...Σαν κάτι να ξεκινά τόσο υπόγεια όσο και αναδυόμενα, έμπρακτα όσο και απουσιάζοντας με σχηματική θεώρηση τον χρόνο και τον χώρο. Δίχως τίποτα το προσχηματικό ή το σχεδιασμένο, σαν όχι μια αίσθηση πια αλλά ένα σχηματιζόμενο συναίσθημα που ελπίζει να παραμείνει στην επιφάνεια. Ανάμεσα σε τόπους όπως κύματα και λόφους στη βέβαιη - διαπιστωμένα - πορεία που χαρακτηρίζω εκδρομή... (9/10/16)
...Σε μια εκδρομή σε μια άκρη του κόσμου Του που κι αυτή ελπίζει σαν τη βαθιά καρδιά να ανοίγει και να χωρά και περισσότερους. Απλώνοντας σαν κήπος και ανοίγοντας σαν διακλαδώσεις - σημεία σε πορεία που ορίζει έναν μυστικό ουρανό με αστέρια και κομήτες για μέσα μεταφοράς. Αστρόσκονη χαρισμένη και χαριζόμενη για τα μικρά διακένα που - λέμε - ότι χανόμαστε για να ξαναβρεθούμε αλλιώτικοι. Κι έτσι, απλά, συναντιέται η γη κι ο ουρανός. Το χώμα κι ο αέρας με το νερό των ματιών μας. Είτε κυλά είτε συγκρατείται και γίνεται ανατριχίλα. Για να αναδυθεί άλλες στιγμές σε άλλους χώρους και με άλλους ανθρώπους - πλανήτες. Για όλα τα σύμπαντα που κουβαλάμε και δημιουργούμε κοινωνούμενοι. Από το ποτέ ως το πάντα. Από το πουθενά ως το εδώ. Από το δήθεν εγώ ως το μόνιμα ΕΝΑ. (15/10/16)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου