Ψηφιακά γραπτά

Για καιρό περιπλανιόταν στη γη. Μετανάστης. Με όνειρα και ελπίδες ερχόμενος. Στη νέα γη. Ελλάδα. Κινδύνευσε όπως και τα δυο παιδιά του στη διαδρομή, αλλά, ξεπέρασαν τη πιθανότητα πνιγμού. Αφίχθηκαν πρωί-πρωί στη Μυτιλήνη. Το πρώτο πράγμα που θυμούνται ήταν τα μάτια και το χαμόγελο του λιμενικού που τους έβγαλε στη στεριά. Είχαν ξεκινήσει νωρίς το πρωί από τη Συρία. Νηστικοί για τρεις μέρες και άυπνοι. Χωρίς να ξέρουν τί θα αντικρύσουν στη νέα τους πατρίδα. Ο ήλιος, τα κύματα, το στρίμωγμα, τα χρήματα. Έτσι ταξίδεψαν. Ώρες. Όμως ήταν αρκετές για να νιώσουν τη βίαιη απομάκρυνσή τους από τη γη τους. Δίχως  πολλές επιλογές λόγω πολέμου. Φορτώθηκαν τα απαραίτητα απ΄το βιός  τους. Χαιρέτησαν οικογένεια και γνωστούς και εκείνο το πρωί επιβιβάστηκαν. Φουσκωτό. Αγνοούσαν το μέσο μεταφοράς τους μέχρι που το είδαν. Ταξίδεψαν μαζί με άλλες, μικρές και μεγάλες, οικογένειες. Αντάλλασσαν λίγα λόγια και προσεύχονταν. Ναι, προσεύχονταν για ένα καλύτερο μέλλον να ΄ρθεί! Δεν γνώριζαν, όμ...

Ο άλλος αθώος θα παραλλασσόταν τόσο που οι ένοχοι θα τον θεωρούσαν όμοιό τους. Η άλλη αθώα θα δεχόταν προσεγγίσεις, απομακρύνσεις. Λίγος καιρός θα περνούσε έτσι!                              23/11/19

Θα σου μιλάω για το τελευταίο δειλινό Θα μου μιλάς για τη πρώτη ανατολή Θα ξαπλώσουμε   πάνω στο φως Θα μιλάω για κόπο θα μιλάς για αγάπη       απρουπόθετη Θα μιλάμε για ηλιαχτίδες Θα μιλάω για το χθες θα μιλάς για το μέλλον Θα ξεκουραζόμαστε                  σ' ένα τώρα.                        26/12/19

Πάντα μου άρεσε να νομίζεις πως σ΄ αγαπώ.                                                                ~2007

Μπορείς να πας στην αρχή του λόγου; Πριν ανακαλυφθούν τα γράμματα; Πες μου, άναρθρες κραυγές; μουσική; ποίηση αληθινή; Πλέκω το αόρατο   με τον πόνο   με την σκέψη (κοντινά, δεν νομίζεις;) το εργόχειρο   δεν έχει τελειωμό. Βάζω στην άκρη τη Πηνελόπη   βάζω και την θύμιση                  την άρνηση                  την ανάμνηση                  τη λήθη. Δε σταματώ σε κίνηση; Δε γυρεύω μα βρίσκω κι όταν ψάχνω             όλα αλλού. Η αδικία θα έχει     το χαμόγελό σου;                         25/3/2007

διηγούνται παραμύθια άγονης γραμμής θερίζουν αλήθειες με ψέματα κρύβουν, θάβουν, ξεθάβουν παλιές συνήθειες για νέες διαδρομές του τώρα. Ξεκλειδώνεις, κλειδώνεις όσα έξω τόσα μέσα η πλάστιγγα δε γέρνει πριν - μετά υπέρ - κατά μένεις προχωράς σταματημένος σε μια παύση διαρκείας μετράς, ξαναμετράς μηδέν, ένα, δύο εντάξει τα ψηφία σε ησυχάζουν αρχίζεις πάλι ένα, δύο, τρία σιωπή; αποκλείεται όχι εδώ, όχι σήμερα.                  25/3/2007

