Απόσταγμα - Εν ξενώνα...

Αναμέρτηση με τη προσαρμοστικότητα και η συνήθεια να παλεύει με τα πρωτότυπα. Οι σχέσεις να αναπτύσσονται αργά και, μάλλον, σταθερά. Καθημερινότητα και οάσεις. Μικρές ανάπαυλες ξεκούρασης και στόχοι. Πρώτος κάβος και ο δεύτερος να έπεται.Συντροφικότητα και μοναξιά. Υποθέσεις και αμφισβητούμενες, και πάλι, σιγουριές. Πορεία, μονοπάτι, όραμα. Σιγά-σιγά να χτίζεται και το κοινό. Με δραστηριότητες μοναχικές και συλλογικές, μετά...Γράφω σαν να συμπεραίνω και περπατώσαν να ανιχνεύω,ξανά... 24/10/21

Κάπως έτσι...

Οι μέρες θα κυλουσαν ιδιες. Τι από το μέσα θα αλλαζε; Μικρο αποφάσεις και συνήθεια Αλλαγές στιγμιαιες και τα αιώνια... Με λιγότερες απορίες και σιγουριες Κυλούσα. Σε ένα αργο λογω ζεστης Και γρήγορο λογω περιορισμου Καλοκαίρι. Παραδόξως. Τα γύρω να γίνονται εντός Και τα εντός εκτος... Εύκολα μα και δύσκολα μαζί. Το μοιρασμα, το δοσιμο Η γνωστή απομόνωση εαυτού. Με προτεραιοτητα εμενα. Αν γίνεται. Γιατί ποτε δεν γινόταν. Ως τώρα... Με κάτι δυνατό και αδύνατο συνάμα Προχωρώ. Ακινητοποιουμαι για να κινηθώ Και κινούμαι για να σταθώ. Κάπως έτσι... 2/8/21

Τι να χωρίσει;

Το φως χυνοταν διαχυτο στη σκηνη Ο αερας αγριευε χρόνους χρονους Ένα παραμύθι μου ήρθε στο μυαλό. Σε θυμήθηκα Κι είπα να το ξαναγράψω απ' την αρχή. Η αρχή γνωστή: Ένα καιρό κι μια φορά Η και όχι... Θα γράφαμε μαζί τη συνέχεια Και το τέλος Κι αυτό γνωστό και - ίσως - και τετελεσμενο: Περάσανε ολοι καλα κι εμείς καλύτερα... Ένα σπουργιτι συμφωνουσε με τη διαδικασία γραφής Και τα μαλλιά κινουνταν αερινα Μια φωνή μπήκε στο σκηνικο Κι ένα χρώμα.. Τι να χωρίσει πια; 27/5/21

Ως ποτε;

Πύργοι στην αμμο Κι εσύ απων Παιδικά γέλια και φωνές Διακόπτες χαράς Επαφή με νερό και ήλιο Και μετά το βιβλίο. Αλάτι στο σώμα και στα χείλη Επιλεγμενο Περιμένω μα απουσιαζεις Ποιος αλλος θα έλειπε τόσο; Βόλτα στην ακροθαλασσια Κι ο ήλιος να δύει Αγωνια για το χρωμα του δειλινού. Στερεη κι αερινη Περπατώ. Ως ποτε μονή; 26/5/21

Περίπου όλοι οι πρωταγωνιστές...

