Ψηφιακά γραπτά

Η Άννα ζητάει επειγόντως από τον κολλητό της τον Γιάννη συνάντηση. Του ανακοινώνει ότι χώρισε μετά από εφτά χρόνια σχέση με τον Κώστα. Του λέει τα εξής : «Άντε, να δω πότε να δω πότε θα βρω τον άντρα να συνεχίσω τη πορεία της ζωής μου»... Μόλις τελειώνει τη φράση της, ανασηκώνει το βλέμμα της και… αυτό είναι. Η ματιά της συναντά έναν φαινομενικά απαρατήρητο τύπο στο απέναντι τραπεζάκι της καφετέριας που πίνει νωχελικά – μάλλον ώρα – τον καφέ του και από την φόρτιση της κουβέντας δεν είχε μάτια, ή καλύτερα, ματιά να κοιτάξει γύρω της. Η αναγνώριση συμβαίνει. Κι η δική του ματιά τη συναντά. Τα βλέμματα μιλούν με ταχύτητα σιωπής. Βρίσκει αμέσως και άξαφνα μια πρόφαση και χωρίς εξηγήσεις, διώχνει τον Γιάννη δήθεν σε κάποια φιλική ξεχασμένη υποχρέωση. Μένει μόνη με τον καφέ, περίπου στα μισά, ένα διπλανό μισοτελειωμένο τσάι, τα τσιγάρα της – συντροφιά πιστή – κι ένα τασάκι με λιγοστά αποτσίγαρα παρόντα. Να αναρωτιέται. Τη πρώτη κίνηση. Μετά από τόσα χρόνια σταθερής σχέσης έχει βγε...

Οι στιγμές μαζί του λιγοστές. Η κατανόηση αρκετή. Θα προσπαθήσω να τον εξηγήσω. Να τον ερμηνεύσω σε λίγες γραμμές, με λίγες λέξεις, με μελάνι και χαρτί. Ίσως για να μη ξεχάσω, ίσως για να θυμηθώ. Ίσως, ταυτόχρονα, για να φανερώσω μια πορεία. Άλλου. Ξένου; Ξένιου; Κοντινού; Σίγουρα ξεμακραίνοντας… Εν πρώτοις, συνάντησε κάποιον που θέλησε να υπερτονίσει το σώμα, τα πάθη και όποια λογική τα συνοδεύουν. Τον έπεισε ότι τα κατάφερε. Έγινε δήθεν δεκτικός στις φράσεις και στις παρωχημένες λογικές του, ακόμα-ακόμα και σε εκείνες τις ανυπέρβλητες λαϊκίστικες θυμοσοφίες του. Έκρυβε καλά το γελοίο – και το γέλιο του. Προχώρησε. Συνάντησε, δευτερευόντως, το αναμενόμενο του πρώτου. Τη προσφορά σώματος. Σε πολλές εκδοχές. Ηλικιακές, χρονικές, τοπικές. Έγνεψε καταφατικά. Έπεσε στεκόμενος. Έμαθε τους τρόπους της – γιατί για περίπου γυναίκα επρόκειτο – και προχώρησε. Συνάντησε, τριτεύοντος, τη δικλείδα των δύο προηγούμενων και μαζί του τέταρτου. Του κορυφαίου. Όπως νόμιζε ο ίδιος, δηλαδή ο τέτ...

Καιρό πολύ γυρνούσες στη σιωπή, οι λέξεις μαχαιρώνουν ή αιμορραγούν. Ματιές - μαχαιριές δίνεις ή παίρνεις, δεν έχει σημασία πια. Ο πόνος φίλος να σε χαιρετά σε κάθε επαφή. Να στρίβει στη γωνία για να πεταχτεί σαν γάτα στις ρόδες. Μπερδεύονται οι στιγμές. Αυτές που όριζαν πορείες μαγικές. Ο χρόνος γελάει, ξέρει αυτός, πάντα θα κινάει. Κι αν δείχνει να νικιέται είναι για να νιώθει παρών. Ανησυχείς, τώρα, σαν τρομαγμένο πουλί, πού να βρεις στέγη και τροφή, ή, έστω, μια μαχαιριά καυτή. Να τρέχει το αίμα ποτάμι με λύτρωση και θυσία να μοιάζει.                        1/11/09