Ανέβαλλε για χρόνια τη Ζωή ώσπου τη βρήκε ο θάνατος.                                          ~2007

… δες την αλήθεια, το βλέμμα ξεπλένει...                                                            ~2007

Αν θες, πέρνα και χτύπα. Δεν υπάρχει πόνος που δε μπορεί να μεταμορφωθεί.                                                                   ~2007 

Αναμιγνύεις το χρώμα του σύννεφού σου με αίμα,το αγγίζεις μαλλί της γριάς τρως ούτε καν για να ζήσεις.                           11/5/07

Αν θέλετε, διαβάστε και παλαιότερα κείμενά μου...                                                             8/11/19

Για σχόλια, ερωτήσεις η και για ένα απλό γεια, στείλτε στο evachilakou@yahoo.com !

Tears @ the cheeks                      7/10/19

Εδώ και τώρα... ... που όλα μπήκαν στην θέση τους... 7/10/19

Ήρθανε κι οι μέρες που έγιναν κι οι συμπτώσεις παραμύθι... 29/9/19

Anger and silence

Clouds @ the sky

... θα έχω ντυθεί φθινόπωρο και θα έχω πάει... 25/9/19

Θα ντυθώ φθινόπωρο και θα πάω... 25/9/19

Ντύθηκα φθινόπωρο και πήγα... 25/9/19

Ντυμένη φθινόπωρο, πάω...

It's like growning up one aspect of my character...                             11/3/110

Προσπάθειες αποδόμησης της φόρμας, μ΄ άλλα λόγια, ανατροπής...                              26/4/10

Θα κρατήσω το κόκκινο απ΄ τις πληγές θα βάψω έναν νέο ήλιο νά' χουν σκιά τα πουλιά και ζέστη Θα ζητήσω το μαύρο απ΄τις ήττες το λευκό να λαμπυρίσει νά' χουν χιόνι οι ψυχές δροσιά οι καρδιές Θα ονειρευτώ το κάποτε που το πουθενά θα γίνει εδώ το ποτέ τώρα θα κλείσει κύκλος και πηγή θα γίνω Θα χαράζω διαδρομές για λαμπερές στιγμές που θα φέγγουν σ' οποιοδήποτε σκοτάδι Αστεράκια κι αστερίες Βυθός κι ουρανός (Θα σταλθεί) να βρει κάποιο κέντρο.                   24/4/10

Θα κρατήσω ένα φως ανοικτό να φωτίσω νέες διαδρομές η άνοιξη κερνάει ήλιους αστερισμούς άγνωρους Θα σου δείξω ό,τι ξέρω δε θα  'χεις τίποτα κλεμμένο κανένα μυστικό για να κρατάς κρυμμένο Ακρογιαλιές και αγκαλιές που ζήσαμε "φως" θα φωνάζουν να ταραχτεί η ροή κι όλα τα χθες που μας κρατάνε δεμένα στην αόρατη κλωστή θα γίνει ο πόνος νόμισμα ακριβό κι ο χρόνος άγνωστο κενό, θα γίνει ο δρόμος μια κλωστή. Το μαζί θα ανακαλυφθεί και το τώρα θα τυφλωθεί.                    24/4/10

Ζωή δίχως πρόκληση ανισχυρες μέρες λίγο κουραγιο λίγη δύναμη λίγη ζωή. Τσαλαβουτω και πνίγομαι Κολυμπάω και επιπλεω. Σε έναν αφρο στα γεμάτα νερα. Όλα δείχνουν παλι να ανοιγονται και να κλείνουν .   ερήμην. Κρατάω τη καρδιά τους .      τον χτύπο  Να,με! Ξαναπερπαταω.             15/9/19