τα αυτονόητα έχασκαν μαζί με το γλοιώδες γέλιο. μια οσμή δυσωδίας πλανιόταν στον αέρα. οι παιδικές κραυγές γίνονταν συχνότερες. η ζέστη βάραινε το σώμα. οι βασικοί πρωταγωνιστές είχαν δει όλο το έργο. η κατηγόρια κυκλοφορούσε γύρω από το κεφάλι μα και μέσα. κάποιος θα θυμόταν άξαφνα την αρχή από τη δίκη του Κάφκα. την υποταγή με τη μία. οι λέξεις οικογένεια, συνεργασία, αλληλοσεβασμός θα έψαχναν την αρχική τους έννοια. η υποκρισία δεν θα έψαχνε σκηνοθέτη. θα τον ήξερε εξ αρχής. κομπάρσοι, περαστικοί, αθώοι, θύτες...όλοι καλοκουρντισμένοι...και μια σιγουριά. πως ότι κι αν γινόταν δεν θα υπήρχε κανείς να τους αποκαλύψει. ώρες, μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια...θα περνούσαν... με μια φαινομενική κανονικότητα που θα φλέρταρε με την αναμαρτησία. Δήθεν. κάποιοι ήξεραν, κάποιοι δεν υπέθεταν, κάποιοι αδιαφορούσαν. οι περισσότεροι σιωπούσαν λόγω συνενοχής. ήταν εύκολο να γίνουν οι αθώοι φταίχτες... το κακογραμμένο σενάριο έσερνε κι έναν βουβό χορό. για το ίσο... η προβλέψιμη σκηνοθεσία έβρισκε διαρκώς νέο κοινό... όλα θα ξεκινούσαν για να τελειώσουν όταν έπρεπε... τα πρέπει συναγωνίζονταν αποφάσεις, κινήσεις, ζωή... κανείς να αναλάβει τη παραμικρή ευθύνη. όλοι να συνεχίζουν κανονικά. με νόμους να λείπουν. όλα δημοκρατικά, στρωτά, ευκολοχώνευτα. μαζί κι πανάρχαιες παροιμίες για την πρόκληση εμετού. τα καλοπιάσματα για τη βεβαιότητα σμίκρυνσης εαυτού. η λυκοφιλία για δικαιολογία παρουσίας. το πολυβολείο αρνητικών λογισμών για συμμετρική ασχολία. ο ψευτόκαλος με κρίση στιγμιαία για ίδια συμφέροντα. η απομίμηση αγάπης για να θυμίζει την αυθεντική. η κατωτερότητα και οι συνεχείς υπενθυμίσεις ύπαρξης. το χιούμορ για να καλύπτει όλες τις ελλείψεις. η τιμωρία προσανατολισμένη μόνο στους άλλους. το ηλίθιο σαν παρόν για ένδειξη επιβίωσης. ο χειρισμός σαν έκτη κασέτα διαρκείας.

Περίπου ερώτημα

Σκονισμένο σε βρήκα στη μέρα μου. Τα βήματά σου φανέρωναν Δρόμο. Η αμφίεση, σύμβαση. Το χαμόγελο, παιδί. Έμεινα και πάλι πίσω./; 9/8/21

Αντιφατικό;

Θεμελιωμένες πεποιθήσεις

             άλλων

         να ορίζουν...

Πώς να ξεθεμελιωθούν

                     γυρεύουν!

Αγνοώ μα ψάχνω.

Βρίσκω και χάνω.

Αντιφατικό, στ΄αλήθεια;

                19/5/21

Το περίπου τώρα

Οι ώρες κυλάνε γρήγορα

οι μέρες όχι.

Κάποια πράγματα στο πλάι

κάποια να ξεκινούν.

Η διάθεση στα πάνω και στα κάτω της

κι η κούραση παρούσα.

Πίστη, αγάπη, ελπίδα

και συνεχίζω

σε μια ανηφόρα.

Το "τί ζούμε;" στη σκέψη

και τα κενά του χρόνου να γεμίσω.

Ξεκινώ μα σταματώ.

Φοβάμαι αλλά επιμένω.

Με την επιμονή εξαντλημένη

από καιρό.

 Τα λίγα του "έξω" με κρατούν.

Μαζί με προγραμματισμό

και ιδέες δημιουργικές.

Δίνω σαν να ζητώ 

και ζητώ σαν να δίνω.

             28/7/21

Εννοιες - Ματαιότητα

Αδύνατο να υπάρχει

κι όμως υπαρκτή ως έννοια.

Ενθύμηση στίχου "θάνατος - ζωή"

μα άτοπο.

Δημιουργώντας στιγμές 

αιωνιότητας

προτείνω για να λύσω...

Ποτέ δε όρισα κάτι

ως μάταιο ουσιαστικά

αλλά σαν προσωρινό

που ανέμενε.

          19/5/21

Εννοιες - Αυταπάτη

Θεωρούμενη χρόνια,

ανατροπής στιγμή.

Πίστη αιώνια

αν και αναγνωριζόμενη ασταθής.

Βάδισμα στα χνάρια Του

ακόμα κι αν αγνοούταν.

Όλα φως και συνεχίζω...

Με μια αυταπάτη λιγότερη....

        14&15/5/21

Σκέψη βροχής

Κάτι που ζήλεψα κάπως κάποτε

   ήταν στο σκηνικό.

Βήματα και άνθρωποι

πάνω κάτω...

Τώρα πού πηγαίνουμε;

Οι παλιές ερωτήσεις: 

"Τί έγινε;"

"Πού πάτε"

"Πώς πάτε;"

Άκυρες κι αυτές.

Με τον τόπο και 

          τον χρόνο

      απλωμένο

και σύννεφα

      με σκέψη βροχής

πάνω απ' τα κεφάλια μας...

Θα βγω να δω τη βροχή

αν, στα σίγουρα, βρέξει!

                30/5/21

...κι έμενα πίσω...

...κι  έμενα πίσω να παρατηρώ...

Σκέψεις περαστικές

που φάνταζαν ιδέες.

Συμπεριφορές μικρό - διαδικασιών.