Είναι Μάρτης του 1982. Άνοιξη. Ένα μωρό γεννιέται. Μια ψυχή κατεβαίνει στη γη από το πλανήτη των αγέννητων, όπως θα ακούσει 29 χρόνια μετά σε μια θεατρική παράσταση. Φθάνει σε μια οικογένεια, πηγαίνει σχολείο, μεγαλώνει. Μοιάζει με όλους και, ταυτόχρονα, όπως όλοι, δε μοιάζει με κανέναν. Κάτι την οδηγεί και οδηγείται. Κάποια της χαρίζονται και χαρίζει. Όσα της δίνονται, τα δίνει. Και δε μένει άδεια, όπως θα περίμενε κανείς. Υπακούει σε κάτι που την ξεπερνά. Κάτι εσωτερικό, ανώτερο. Στιγμές-στιγμές προσπαθεί να το προσδιορίσει. Το ονομάζει τότε θείο, ψυχή, όνειρο, ουτοπία ή, απλά, παιδί.  Κάποιος στη διαδρομή τη συγκρίνει με την Αντιγόνη, εκείνη την ηρωίδα που ακολούθησε τον εσωτερικό της νόμο πάνω από τον συμφωνημένο, αυτόν της κοινωνίας. Το άκουσε, χαμογέλασε, προχώρησε. Δεν την αγγίζουν λόγια καλά και προσβολές, εξίσου. Πορεύεται σε έναν δρόμο που φτιάχνει στιγμή τη στιγμή, λέξη τη λέξη. Και πάει. Ανηφορικά, όπως λέει, ελπίζοντας. Ή ανηφορικά, όπως ελπίζει, λέγοντας. Συναντ...

-Δεν ξέρω τί με τράβηξε σε εκείνο τον νεαρό.   Αν ήταν ο τρόπος του, τα λόγια του ή η χροιά της φωνής του. Έμεινα να ακούω τα όσα έλεγε στο κινητό και να αναρωτιέμαι ποια ήταν στην άλλη πλευρά της συνδιάλεξης. Φλερτ, σχέση, προοπτική, φαντασιοπληξία, φίλη; Μια φράση που ακολούθησε μου έλυσε τον γρίφο. «Συναντιόμαστε κάθε Παρασκευή», είπε στον διπλανό του, μάλλον κολλητό. Ήταν τότε που χωρίστηκαν οι δρόμοι μας κι έπρεπε να προλάβω το λεωφορείο αλλά κάτι μού ’χε κάνει αυτός ο νεαρός. Τον κουβαλούσα στη δουλειά, στο διάλειμμα και στο σπίτι. Ίσως ήταν που δεν τον έπιασα, να του πω δυο λόγια. Καρδιάς. Είχα υπάρξει στη θέση του. Όπως όλοι. Έρωτας ο αίτιος, λοιπόν. Ξαναγύρισα σαν να ‘ταν ταινία σε δικούς μου έρωτες. Με χρονική σειρά. Όχι έντασης και σημασίας. Είχαν συμβεί λίγα, πολλά; Ποιος, στ’ αλήθεια, μπορεί να μετρήσει; Και τί να μετρηθεί; Οι κοινές στιγμές, οι ματιές, οι «αναταράξεις» στο στομάχι, τα σημειώματα και τα μηνύματα, τα τηλεφωνήματα –σύντομα και εκτενή-...

Αγοράστηκα τυχαία, απρογραμμάτιστα. Βρισκόμουν κρεμασμένο σε ένα κατάστημα μια ήσυχη μέρα και περίμενα ιδιοκτήτρια και τη βρήκα. Είμαι ένα μαύρο φόρεμα. Θυμάμαι ακόμα πώς με άγγιξε για να νιώσει το ύφασμά μου, πως με ξεκρέμασε και με οδήγησε στο ταμείο. «Αυτή η κοπέλα έχει κάτι »: είπα μέσα μου. Είχα δει και τις άλλες, των άλλων φορεμάτων. Και δεν έκανα λάθος. Όταν έφτασε σπίτι, με δοκίμασε μια φορά και κοιτάχτηκε κλεφτά στον καθρέφτη μαζί μου. ‘Έπειτα, πλύσιμο, στέγνωμα, σιδέρωμα. Κι αναμονή. Πολύ αναμονή. Από τη μεριά μου και από τη μεριά της. Να βρεθεί η κατάλληλη περίσταση.   Βλέπετε, ένα μαύρο φόρεμα δεν φοριέται καθημερινά. Και βρέθηκε. Η πρώτη φορά ήταν μια συναυλία. Όλη η αναστάτωση κι ο ενθουσιασμός της για το τι θα περιέκλειε είχε μεταφερθεί σε κάθε ίνα μου, μαζί με το άρωμά της που από το λαιμό της έφτανε στο άνοιγμά μου. Και μετά; Οι κινήσεις της να γράφονται πάνω μου και στο τέλος της βραδιάς όλοι οι ήχοι να έχουν διαπεράσει όλα τα μαύρα κύτταρά μου. Καλοκαίρι γ...