Τα χρώματα του ουρανού τα βρίσκω στα κύματα σήμερα σε λίγο θα βραδιάσει θα ψάξω το πολικό που μου έδειχνες σημείο σταθερό αναφοράς μα εσύ δε θα σαι εκεί. Να ξερα τι σε τρόμαξε να ξερα τι φοβάσαι μυστήριο κρυφό κι ο φόβος δε θα λυθεί μ' όσα «θα είμαι εδώ» κι αν ακούσεις. Γυρνώ στο σπίτι μ ένα ποτήρι και καπνό θα κρατηθώ θα κλείσω τα μάτια στον πιο σκοτεινο βυθό θα σε σχηματίσω κοχύλι φωτεινο.

Μόλις ολοκλήρωσα τη δημοσίευση 8 ποιηματων που θα μπορούσε να είχε τίτλο "πληγές". Διαβάστε τις και τα σχόλια σας μπορούν να σταλούν στο μειλ στο πάνω δεξιά σημείο του μπλογκ. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων, Εύα.

Οι σιωπές θα μαζεύουν νερό. Τα μεσημέρια φως. Τα καλοκαίρια ήλιο. Ο χειμώνας φωτιά. Θα μάθω κάποια μερα, στα σίγουρα πια, με τι θρέφεσαι. Με τη τωρινή μου σιγουριά πως τότε θα μείνω εμβροντητη. Τρομαγμένη, φοβισμένη μπορεί και λυτρωμενη. Δεν εχω τρόπο να σε τρομάξω .                         να σε φοβισω. Ούτε και τότε, θαρρώ. Θα ρίξω χαμηλά το βλέμμα. Θα προσπαθήσεις άλλη μια φορά να το σηκώσεις. Ψηλότερα. Καθαροτερα για σένα. Μια ήττα ακόμη θα μετρηθεί. Δε θα μπορέσεις. .                        14/2/10

Θα ξαναπάω. Το ξέρεις. Το ξερω. Χαμογελάς σαν να συγκαθετεις. Ανησυχώ σαν να ελπίζω. Εκεί. Στον άγνωστο τοπο. Που καταλήγουν ολες οι πηγές. Εκεί που το νερό θεωρείται νόμισμα. Σταγόνα τη σταγόνα θα βρέχω τη γλώσσα. Θα ξεδιψω. Εδώ. Εσυ. Γυρνώ και σε κοιτώ. Σταγόνες αίμα μαζεύεις ακόμα. Ζητάς αυτό που μπορεί να κάνει το αίμα νερό. Κι ας λένε οι πολλοί πως δεν γίνεται. Αν μάθω, θα σου πω. Κι έτσι δε θα σε παρατηρώ απλώς. Θα εχω να σου δώσω λύση. Αν όχι για αυτό, γιατί με ακολουθείς; Γυρνώ. Ξανακοιτω. Εγώ σε βλέπω αλλιώς. .                   14/2/10

Δε σε είδα ποτέ να λάμπεις. Αυτόφωτα. Ετερόφωτα, πολλακις. Δε χαράζω, εξιστορώ. Σε βλέμματα που φέρνει ο χρόνος. Με βέβαιη την αδιαφορία .      για τα γενομενα. Αδιαφορία που με πλησιάζει. Έχει πολλά να προσφέρει. .      Να με δελεάσει. Νέες χαρες, στιγμές ολόλαμπρες; Πονο λιγοστό, ξεχασμένο στην μνήμη, Αναρίθμητα οφέλη. Μα - συνήθισα!- να μένω εδώ. [Στη γειτονιά με τις πληγές και τις επιστρεφόμενες χαρακιές ] Α!αν θέλεις, χτύπα. .                           14/2/10