Ξενόφερτη παραλλαγή

χαρακτήρα και προσωπικότητας.

Ανελίξεις στιγμών.

Συχνή συστροφή στο μέσα.

Δίχως Δρόμο ή διαδρομή.

Να ψάχνω τις εσωτερικές...

Μετά την ανανέωση του πλυσίματος,

το σώμα απαιτούσε κίνηση

και - ίσως - κούραση. Πλέον.

Κλειστά βλέφαρα - όνειρα.

Ανοιχτά βλέφαρα - ονειροπόληση.

Αντοχές λιγοστές 

- κι αν ξεγελιέμαι - υπάρχουσες...

Ως πότε;

Κι αν η υπομονή νικηθεί 

και πάλι;

Ερώτηση συγκεκριμένη

απαιτητική σε απάντηση.

Κοιτάω τον ήλιο και ελπίζω!

        122/7/21

Θριάσιο

Σελίδες μπρος από τα μάτια.

Αστυνομικό ενός καλοκαιριού

που έφτανε στα μισά του...

Απρόσμενα περιορισμένη...

Ένα ανεξιχνίαστο έγκλημα

με μάρτυρες.

Άγνωστες τοπωνυμίες και πολιτιστικές αναφορές.

Ενδιαφέρον και συγκέντρωση. Βιβλίο.

Δίχως ίχνος ιδρώτα κυλούσα...

Σπάνια η αίσθηση θερμότητας.

Η πλαϊνή εφημερίδα

- κομμάτια- περίμενε

να διαβαστεί.

Ένα σημειωματάριο με σκίτσα

- ξεκαρδιστικά υπόσχοταν η ίδια - 

γέμιζε σχέδια.

Μαζί κι ένα βιβλίο με διανοητικές προκλήσεις.

Στόχος απαιτούμενος κι αναγνωρίσιμος.

Ίδωμεν.

Περίπου λευκό δωμάτιο

με κατάλευκα σεντόνια.

Δε μπορεί!

Θα άλλαζα!

Εξέλιξη και αναβάθμιση...

                 12/7/21

Κάπως, κάπου, κάποτε

Κάποτε

κάπου 

και κάποτε

ζούσε ένα κορίτσι.

Ανακάλυπτε χάνοντας

και περπατούσε μη κρατώντας...

τίποτα...

Ώσπου μια μέρα

θέλησε 

η παραδεδομένη γνώση

να της ανήκει.

Αίτημα άστοχο;

Απαίτηση γινατιού;

Αναγνώριση δικαιοσύνης;

Πορεύεται.

Αυτό είναι και το μοναδικό

που γνωρίζει.

Αν την συναντήσετε στο δρόμο,

απαντήστε της...

                  25/5/21

Περιτριγυρισμένη

Περιτριγυρισμένη

Γεμάτη και άδεια μαζί.

Στο άγνωστο προχωρώ.

Λύπες, στιγμές και χαρές.

Όλα μπλεγμένα.

Κοιτώ σπάνια ουρανό

κι αναρωτιέμαι

κοιτώ γη

και σταματούν οι ερωτήσεις.

Ουρανός και χώμα.

Εγώ.

Όποιος.

Ό,τι.

Με νέες αλήθειες πορεύομαι.

                           1&6/3/21

Θα σου ζωγραφίσω...

Θα σου φτιάξω μια εικόνα.

Κόκκινο για την καρδιά.

Μπλε για τον ουρανό.

Θα συναντηθούμε.

Ροζ για μένα.

Γαλάζιο για σένα.

Πρώτο φιλί.

Πολύχρωμο.

Θα μιλάς για αμμουδιές.

Θα δείχνω θάλασσα.

Θα με ξεναγείς στα άστρα.

Θα σου μαθαίνω τη γη.

Περιπλανήσεις μετά

θα χωριζόμαστε

για να ξανα-ενωθούμε.

Το γκρι θα λείπει.

Όπως και το μαύρο.

Θα βαπτιστείς κύκνος.

Θα  μεταμορφωθώ σύννεφο.

Για σήμερα.

Για πριν.

Για μετά.

Για πάντα.

          23/1/21

@7

density@the body

@6

virus(;)@the planet

@5

mind@thehead

@4

 Blank @ the mind

@3

 Desprert @ the soul

[ Έννοιες] Αυτάρκεια

 Περπατούσε μόνη

          χρόνια 

        συμφωνία 

  με τη μοναξιά.

Είχε ό,τι ήθελε

και ήθελε ό,τι είχε.

Κάποιος τη ρώτησε:¨

"  τί σου λείπει;".

Κι εκείνη είπε:

    "τίποτα¨.

Αιώνες περνούσαν

και ήταν αυτάρκης.

             28/12/19