Διερρήγνυες καρδιές με δήθεν αγάπη με έπειθες παιδικά για όσο πέρασα σε μια νύχτα στροφής τη βασική εκπαίδευσή σου. Αναδύθηκα. Δε μίκρυνα Όπως θα ‘θελες. Τώρα με κοιτάς από μακριά κι από κοντά έχεις θάρρος να αγγίζεις αλλά να μην ακουμπάς εμένα. Λυπάμαι και για μια συνέπεια προσευχής ίσως κι όχι. Διαλέγεις, επιλέγεις. Λες. Tο τέλος δεν θέλω να μας βρει αλλού.   6/11/15  

¨Εστω ότι οι στιγμές μου έγιναν παιχνίδι στα χέρια σου. Το νευρικό μου σύστημα σου παραδόθηκε. Για λίγες στιγμές. " Ήταν αρκετές" : θα έλεγες. Μετά... (;) Μετά κάθησες αναπαυτικά κι απόλαυσες έναν νέο θρίαμβο. Κι η πυρομανία θα φάνταζε πλημέλημα μπροστά σ' αυτό. Κι ύστερα... (;) Κι ύστερα έμπαινες κι έβγαινες μικρή ζωή "ζωούλα" την έλεγα. Από έξη, από καψοχαρά, από μίσος, από φθόνο, θα αγνοώ τί σε όριζε. Κι όσο θα προσπαθώ να σ' εξηγήσω θα ανακαλύπτω νέους γκρεμούς. Τουλάχιστον σεβάστηκες την ανία της συνήθειας που με χαρακτήριζε αλλά δεν θα σ' έλεγα πρωτότυπο.         14/2/10

Διάλεγες πάντα τα δύσβατα μονοπάτια. Χάραξες πορείες απάτητες και για άλλους. Τώρα συγχωτίζεσαι με αγίους και αγγέλους. Στέλνεις μηνύματα και χαμόγελα. Τα βήματα μοιάζουν τώρα καθαρά. Κι ό,τι φάνταζε δυσνόητο κατανοητό. Άνοιξες δρόμους και χαζεύεις σιωπηλά νέα αδράχτια στιγμών αιωνιότητας. Χάρισες, πήρες, έστειλες, έκλεψες, ένιωσες. Και λίγα λόγια ερμηνείας ζήτησαν μελάνι και χαρτί. Στο σήμερα και στο εδώ.                          7/6/14

Σε συναντούσα σπάνια. Στιγμές λιγοστές. Χαρισμένες. Κρατώ τη βάση της αγάπης που ενυπήρχε κάτω από κάθε άλλο συναίσθημα. Όποιο κι αν ήταν αυτό. Όλα τα διαπερνούσε. Το αναγνωρίζω και ελπίζω, απλά, κάποτε να το μιμηθώ. Δεν θέλω να το αποδόσω στη μητρότητα γιατί θα το λιγοστέψω. Το κοιτώ και προχωρώ.                     13/5/14  

Ήσουν σημείο αναφοράς σαν σημαδούρα στο πέλαγος. Βράχος ακλόνητος για κύματα που έσκαγαν κι ημέρευαν. Κάποιοι επιχείρησαν να το κλέψουν όλο αυτό. Κάποιος κατηγόρησε πως θα μπορούσα να το κάνω εγώ. Μαθαίνω να δέχομαι το άδικο που με συνδέει με τον Αδικημένο. Δεν πειράζει. Θέλω μόνο να σε ξαναντικρύσω αγέρωχη. Αυτό μόνο.                                       13/5/14

Γύριζες στο σπίτι απ' έξω. Ήξερα τη παρουσία σου. Οι κινήσεις σου ήταν ταπεινές. Έλεγαν: " ο πειρασμός είναι ελάχιστος". Μίκραινε κοντά σου, εξαφανιζόταν. Γνώριζες να ζεις μεστά. Ή, έτσι νόμιζα. Έδινες αξία στις ώρες με τον δικό σου τρόπο. Μάθαινες απλότητα. Μεγάλωσα και τα επαναπροσδιόρισα. Τα έβγαλα από το βάθρο για τα καλά. Για τη πραγματική του αξία. Τώρα βλέπω καθαρότερα.                    9/7/14

Πήρες τις αποστάσεις σου. Έγινες παρελθόν, απόσταση, ανάμηνηση. Δεν φαντάστηκες πόσο έγραψες μέσα. Βαθιά. Καρδιά ή ψυχή, δεν γνωρίζω. Σχηματίστηκες πριν γνωριστείς και μορφοποιήσε κι αφότου έφυγες. ΄Ετσι κι εγώ, έτσι κι εσύ. Κάπου μοιάζαμε, κάπου διαφέραμε. Τί σημασία να έχει, πλέον. Και για ποιον; Συναντήσεις, περάσματα, στιγμές, αρώματα, χρώματα, όλα δίνουν και παίρνουν. Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει; Και ποιος να μετρήσει; [Ο χρόνος μήπως σαν εξωτερικός παρατηρητής;]                                                 1/7/14

Τριήμερο περπάτημα πάνω από δρόμους, ενθουσιασμός ή έρωτας κι από ποια μεριά; Χρόνος πολύ μετά, αναρώτηση... Γύρος θριάμβου σε στέκια και θεωρία διαδιδόμενη με μένα άρμα. Δάνεια και στιγμές για παιδικό μυαλό και καρδιά νεανική. Κι έπειτα εμπιστοσύνη απόλυτη. Μ΄ 'ενα τηλεφώνημα πένθους στο μυαλό να ορίζει τη σκηνή κι έπειτα τριήμερα. Αλλαγή Προσαρμοστικότητα Ευελιξία Υποκρισία Ψέμα Αληθινό Ηθοποιός Κομπάρσος Εσύ.Εγώ.Τί απ΄ όλα;                      25/9/14

Όριζες κινήσεις, τρόπο και συναίσθημα. Με το δευτερόλεπτο. Σού΄δωσα Θεό, παράδεισο, συγχώρεση. Τα προσπέρασες και τα μετέστρεψες. Παραινέσεις αμέτρητες. Άγγιζαν το άπειρο. Τίποτα να σε γυρίσει πίσω. Αδιαφορώ, περιφρονώ, δεν ξεχνώ. Προχωρώ με όλες τις στιγμές ανελευθερίας. Κάποτε όλα θα εξηγηθούν. Σε μια ολόφωτη στιγμή. Θα βρίσκεσαι στο φως που τόσο πολέμησες; Ελπίζω.              25/9/14

Έμοιαζες στέρεος πάντα. Σχεδόν τρομακτικά. Πολεμούσες τον κοινό εχθρό με τον δικό σου τρόπο. Δεν το κατανοούσα. Προχωρούσα. Προσπερνούσα; Σε βρήκα αργότερα μπρος μου. Ζήτησες περισσότερα από όσα είχα να δώσω. Αναρωτήθηκα στιγμιαία αν τα είχα. Μετρήθηκα. Το όχι ήταν ξεκάθαρο. Ποιος πόνεσε περισσότερο επέτρεψέ μου να το γνωρίζω βαθύτερα. Ο χρόνος, η απόσταση, η στιγμή, ό,τι κουβαλήθηκε αρνήθηκε. Φιλικά, λοιπόν. Προχώρα. Μη προσπεράσεις.                                       7/6/14

Θυμάμαι λίγα. Όχι λιγοστά. Την αγκαλιά. Κι ότι με μύριζες για να με νιώσεις. Γινόσουν/ Ήσουν η αγκαλιά. Όλου του κόσμου. Η αγάπη. Έτσι ήταν. Έτσι πίστευα. Έτσι μάθαινα. Έτσι ήξερα. Έτσι είναι ξάνα. ΄Ετσι πιστεύω ξανά. Έτσι μαθαίνω ξανά. Ετσι ξέρω ξανά. [Σ΄ αυτή την αγκαλιά θέλω να ξανάρθω] Ξανά.                              28/4/14  

Τα βελούδινα ηχοχρώματα τα έδινες προς παρατήρηση. Μαζί και μαχαίρια και γυαλιά. Τα κράτησα; Τα πάτησα; Κι έμεινες με συγκαταβατικές φράσεις -αμνήμων οργανισμός- να εξηγείς παρελθόν, παρόν κι αν μπορούσες κι εσύ, και μέλλον. Δεν γνωρίζεις στην ουσία τί σκότωνες. Κι ίσως δε θα μάθεις προστατευμένη σε έναν κάλυκα. Κι η σφαίρα πιστευτή γίνεται για νέα στήθη.                28/4/14

Σε ανύποπτες στιγμές σχεδίασες τη γλυκύτητα του καρπού που γεύτηκες στα δικά σου χείλη να κομματιάσεις για σκυλιά. Τον δάγκωσαν και τον έφτυσαν. Προβλέψιμο. Κι εσύ έμεινες με τον πόνο της κίνησης της κοπής να λαμπυρίζει κάτω από το φως ενός άλλου ήλιου. Λυπάμαι. Προχωρώ.          28/4/14

Ζούσε σ΄ ένα ζωντανό τώρα. Παρελθόν και μέλλον δεν τον αφορούσαν. Είχε, βέβαια, μνήμη και όνειρα. Στο τώρα. Έμενε στη στιγμή και ανταμειβόταν. Εκλεινε διόδους κι ας γνώριζε τί υπόσχονταν. Υπήρχε σ΄ένα αέναο τώρα μ΄ένα εσωτερικό χαμόγελο που κανείς δεν μπορουσε να κλέψει και πορεύοταν ήσυχος και βέβαιος, ο γραμμικός άνθρωπος αυτός.                         16/2/14