Θα ρωτήσουμε κάποτε μαζί (όχι ο ενας τον άλλο) τι θέλει να ξαναρχισει, .      να συνεχίσει, .     να τελειώσει. Σαν ευχή πεφταστεριου .       το ταυτοχρονο . θα φέρει απάντηση ποιος απ τους δυο θ ακούσει. .                         14/2/10

Δεν θα έχει ψωμί  σήμερα. Θα τραφεις μ αγάπη. Δεν θα έχει λάδι σήμερα. Η φωτιά θα απελπιστεί. Δεν θα εχει νυχτα σημερα. Θα τραφεις με φως Δεν θα έχει στάχτη σήμερα. Θα αναγεννηθείς! .                      14/2/2010

Θα μείνω με την απελπισία και την απόγνωση στις πιο καλές μου φίλες πιστές και πρόθυμες πάντα να είναι στο πλευρό μου. Δεν τις καλώ κι εκείνες έρχονται τις φωνάζω γυρίζουν πλάτη. Αν βρισκόταν το σημείο συνάντησης μας θα άλλαζε κάτι; .                                           14/2/10

Θύμισες παλιών ονείρων με πλησιάζουν σαν φθάνει ο ύπνος. Εικόνες και σκηνές χρόνου αλλοτινού - νά' ναι, άραγε, ζωή ο ύπνος; - περνούν στιγμιαία μπροστά απ΄τα μάτια. Ό,τι θαρρείς πως έχει ξεχαστεί φωτίζεται σε δευτερόλεπτα. Δεν υπακούει η μνήμη. Ατίθασο άλογο σ' έχει γητέψει κι έχεις κιόλας ανέβει. Δεν φοράς τ' άσπρα όπως θά' θελες. Δεν φωτίζει ήλιος μαλακό φως. Επιστρέφεις. Σε πετά κάτω. Σε διώχνει. Προτού ρωτήσεις πώς και γιατί. "Άλλο ένα ταξίδι": λες. Προαποφασισμένο, αμείλικτο. Οι αντιστάσεις απουσιάζουν. Τα χρώματα που λάτρευες αποφασίζουν εκείνα αποχρώσεις και εντάσεις. Κλείνεις τα μάτια ξανά, γυρεύεις τον ύπνο. Ό,τι κι αν λες, θα ξανασυμβεί.                                            1/11/09

Αστικά κατάλοιπα, αναθυμιάσεις συμβάσεων Σαν τον καπνό περνούν στο αίμα,                            στο βλέμμα,                            στο βάδισμα. Κάθε επιλογή να έπεται το δίλημμα. Κάθε κίνηση, σκέψη. Κάθε λέξη, θάνατο. Μικρό και καθημερινό Συνηθίζεται και η ανυπαρξία. Δεν έχει νόημα ο κόσμος. Κλείνουν ερμητικά πίσω εξηγήσεις, θεωρίες. Παύουν κάθε κουβέντα. Φαντάζεις μιαρή αντίκρυ τους. Μικραίνεις, δήθεν για να υψωθείς. Μαθαίνεις πως ο σκοπός δεν αγιάζει            απαραίτητα τα μέσα. Καθηλώνει κι η ανάγκη - θέλω πολύφορεμένα - σε κινούν για να ξεχνάς, να θυμάσαι, να απορείς και να θαυμάζεις κάποιος εύχεται. Κλείνω σε μολυβένιο κέλυφος             τις λέξεις              και πάω.             ...

