Ψηφιακά γραπτά

Γράμματα τραμπαλίζονται στον ρυθμό των χεριών, μάταια αν ελπίζεις σε κάποια νίκη απέναντι σε μεγάλο εχθρό. Η πορεία συνεχίζεται, ελπίζω, για λόγους ξένους.                                                                                                                                       1997

Μετά από τα του 2001, θα πάω πίσω στα πρώιμα - ίσως της αρχής, ίσως της αφορμής, ίσως της αιτίας - του 1997 με άλλο κλίμα και χρώμα γραφής. Ενημέρωση σαν προειδοποίηση με ό,τι αυτό θα μπορούσε να εννοεί...

Κάπου εδώ τελειώνουν τα γραπτά που είχα σε ένα πολύχρωμο τετράδιο και κουβαλούσα στο δρόμο και στο σπίτι και - χρόνια μετά - μου ζήτησε να κοινωνηθεί όχι σαν βάρος αλλά σαν μοίρασμα από το  2001 περίπου... Ελπίζω να περιπλανηθήκατε στις διαδρομές του όσο κι εγώ ξανά πίσω από τις γραμμές των γραμμάτων...

Στενοί τόσοι δρόμοι               κλειστά τόσα περάσματα                   διαρροές ζωής                                      κίνησης                                      ενέργειας                          για την ουσία την ανέγγιχτη                      ...

Με τους ήχους να εναλλάσσονται                   ταυτόχρονα με τις διαθέσεις       και τις υποψίες ήττας ή νίκης                             φθοράς ή αφθαρσίας                                 τύχης ή ατυχίας                                   χαράς ή λύπης                            έρωτα ή ενθ...

πόσα τριαντάφυλλα μαδήθηκαν από τύψεις! πόσα από αγάπη!     πόσα από πόνο!         πόσα από απόγνωση!                       ... και σήμερα!                               20/4/2001

Ένα ποίημα αδειανό από φως θα φτιάξω                  γεμάτο αυταπάτες και υποκρισία                  πασπαλισμένο με σκόνη από σκοτάδι         και ενωμένο με το παχύρευστο υγρό που                   πεισματικά συνεχίζει να κυλά                            στις φλέβες των. Η ειρωνεία να επικρατεί στο σκηνικό     μαζί με την δήθεν αναγνώριση          αναγνώρισης αναζήτηση                          ...

Το όνειρο πλεγμένο με άμμο με νότιο άνεμο δαρμένο από χίλιες μεριές με τρύπες αμέτρητες κενά ανυπέρβλητα υποχρεώσεις κενού παραλείψεις κενού με σώμα λειψό σχήμα γνωστό            ~2001

Έλα, έλα... Έλα πιο κοντά. Πού πας; Σπίτι. Με περιμένουν. Έλα πιο κοντά. Με φοβάσαι; Όχι. Ήρθα. Πες μου. Έλα να σου δώσω ένα φιλί. Δε μπορώ τώρα. Βιάζομαι. Θα ξαναπεράσω. Πότε; Δεν ξέρω. Θα ξαναπεράσω.                       14/4/2001

Τα μάτια που ρουφούν ασύστολα                            τα τριγύρω                       ρουφούν                            τον κόσμο                            τη συνήθεια                            τη μιζέρια                        ...

Μεγάλωνα μέσα στα λεωφορεία κι απ΄ τον διαχωρισμό του πάνω και του κάτω σώματος - μέση το 'λέγαν - ή, μήπως, ήταν κούραση ζήταγα    να βρω      μια θέση.          19/6/1

Με πληγώνει που με κοιτάτε στο δρόμο           προσπερνώντας πάντα        γιατί σας κοιτώ στα μάτια με πληγώνει που δεν αντέχεται τη ματιά μου       γιατί δεν την έχετε συνηθίσει με πληγώνει που τα όνειρά φαίνονται                  στα μάτια μου             κι εσείς τα σκίζετε σαν τις καλογραμμένες σας εφημερίδες με πληγώνει που νομίζετε ότι σας κοιτάω έτσι όπως δε θα θέλατε ποτέ να                     κοιταχτείτε        βαθιά, παιδικά, αληθινά γιατί έχετε συνηθίσει στο άλλο βλέμμα                   της υποκρισίας   ...