Σε είδα βιαστικά στον δρόμο. Εκεί που συμβαίνουν μικρά και μεγάλα. Περπατούσες με μια ευγένεια άλλης εποχής. Σαν ένας χορός να τύλιγε τα βήματά σου στο πεζοδρόμιο ή να ήσουν πρωταγωνιστής σε κάποιο άγραφο - για την ώρα - βιβλίο. Ή, τίποτα, απ΄τα δύο. Ήξερες να σέβεσαι τον εαυτό σου και τον κόσμο που σε περιέβαλε. Είχες βρει τη θέση σου. Σεβασμός, λοιπόν.                                            13/5/14

Σε γνώρισα. Δεν σε αναγνώρισα συντροφικά. Δε πείστηκα. Εγινε με τον καιρό. Σταμάτησες την ετοιμότητα του δοσίματος με μια φράση που δεν άκουγα καιρό. Τότε έκλεινες λογαριασμούς παρελθόντος. Μάγεψες κάποιες μέρες μου. Απάτη ομορφιάς, θα έλεγα μετά. Σε αναγνωρίζω σαν κομμάτι της ζωής μου. Σαν έρωτα, που δεν ήσουν. Μόνο σαν συνδιασμό όλων των συναισθημάτων. Αυτό, τουλάχιστον, στο χρωστώ.                                    30/3/14

Δεν ξέρω τί πήρες και τί έδωσες. Ποια σύμβαση ανταλλαγής             υπονοήθηκε. Ποια σκαλιά φιλίας                 περπατήθηκαν                          μαζί. Τί αντικείμενα δοσμένα έγιναν κάτι άλλο. Ποιες πράξεις σταματήθηκαν. Και γιατί. Αγνοώ. Και σταματώ εδώ.                             1/4/14

Μετέωρος και συνάμα στέρεος σε έναν άλλο ουρρανό περπατάς ανάμεσα σε στιγμές αέρινα νερένια πύρινα και χωμάτινα δίνεις και παίρνεις τα ελάχιστα σαν να παρατηρείς τα ανθρώπινα τα αιώνια από την αρχή του χρόνου της ζωής των υπάρξεων αφήνεις απορίες και πορείες νέες αποχωρείς σαν να δίνεις το παρών και βρίσκεσαι εδώ σαν να απουσιάζεις. Δεν εξηγώ. Προσπαθώ.                        29/3/14

Παρουσιά δοτική. Δήλωση χώρου με καπνό και άρωμα. Κινήσεις και σώμα όλα στον χορό του άλλου. Συνείδηση και χαρακτήρας ακέραιος. Στοιχεία για ανασυγκρότηση. Αργότερα στην ζωή. Και λίγες λέξεις πλάι-πλάι σκιαγραφούν μορφή αλλοτινών στιγμών. Νεότερης ύπαρξης. Υπήρξες.                     31/3/14

Τάξη σχολική. Μεταφέρομαι και πάλι. Μυρωδιές και αισθήσεις σιγουριάς. Ζωή στέρεη. Πρώτες προσεγγίσεις μάθησης. Ήχοι ποίησης. Αναγνώσεις γραφής από χείλη με χρόνο και σιωπές. Κι ένα ευχαριστώ. Καθυστερημένο.                30/3/14

Τοπία της βροχής. Αδιαφανή. Θολά της μνήμης. Ξεκινώ να εξιστορώ. Να αξίζει η καταγραφή, λέω. Το μελάνι, το χαρτί. Ζωή παλιά     ανασύρεται και ζητά ζωή ξανά.      Ξεκινώ.                30/3/14

Την ημερομηνία ποτέ δεν την θυμόσουν                      ούτε και τον χρόνο ήξερες τις δουλειές της κάθε ώρας αλλά όχι το όνομά τους γνώριζες τις μικρές, πολύτιμες απολαύσεις τον ήχο, τον χτύπο, την γεύση τους ποτέ δεν ζήτησες τη πολυτέλεια             αλλά τη βρήκες στα μικρά, διπλανά πρόσωπα             της ζωής σου που κυκλοφορούν στο πεζοδρόμιο της πρωϊνής καθημερινότητας.              Σ' ευχαριστώ.                    11/4/2001

Νευριασμένη σε συνάντησα στο λεωφορείο              και με προσπέρασες άφησες το χθες να γίνει τώρα και το τώρα στιγμή διαρκής και την διάρκεια μέλλον                   για σένα γιατί τα όνειρα φάνηκαν μικρά και η φορεσιά μεγάλη τα μέσα μεταφορείς και οι σκέψεις δεσμώτες                 για σένα.                 10/4/2001