Παράσιτα στοιχειώνουν ζωές. Όλοι αναζητούν την καθαρότητα. Μα δεν την πράττουν. Αραδιάζουν μεγαλόστομα λόγια κι απομακρύνονται. Ζιζάνια κυκλώνουν τα φύλλα να τα βγάλεις ένα προς ένα με το χέρι ζητούν ποτέ ξανά τόση προσοχή τόση λεπτομέρεια μήπως η καμήλα διυλίζεται ακόμη; Συνέχεια, θα πεις. Η κλωστή δε περνά απ' τη βελόνα. Τα μάτια κουράζονται. Λησμονούν τους ανοικτούς ορίζοντες. Απόσταση όρασης ένας δρόμος. Αισθήσεις με πήραν κι αρμενίζω. Σε ένα κρυφό πέλαγος κρυμμένο απ΄τους πολλούς. Καταδύσεις, αναδύσεις βιαστικές αναπνοές Εικόνες κλέβω και συλλέγω... Πώς κάποτε χαρίζονταν;                                    1/11/09

Μας ενώνουν πολλά μας ένωναν πάντα μικρές χαρές και δάκρυα ζεστά κορυφές και κατηφόρες αρχές και τέλη κύκλοι και η σκάλα. Παραμύθια κι ιστορίες ανήλικα εγώ και ενηλικίωση γυάλες και πραγματικότητα. Ορισμοί κι ακυρώσεις θαυμασμοί, αοιμυθοποιήσεις χρυσές στιγμές και νερό δίψα και χρονικές διαστολές. Ήρθανε κι άλλα θα έρθουν κι άλλα δυνατά και μικρά βράχοι και πετραδάκια αφορμές και λόγοι ύπαρξης κι αναπνοής.    Ξαναβουτώ            μετά                ουρανός.                 25/4/10

They do not exist!

Τα βράδια μαζεύω εκρεμότητες απολογισμούς πράξεων σχέδια για να μείνουν σχέδια το προγραμματισμένο χάσκει έρμαιο Μαζεύω λεπτομέρειες διαδρομών πάντα το λίγο και το μικρό νικάει. Μαζεύονται όμως μαζί κι αστέρια για βέβαιους σχηματισμούς θέλουν το στέρεο να ορίσουν. Κλείνω παράθυρα. Κλείνω ουρανό. Λέω να κοιμηθώ.                     17/7/10

Στριμωγμένη από φωτεινές μέρες και νύχτες που δε περνούν, πορεύομαι...                                               29/10/11

Αυτό που για κάποιον θα φαινόταν πρόβλημα, γι' αυτήν ήταν σχεδόν ευλογία. ¨Ένα στυλό ελαττωματικό που έβγαζε υπερβολικό μελάνι. Ήταν σαν οι λέξεις της δάκρυζαν ή σα να έσταζαν αίμα. Το δάκρυ ή το αίμα της.                                                                                                                                    21/1/11

Αν ήσουν εδώ θα σε ξεκούραζα στην αταξία του γαλαξία μου θα σε ακουμπούσα πάνω στο πλανήτη μου που κάποιοι ονομάζουν καρδιά, ψυχή ή μυαλό. Να φύγουν μακριά οι δορυφόροι    κι όλα τα ετερόφωτα μαζί.                                       12/2/11

Με δηλητήριο αργό στο αίμα      κυλούν οι μέρες φέρνουν μικρές αρχές κι απότομα τέλη. Ορίζει αντιδράσεις             κινήσεις               μελών              σώματος               μυαλού               καρδιάς        αλλά όχι ψυχής.                30/12/10

...με δυο φτερά να ρίχνουν σκιά...               27/9/10

...στη σκηνή υποκλίσου, όχι στον θεατή!                       28/2/18&3/9/19

Μες στα χείλη σου κρυμμένη μια παλιά περισπωμενη. .         2/8/19

Αν ήθελες κι εσύ θα ξεκινούσε η μέρα διαφορετικά...                 14/8/19

What is sacred for you? A glance, a smile tears blood a wound anything nothing everything. Asking without taking an answer.                     24+25/8/19

Οι δύο αθώοι θα ξέφευγαν από την άτυπη παρακολούθηση των θυτών και πλησίαζαν για λίγο.                        25/8/19

