the mind and the soul) και η μνήμη της υπενθύμισης του κενού να έρχεται παράδοξα στην επιφάνεια. Εν αναμονεί παρέας, με συντροφιά μισό frappe (!) που λιγοστεύει επικίνδυνα για παρουσία του στη συζήτηση. Σχολιάζω σαν να σηματοδοτώ κάνω - σαν να γίνεται - το ασήμαντο κάτι. Που και το κάτι υπάρχει. Αλλιώς, αγνοείται.                                                                           Και για την "αντιγραφή", Δευτέρα, 23/5/16

Σύνταγμα. Ξανά. Εποχή άλλη, αλλοτινή ή αλλιώτικη. Ποιος να πει και ποιον να πείσει. Με νερό στην τσάντα για τη διαδρομή σαν υπόμνηση σώματος, χαρτομάντηλα σαν υπενθύμιση ασθένειας περαστικής, δεύτερου ρούχου σαν διαπίστωση αλλαγής εποχής και βιβλία αντί τροφοδοσίας αφορμών για κατάθεση. Σταματώ με ένα γέλιο περαστικού.                                                                                                                ...

… κι ήταν σαν να είχαν μείνει δυο γεύσεις... Του πικρού και του ξινού. Και μόνο.                7/2/19

Σού' δειξα τις αμπάριζες μου για να μάθεις να με νικάς. Κι έτσι φεύγω ηττημένη νικήτρια.                  3/2/19 

Άνοιξες με το που άνοιξες τα μάτια Δηλαδή ήταν από πριν εκεί μα εσύ τώρα του άνοιξες Θα μοιάζει κάποια στιγμή του μέλλοντος με αυτή. Άνοιξες. Ψάρευε λάφυρα Κουβαλούσες φως στα ακροδάκτυλα Άνοιξες. Στα κρυφά γελούσε. Ένας ακόμη επιβάτης. Μα βαρύς. Άνοιξες και πάλευες να μη σβηστεί το ένα χαμόγελο τη μέρα. Άνοιξες. Άνοιγες. Και δεν έκλεισες ποτέ! Μα...κλείστηκες...                      24/9/18

...Σαν κάτι να ξεκινά τόσο υπόγεια όσο και αναδυόμενα, έμπρακτα όσο και απουσιάζοντας με σχηματική θεώρηση τον χρόνο και τον χώρο. Δίχως τίποτα το προσχηματικό ή το σχεδιασμένο, σαν όχι μια αίσθηση πια αλλά ένα σχηματιζόμενο συναίσθημα που ελπίζει να παραμείνει στην επιφάνεια. Ανάμεσα σε τόπους όπως κύματα και λόφους στη βέβαιη - διαπιστωμένα - πορεία που χαρακτηρίζω εκδρομή... (9/10/16) ...Σε μια εκδρομή σε μια άκρη του κόσμου Του που κι αυτή ελπίζει σαν τη βαθιά καρδιά να ανοίγει και να χωρά και περισσότερους. Απλώνοντας σαν κήπος και ανοίγοντας σαν διακλαδώσεις - σημεία σε πορεία που ορίζει έναν μυστικό ουρανό με αστέρια και κομήτες για μέσα μεταφοράς. Αστρόσκονη χαρισμένη και χαριζόμενη για τα μικρά διακένα που - λέμε - ότι χανόμαστε για να ξαναβρεθούμε αλλιώτικοι. Κι έτσι, απλά, συναντιέται η γη κι ο ουρανός. Το χώμα κι ο αέρας με το νερό των ματιών μας. Είτε κυλά είτε συγκρατείται και γίνεται ανατριχίλα. Για να αναδυθεί άλλες στιγμές σε άλλους χώρους και με άλλους ανθρώπου...

Να το αφήσουμε στην τύχη; Κορώνα ή γράμματα; Θα είμαι για πάντα πεισματικά το κέρμα που κυλά όρθιο!                             5/2/19

Εδώ είν' η ελπίδα μου. Έλα, πάρτην!                 19/12/18