Μικρή τουρίστρια της ζωής                  χαμογελάς μα δεν λάμπεις στο πλευρό του, χαμογελάς με το αστείο κι ανακαλύπτεις το φαιδρό στη μικρότητα της ύπαρξής μου που με μια φούστα φορεμένη περιπλανιέται στα άγνωστα μυστήρια           της συντροφικότητας. Μα εσύ δεν το ξέρεις               και γελάς της ζωής τουρίστρια μικρή.                             10/4/2001

Σε έναν τόπο άτοπο και σε ένα χρόνο άχρονο, ή, αν προτιμάτε, μια φορά κι έναν καιρο, ζούσε ένας μονόκερος. Ο μονόκερος αυτός έψαχνε την αγάπη. Την έβρισκε συχνά στα χρώματα. Του ουρανού, της μουσικής, των ματιών, του αέρα.Τη συναντούσε στο "ναι" των παιδιών στην ερώτηση "παίζουμε;". Στα βότσαλα της θάλασσας, στα ξυλαράκια των δέντρων και στα φύλλα τους, στα ζώα και στο περπάτημά τους ή το πέταγμα τους...Τα χρώματα αυτά τον χρωμάτιζαν αυξητικά.'Ωσπου μια μέρα, ένιωσε πως έχασε την αγάπη. Όλα άδειασαν. Έγινε ολόλευκος. Η ματιά του άλλαξε μορφή. Όλα έχασαν το φως που είχαν. Περπατούσε και πετούσε αλλά τίποτα δεν είχε νόημα πια. Οι καθημερινές κινήσεις, οι ομιλίες, οι διαδρομές. Πέρασαν μέρες έτσι... Πίστευε πως τίποτα δεν θα μπορούσε να φέρει πίσω όλα όσα είχε αναγνωρίσει. Και ξαφνικά είδε έναν άλλο μονόκερο. Θηλυκό. Σχηματισμένο με όλα τα χρώματα που είχε αντικρύσει στη ζωή του. Και δεν στάθηκε εκεί. Άρκεσε που οι ματιές τους συναντήθηκαν. Μεμιάς, συνέβη κάτι απ...

Λέξεις που αναζητούν βαρύτητα στο χαρτί. Σκέψεις που ζητούν καταγραφή. Όσο εύκολα, τόσο δύσκολα. Δοκιμή, προσπάθεια, πόνος, έκθεση. Τα μέσα να γίνονται έξω. Κάτι αποκόπτεται για να εξωτερικευθεί. Μια σχισμή και κάτι ξεπετιέται. Ρωγμή και καρπός. Πληγή και δόσιμο.               22/8/2014

Ο χρόνος να δημιουργεί τόπο κι ο τόπος χρόνο κι η ζωή να παρακολουθεί και πού και πού να ζει και μετά να προσπαθεί να πει να καταγράψει να εκμαιεύσει αλήθειες. Ζωή - παρατήρηση Ζωή - συμπεράσματα Ζωή - αλήθειες Ζωή - προσπάθεια Ζωή - προκληση.                    22/8/2014

Μάχες μοιρασμένες σ' όσους αντέχουν δυναμώματα και νίκες λαμπερές ειδωμένα όλα σ΄ ένα φως σε μια ακτίνα ελέους δοσμένη χαρισμένη εκτιμημένη και σήμερα. Ζωντανοί και πορεύομενοι στον Δρόμο τον μεγάλο. Όλα τα μονοπάτια οδηγούν                                        εκεί.                                      22/8/2014

Όταν η Στιγμή συμβεί όλα τα μπλεγμένα θα γίνουν ξεκάθαρα πριν το ανοιγοκλείσιμο του βλεφάρου στόματα πολλά θα σωπάσουν και το αληθινό θα χαρεί              αιώνια. Το φως θα λάμψει κι ό,τι φωτεινό μαζί. Η πρόθεση κι η πράξη θα συμφωνήσουν. Απόδειξη και πειστήριο           για όλους για άλλους ουρανούς             για τον στόχο                       τον μεγάλο για την υπέρτατη βίωση της Αγάπης      κι όταν όλοι φτάσουμε εκεί               ένα θα μένει                ελευθερία.              ...