Τί γίνεται το μέλλον όταν είναι ένα συνεχές παρόν;                     23/8/19

Πού πάει το παρελθόν όταν το τώρα γίνεται πριν;             12/6/19

Σε είδα. Με έγκαυμα στο πρόσωπο προχωρούσες. Πάντα να ρωτάς αυτονόητες απαντήσεις να δράττεις. Μυαλό για πουλιά στον αέρα. Προσβολή νου        δεκτή          και καλοδεχούμενη. Απέχουμε, δε μοιάζουμε, κοιτάμε με       κοινά μάτια     το παρακάτω. " Βλέποντας και κάνοντας!" Μάλλον...              24/4/19

Μία θύτης θα πλησίαζε τον έναν αθώο κι έτσι οι δύο αθώοι θα απομακρύνονταν                                  και πάλι.                            22/8/19

Μπορείτε να γίνετε ακόλουθοι / followers και να λαμβάνετε στο μειλ/mail τις τελευταίες δημοσιεύσεις... .                                                                                                                         19/8/19

Κι έμενα εδώ προσμένοντας έναν τόπο...                        17/8/19

Τώρα, που μία θύτης απομακρυνόταν προσωρινά από τον έναν αθώο, η άλλη αθώα θα μπορούσε να ισχυριστεί πως τον πλησίαζε ξανά. .                                       13/8/19

Οι δυο αθώοι θα ξανάρχιζαν τις κοινές κουβέντες εν μέσω θυτών...                  11/8/19

Όλο λάθη, πάντα λάθη... Και τα σωστά να έπονται...                              30/4/19

Έχτισε τα τουβλάκια της και περίμενε ένα βλέμμα.  Του πατέρα. Για να τα ρίξει...                        11/3/19

Να το αφήσουμε στη τύχη; Κορώνα ή γράμματα; Θα είμαι πάντα πεισματικά το κέρμα που κυλά όρθιο!                            5/2/19

"Υψηλές αξιώσεις": είπε. "Θα ζούσε" : είπαν.                          6/3/19

Πήρε τον δρόμο. Έξω φύσαγε. Μα μέσα; Εκείνος ο ασυνάρτητος άνεμος να κινεί ό,τι της είχε μείνει. Μια ερώτηση στα χείλια και στο βλέμμα. Ένα γιατί να σχηματίζεται. Η έκφραση να μένει αφηρημένη. Τώρα που όλα έγιναν συγκεκριμένα. Θα πήγαινε. Έξω.                        8/3/19

Οι δύο αθώοι θα έβαζαν ανάμεσά τους χώρο και χρόνο. Οι θύτες θα εκμεταλλεύονταν το γεγονός αυτό.                         27//7/19

Πατούσε στο πλανήτη της Αγάπης. Κανείς δε μπορούσε να κλέψει ούτε ένα βήμα του.                               22/8/16

Για να μη πεταχτεί εκτός δρόμου, ακολουθούσε ένα όνειρο...        4/6/16

Για να μη κοιτά τις εκβολές, ταξίδευε αντίστροφα...              4//6/16

Γύρευε να χάνεται             στη μορφή             στη ματιά             στην λέξη. Την έχασαν στον ορισμό.                      4/6/16

Το καλύτερο για τη μία αθώα θα ήταν οι ένοχοι να φαγωθούν μεταξύ τους...                      9/7/19 Κάτι στο οποίο θα διαφωνούσε ο άλλος αθώος...                    10/7/19

Όλοι οι ένοχοι θα πάλευαν να παρουσιάσουν τους δυο αθώους αντιπάλους...            9/7/19

Μια στιγμή που ετοιμαζόταν καιρό και θα αλλάξει την ίδια την Ζωή. Μια στιγμή για πάντα...                          27/11/18

Αν οι καρδιές των δύο αθώων απομακρύνονταν κάθε μέρα και περισσότερο, ποιος κοινός τόπος θα ήταν η χωρική απεικόνιση των δύο αθώων,                                    ή όλων των ενόχων;                                             23/6/19