Ψυχές περιπλανώμενες                σε σώματα λειψά          με δύναμη επεμβαίνουσα                                 ανούσια                               και διαρκή                        στη συνέχειά της                                     κουραστική        ...

Οι ιστορίες των τελευταίων καθισμάτων                                              λεωφορείου                                                    κι εγώ η διαρκώς μικρή κι ανίσχυρη ύπαρξη      για λόγια να αφορούν                           κάποιον τα λόγια ψευδά και συχνά ψευδή                 ...

Με τα χέρια δίκοπα μαχαίρια    και τα μάτια δίκοπους καθρέφτες                τα σχήματα από τα σύννεφα             χαρισμένα        στον πόνο και τη χαρά            κερασμένα       στα πολλά και το τίποτα             δοσμένα       για χαρά ανείπωτη           για δάκρυα                   που δεν τρέχουν      για πόνο ανυπολόγιστο        ταξίδια αμέτρητα              στους πολλαπλούς ορίζοντες    ...

... κι έχεις μια ανενεργή σκηνοθετική ματιά που "βγάζει" τη κάθε στιγμή σε 11 πλάνα...                                                                                                                           16 με 17/6/16

Παρέλειψα στη δημοσίευση του κειμένου "το  στοιχείο" και στην ανοιχτή πρόσκληση - πρόκληση συμπλήρωσής του να παραθέσω το μέιλ μου. Είναι το :  evachilakou@yahoo.com

Βρισκόταν ακριβώς στα μισά του χρόνου. Τον τσίμπησε το ίδιο κουνούπι που σχεδόν δεν προσπάθησε να σκοτώσει δύο φορές. Το καλοκαίρι άρχιζε επισήμως και για εκείνον.                                                                                                                           15/6/16

Είμαι το νερό. Δημιουργήθηκα σαν ανάγκη από τότε που υπήρξε ζωή. Βρίσκομαι όπου βρίσκεσαι. Στα μάτια, στα σπλάχνα, στο δέρμα, σε κάθε κύτταρο. Καταγράφω, θυμάμαι, υπενθυμίζω. Βρέθηκα στον αέρα, στη γη και κατέπαυσα τη φωτιά. Κύλησα στο χώμα, άνοιξα δρόμους, σταμάτησα περάσματα. Με περιόρισαν αλλά δε με σταμάτησαν. Δρω με τρόπους που ξεπερνούν τα φράγματα. Υπάρχω στον ατμό, στο σύννεφο, στη βροχή, στη λίμνη, στη θάλασσα αλλά και σε κάθε δάκρυ. Είμαι ο μόνος αληθινός πλούτος. Ανιχνεύομαι με πόνο, δόσιμο, συγκίνηση και μια λέξη που ίσως δεν αξίζει να προφέρεται από όλα τα χείλη αν δεν κατανοηθεί, την ΑΓΑΠΗ. Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο αποτελεί την αρχή ενός διηγήματος-άσκησης σαν ανταπόκριση σε ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής με θέμα το alter ego. Όποιος θελήσει, μπορεί να το συμπληρώσει και να δημοσιευτεί εδώ με το όνομα ή με ψευδώνυμο... Διαφορετικά, θα πρότεινα να δοκιμαστεί ένα κείμενο με τη πρώτη φράση και μεταδιδούμενη την αρχική μου φόρτιση. 

Λόγια δασκάλων αντηχούν στα αυτιά μου μάσκες έτοιμες να πέσουν γύρω υποκρισία στη ματιά ματιές που κοιτούν έξω από παράθυρα με τη σιωπή να σπάει από ήχους παιδιών χτύπους παιδικών καρδιών φωνές, γέλια, αθώες κραυγές και αυτοσχέδια παιχνίδια γλυκά και δώρα σφιχτά στα μικρά χέρια κι ελπίδα, χαρά, ενθουσιασμός              περιέργεια αθώες σιωπές κι αθώες φωνές για όλες τις μάσκες            που κρύβουν πρόσωπα για όλα τα πρόσωπα που κρύβουν μάσκες για όλες τις μάσκες                         που κρύβουν παιδιά για όλα τα πρόσωπα που κρύβουν παιδιά.                                  ...