Δήθεν αδιαφορία και απάθεια. Ισχυρίζομαι ηρεμία και κατανόηση. Απομάκρυνση από τα ανθρώπινα. Ποιός να καταλάβει τί; Όλα εξηγημένα αλλότρια. Στα μέτρα του εαυτού. Δεύτερες σκέψεις ανύπαρκτες. Η απλότητα παρεξηγήσιμη. Στέκω και εμμένω. Κάποτε όλα θα γίνουν κατανοητά. Αργά, ίσως. Η πίκρα δίνει τη θέση της στη σιγουριά. Παύω να αρνούμαι. Πορεύομαι και δεν εξηγώ. Παύω και να υπερασπίζομαι. Οι λόγοι ακούστηκαν δικαιολογίες. Το μυαλό δεν θέλει να εννοήσει. Μπλέχτηκε σε δίχτυα πονηρά. Προχωρώ. Δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω. Δεν μένω εδώ. Πια. [Μπορεί να ισχυροποιείται κάτι μέσα.]                                                22/8/2014

Στιγμές αλλοτινών καιρών μπλεγμένες με το τώρα σφήνες παρελθόντος και μέλλοντος να ορίζουν ένα παρόν. Η αλήθεια να στέκει παράμερα να οριστεί από παιδιά                         αλήτες                         ποιητές                       περαστικούς                         κρατήρες                         ψυχές                  ...

Τμηματική πραγματικότητα παρουσιασμένη όπως βολεύει να εξηγείται. Η αλήθεια στέκει αλλού. Η πειθώ χειροκροτεί. Οι νίκες ανίσχυρες. Το αληθινό κλαίει. Η πίκρα παρούσα. Το φως βρωμίζεται. Το τέλος γνωρίζει. Δεν ζητά. Δεν δανείζεται. Δεν κομπάζει. Υπομένει για να μην χαθεί.            18/8/2014

Στροφές, πορείες, απομακρύνσεις και πλησιάσματα. Δρόμος και μονοπάτια. Όλα να οδηγούν σε Κείνον. Χωρίς πίεση. Με νέες αρχές καθημερινές. Ξεκινήματα κάθε στιγμής. Με νου στο ποθητό. Νίκη το πλησίασμα. Η συνάντηση. Η κοινωνία. Ας μη ξεχνάω. Ας θυμάμαι. Ας αναζητώ. Ας προχωρώ. Ας μοιράζομαι. Ας δίνω. Κάτι δικό Του. Από πάντα. [Και για πάντα.] [Για το πάντα.]                   16/8/2014

Αν υποθέσουμε πως οι στιγμές στέλνονται στην αιωνιότητα στο φως και στην αλήθεια μπορεί κάθε αφορμή πειρασμού αλλότριου να εξυψώνει οι πτώσεις να στέκουν μετέωρες όλα να γίνονται φωτεινά αληθινά χρυσά δικά Του. Απλά και ταπεινά χαριζόμενα και χαρισμένα. [Το ωμέγα να συναντά το άλφα] [Το τέλος την αρχή] [Και το μέσο την αρχή και το τέλος]                                                    16/8/2014

Τί στ' αλήθεια μας ορίζει; Κέρματα που πετάχτηκαν σ' άλλους καιρούς στον αέρα; Κόρωνα-γράμματα; Και κάποια κύλησαν όρθια στον δρόμο; Ζάρια αλλοτινών εποχών αργυραμοιβών; Τύχη-Ατυχία. Δεν πείθομαι Και προχωρώ. Θέλω να ορίζομαι από κάτι ανώτερο. Αν-θρωπος. Άνω-θρώσκω. Κι αν ψάχνω, να βρω. [Θεό] Αλλιώς, να οριστώ διαφορετικά.                                       15/8/2014  

Καταγράφω για να μοιραστώ για να θυμάμαι για να μη ξεχνώ παρελθόν παρόν και μέλλον όλα ΣΤΙΓΜΗ. Χαρίζω όπως χαρίστηκαν ζητώ για να δώσω παίρνω για να έχω να δίνω όπου συναντώ όπως δόθηκε σε άλλες συναντήσεις όπως έμαθα όπως γνώρισα όπως ήξερα ίσως και πριν υπάρξω. Συνήθεια αρχέγονη πρώτης ύπαρξης συνείδησης εαυτού. Δόσιμο.          15/8/2014  

Στιγμές εναλλασόμενης έντασης χρωμάτων και αποχρώσεων περάσματα μυστικά στο πνευματικό και στο γήινο με τη πρώτη έκπληξη και την ένταση να καταγράφεται. Παρατηρήσεις ανίσχυρες μπροστά στο βίωμα. Φως και αλήθειες και πρωτόγνωρα άλλα χαρισμένα στιγμιαία και παρμένα από τα ίδια χέρια για να ξαναζητηθούν. Τα "δεν ξέρω" και οι απορίες λύνονται κι έρχονται νέες για πιο πάνω, για πιο πέρα. Θέλω να ελπίζω. Θέλω και ελπίζω. Πιστεύω, ολιγοπιστώ, απιστώ. Τα αφήνω στα χέρια κι αυτά με τη συμπάθεια τη γνώριμη που συγχωρεί. Που γνώριζε και τα συναισθήματα αυτά. Τις σκέψεις αυτές. Τις λέξεις του χαρτιού αυτού. Πορεύομαι. Αλλιώς.                                                     15/8/2014