Αν κάποιοι επηρεάζονται από τους αληθινά αθώους, πόσο καθαρά θα έβλεπαν τους δυο αθώους, ακόμα αθώους;                        23/6/19

Τόπος μη κατοικήσιμος. Μόνο ο εσωτερικός άνεμος να ορίζει κατεύθυνση και ροή. Αποκομμένη από τα πάντα μ΄ένα περίπου κενό να κοιτάζει στο δικό της πουθενά. Εκεί βαθιά μέσα που ενώνονται όλα για ένα μηδενικό που ανταγωνίζεται     το άπειρο. Λέει, παρατηρεί       ρωτά και επιστρέφει σε μια οικεία βάση καθόλου αναπαυτική με τους γύρω να ορίζουν    διαφορετικά μα όχι το κέντρο.     Αίολος    στη ψυχή      και πάει…             9/3/19

Όλοι οι θύτες θα έβρισκαν τον τρόπο τους μόνο αν οι δύο αθώοι-θύματα θα τον είχαν χάσει.                               1/5/19

Ας υποθέσουμε... 1) 2) 3) τότε θα συμπεράνουμε πως... 1) 2) 3) και θα είμαστε βέβαιοι πως 1) 2) 3) κι έτσι ανάλαφροι θα κοιμηθούμε                                       άλλη μια νύχτα. Υ.Γ.1: Οι υποθέσεις,             τα συμπεράσματα           κι οι βεβαιότητες                     δικά σας! Υ.Γ.2: Οι τρεις ευχές γνωστές;                               30/4/19 !: Μπορείτε να συμπληρώσετε το γραπτό και να το στείλετε στο evachilakou@@yahoo.com.  Οι καλύτερες απαντήσεις θα αναρτηθούν σαν ανταμοιβή συμμετοχής στον διαγωνισμό, Εύα.

Με αρχή έναν ήχο (Μουσική), ένας χορευτής χορεύει (Χορός). Ακολουθεί ένας ζωγράφος βασιζόμενος στους προηγούμενος (Ζωγραφική). Εμφανίζεται οθόνη (Σινεμά + κόμικς) κι ακολουθεί η Αρχιτεκτονική με το κτήριο να αλλάζει μορφή με την ψήφο του κοινού. Γλυπτά αλλάζουν μορφή όταν το κοινό τα αγγίζει (Γλυπτική) και συνεχίζουν οι υπόλοιπες τέχνες. Σημ. Η σκηνή είναι στρογγυλή και περιστροφική για όλο το κοινό. Κάθε φορά που παρακολουθεί ένας θεατής τη παράσταση, αυτή αλλάζει.                                                                                                         26/6/19 (και πολύ πριν...)

Ήσουν κοντά μου... ... και μου μάθαινες πώς να κάνεις την κάθε συνάντηση γιορτή.                                     15/1/18

Το είχες προ-δεί ή στο είχα υποσχεθεί; Μηδενική ροή - πάτωμα.                      16/1/18 

Τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου κατάλαβα πως... μπορώ να χαμογελάω δίχως νόημα, σε μένα μπορώ να γελάω με ένα γέλιο όμορφο μπορώ να αφήνω τα μαλλιά μου να παίζουν με τον αέρα να φωτίζομαι από το μπλε φως του ουρανού όταν ο ήλιος δύει να αγγίζω απαλά πράγματα να χορεύω μ' έναν σκοπό κάθε φορά που τον ακούω να δέχομαι και τα νιώθω τα μηνύματα δίχως λόγια από τους συνομιλητές ή τους ανθρώπους γύρω μου να λέω περισσότερα στις παύσεις να χαίρομαι μ΄ ένα γέλιο του να ακτινοβολώ χωρίς κανείς να το προσέχει και να μη με νοιάζει τίποτα μπορώ να φαντάζομαι σκηνές που θα ζήσω σε ανύποπτες στιγμές στιγμές συγκέντρωσης μπορώ να αφήνω χίλια συναισθήματα να πλημμυρίζουν το πρόσωπό μου μπορώ να νιώθω την αλλαγή που έρχεται και να τη περιμένω όπως ο Κνεχτ στο  Σιντάρτα του Έρμαν Έσσε…                            21/6/1999