Το μακελειό της ψυχής μου      δώρο δικό σου για τον κόκκινο πόνο                    τον απόλυτο στο κέντρο μιας μαύρης ερημιάς στο νησί της λευκότητας που άξαφνα προβάλει           στην οθόνη του νου μας τη δύναμη αυτή ποτέ δεν υπολόγισες μα άφησες υπολογισμούς άλλους                                   να φανούν                σε ξένους τόπους                     τόπους ξένων             και να ορίσουν.      ...

Τα σίδερα βαριά       κι οι εμμονές μεγάλες                για όνειρα εξωγήινα          - φυλακές μουχλιασμένες - για τα πολύχρωμα μυστήρια της ζωής που ειπώθηκε σαν σαρδόνιο χαμόγελο και ειδώθηκε σαν το πιο σαρκαστικό                                              αστείο.                                         ~2001

Με της σιωπής το φως    και το σκοτάδι των λέξεων            πορεύομαι   αντικρύζω αλήθειες            μέσα στα καθημερινά ψέμματα στης συνήθειας τη παγίδα στης αφορμής την ανατροπή στης αιτίας την λύση για τα αιώνια ερωτήματα       μπορεί να πάψω να μιλώ       μα όχι και για σένα            μη περιμένεις     τα ναι σου και τα όχι               ταυτόσημα           ορόσημο                   μοναδικό               το φως           ...

Τις διάφανες οδύνες της ψυχής μου     εύκολα τις προκαλούσες       πόνους πολύχρωμους          για ηδονή βαθιά    τα αξεπέραστα μου τείχη          εσύ ξεπέρασες τα σεντόνια της καθημερινής χρήσης              δε διάλεξες τα μεταξωτά - τα ανέγγιχτα          και τα βελούδινα            μου φόρεσες        σε πορεία ήμερη             και ήρεμη  για τον λύκο της ψυχής                   στης φυγής το κάμα.                     ...

στρώσεις    σύννεφα  στρώσεις   κύματα  αφορμές   αιτίες δίδυμες οδύνες  αδύναμες ηδονές  αόριστο τώρα  αδύναμο πάντα  ύποπτο ποτέ.           26/5/2001

Ανάμεσα στις δυο όψεις ενός νομίσματος (υπάρχουν) οι αμέτρητες ενδιάμεσες θέσεις σαν τις περήφανες αποχρώσεις περάσματος από το λευκό στο μαύρο από το φως στο σκοτάδι από τη χαρά στη λύπη από το φόβο στην ελπίδα από το όνειρο στην αυταπάτη από το τίποτα στο άπειρο από την αφορμή στην αιτία από την αλήθεια στο ψέμα από την Εδέμ στο παράδεισο.                            3/5/2001

... κι αναρωτιέσαι :       αυτός που απειλεί         έχει τη δύναμη           ή εκείνος       που δε φοβάται            τόσο            ώστε            ούτε       να βλεφαρίσει;                8/6/16

... κι είναι και εκείνες οι               στιγμές             που θέλεις          να εκφοβίσεις                     τον Θεό         σαν παροιμία                    σε Άγιο        και ακροβατείς           με τον      (;) εκπειρασμό... [και παρακαλείς να      μην έφτασες ξανά        στην ανευλάβεια]               8/6/16         ...

Με βήματα χαρούμενα σ' αντίκρυσα ένα σκοπό να σφυρίζεις στον ρυθμό σου πάνω στους χτύπους του μέλλοντος στους ήχους του παρελθόντος τα σχέδια λιγοστά              στον αέρα διάδρομοι λιγοστοί      πολύχρωμα όνειρα         για τα νέα σχήματα             και τα οράματα                του χθες που άργησε                    να γίνει σήμερα                       και του σήμερα                      που αργεί να γίνει     ...

Οι Θολοί θα αξίζουν πάντα τη διαδρομή κρεμασμένοι απ' του ήλιου τις αγχόνες στο τρελό του ταξιδιού δοσμένοι με  ελπίδες λειψές για ελπίδα κατανόηση βαθιά                        ή ανθρωπιά κατανόηση βαθιά                         ή θάνατο κατανόηση βαθιά                         και γέννα για το αναίσχυντο της ντροπής στης παρακμής τη πόρτα              χτυπώντας       ζητώντας αναγνώριση   μικρή επιβεβαίωση ύπαρξης   για της προσβολής τη χαρά και της αναγνώρισης τη λύπη.            ...