Γεύση αρμύρας που εναλλάσεται με ψωμί, νερό κι αλάτι θύμιση ισχυρή να ελπίζει η καρδιά κι ο νους. Σκέψεις και στιγμές να χαράζονται βαθιά μαζί κι ανάλαφρα "κάτι να μένει" φωνάζει το μέσα. Εικόνες χαρισμένες και αισθήσεις αλλοτινού καιρού. Να αναρωτιέται ο εαυτός τώρα, μετά, πριν και το χέρι να κρατά μόνο παρόν το παρελθον να υποστηρίζει                      να πληγώνει                      να κερδίζει το μέλλον να ονειρεύεται                  να φαντάζεται                  να ελπίζει. Κάτι μένει. Το αληθινό δε μπορεί να χαθεί. Ας οριστούν χίλια ψεύτικα. Το γράφουν το μέσα. Σε πορείες φωτεινές. Πάντ...

Χιλιάδες ρόλοι για ανίσχυρους ηθοποιούς με ένα κοινό δίχως χειροκρότημα κι έναν αρχαίο χορό βουβό. Η λύπη έχει τελειώσει από καιρό και το χάζι λήγει. Αγνοώ τί έπεται. Γνωρίζω μόνο πως ο θίασος μεγαλώνει. Κι οι ηθοποιοί είναι όλο και πιο αδύναμοι. Και η σκηνοθεσία γίνεται όλο και πιο απαιτητική.                                                                                                           15/8/14  

                                                        ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ (κεφ.1)   Το χαρτί μπροστά του λευκό. Οι σκέψεις λιγοστές. Ποια φράση να φτιαχτεί απ’ αυτές; Πώς ξεκινούσε πάντα, να θυμηθεί. Ένα μήνυμα, μια εικόνα, μία λέξη, μια πρόσφατη συζήτηση. Τι τον κινητοποιούσε, να θυμηθεί. Ναι, να θυμηθεί. Αλλά πώς; Τι είχε συμβεί και ένιωθε άδειος; Ποτέ πριν έτσι. Άδειος. Άλλη μια μέρα.     Πάντα κάτι δούλευε κρυφά μέσα του και έβγαινε την κατάλληλη στιγμή. Έτσι ήταν ή έτσι πίστευε; Τι σημασία έχει τώρα.   Τώρα που νιώθει πιο μετέωρος από ποτέ. Πρώτη φορά “ ανέμπνευστος ” . Δεν θα το αφήσω άλλο έτσι, σκέφτηκε. Θα αντιδράσω. Θα αλλάξω εικόνες. Θα πάω ένα μακρινό ταξίδι. Θ...

Διαδρομές, σχέδια, όνειρα στον άνεμο Μήπως όλα αέρινα δεν είναι; Τίποτα στέρεο, τίποτα σίγουρο τίποτα που να δημιουργεί απέχθεια μονιμότητας Κάτι μέσα φαντάζεται, διαφεύγει, ορίζεται από κάτι βαθύτερο άγνωρο να οριστεί από λέξεις Ίσως να τολμήσω να το καταγράψω από φως κι ακτίνες και χορδές και άγνωστες για την ώρα συλλαβές και ήχους σχηματισμένους ως τώρα Αναμένω και πορεύμαι Χωρίς φόβο προσδοκώντας με μια βεβαιότητα που δείχνει το απροσδιόριστο και τα αντίθετα δεν αλληλοαναιρούνται έρχονται να συμπληρωθούν                                                                             ...

Φανταστείτε έναν κινηματογραφικό φακό να παρακολουθεί τη μέρα ενός ανθρώπου σε όποιν τόπο και χρόνο θέλετε με τη λεπτομέρεια πως η παραμικρή του κίνηση σχολιάζεται από έναν αόρατο χορό - παρουσίες που ούτε βλέπει ούτε ακούει ο άνθρωπος αυτός.. Η καθεμιά από τις παρουσίες αυτές έχει και  προσδίδει σε κάθε νεύμα, βλέμμα, κίνησή του μια διαφορετική χροιά αλήθειας ή τουλάχιστον ερμηνείας.. Οι σκήνες μπορούν να τρέχουν σε γραμμικό χρόνο είτε όχι και η αποκάλυψη του χορού αυτού μπορεί να γίνει στο τελείωμα της μέρας από έναν ήχο, παίδί ή ζώο.. Η στιγμή της αποκάλυψης για τον πρωταγωνιστή θα βιωθεί αρχικά σαν καταρρεύση, αλλά ταυτόχρονα και σαν δυνάμωμα.. Θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο "πολλαπλές αλήθειες;"...