Αρχή διηγήματος 2

Άλλαζαν τα ξημερώματα, αλλάζαν και οι δύσεις. Ο ήλιος, όμωσ, τώρα το απόγευμα, σίγουρα δάκρυζε. Δάκρυζε καθώς αντίκρυζε τις καθημερινές πυρκαγιές κι εμείς άπραγοι, χωρίς προσευχή να αναμένουμε τα χειρότερα. Κι αν όλη τη ζωή μας βάζαμε έναν Θεό πάνω από τα κεφάλια μας, τώρα τί είχε συμβεί; Αφού Τον αναγνωρίσαμε στη πιο μικρή ανάγκη μας, τί μας έπιανε και τον ξεχνούσαμε; 22/8/23