Όλοι οι ένοχοι θα οδηγούσαν τα πράγματα στην αλληλο-κατηγορία των δύο αθώων. Μάταια, αρχικά... Πιθανά, μετά...                 17/6/19

Κάτι απαιτούσε η μέρα, όχι αρκετά επίμονα!              17/6/19

Το τίποτα να ορίζει το τώρα. Το πάντα το πουθενά. Γυρνώ σε γνωστά μονοπάτια. Γεύομαι το μικρό μπροστά στην ολότητα. Περπατάω  και πάω. Πάντα. Τίποτα. Ίσως εν λευκώ...                 5/6/19

Στου βυθού η ηχώ μου θα είσαι εσύ!                 28/6/18&16/6/19

Το ελάχιστο να αναμετριέται με το άπειρο. Ψυχή, σώμα, νους όλα ένα να λέμε. Κι όταν η δύση φέρει ανατολή ο ουρανός θα είναι κοινός. Για νέα βήματα, διαδρομές, αναζητήσεις... Στο απόλυτο να απολογούμαι και πάλι...                                             26/4/19

Θα σ' ακολουθώ στο αιμάτινο μονοπάτι σου. Σε ξέφωτα, νεράιδες κι ελιές κρατώντας ένα κλωνάρι. Ο ήλιος θα ανατέλλει   για να δύσει      βράδυ χρόνος βαρύς σκοτάδι - τεχνητό φως. Ένα φεγγάρι    σα πρόσωπο θα μας κλείνει το μάτι. Η φύση θα φωνάζει το "παρών!" μαζί με τα ζώα. Αντιστρέφω το μέσα. Προχωρώ. Αδιάψευστος μάρτυρας             το Φως. Και μόνο.              26&27/4/19

δεν θέλω να έχω τίτλο, ιδιότητα, χαρακτηρισμό,κατηγορία. θέλω απλά να είμαι ένα γραπτό στον υπαρκτά εξωτερικευμένο χώρο. να μην έχω ηλικία, δηλαδή χρόνο και χώρα δηλαδή τόπο. θέλω να ανήκω σε όσους αφήσω ένα ίχνος και σε όσους όχι. θέλω να περνάω σαν αέρας και να τρέχω σαν ποτάμι. να μην αναζητείται η αρχή, η αιτία, η αφορμή, η λεγόμενη "έμπνευση"... θέλω μόνο να υπάρχω γιατί υπήρξα κάπου αλλού. άλλοι θα το έλεγαν εσωτερικό κόσμο, άλλη ψυχή, άλλοι βίωμα. το χαρακτηρίζω κάτι δοθέν, δεν πολυαπορώ και προχωρώ. να εξηγηθεί η μετάγγιση,η μεταβίβαση και η διύληση του καθαρού φωτός; το θεωρώ αδύνατο. κι έτσι εξηγήσιμο μόνο από ότι κάνει δυνατά τα αδύνατα. αν παύουν ποτέ οι απορίες, οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις... και έτσι λέω πως πορεύομαι...όσο δηλώνω πως γνωρίζω ως τώρα...περίπου.αυτά,νομίζω.-

Εδώ να ξαναρχίζω. Πορείες, διαδρομές... Συγκροτούμαι για να διαλυθώ, γίνομαι ένα μετά το τίποτα. Το εδώ και το τώρα λατρεύοντας Το ποτέ και το πουθενά να ακροπατούν                    πια. Μέρα μου είσαι    και πέρασε!                           27/4/19

Το εδώ να καλεί      την γη το τώρα        τον χρόνο Για το ποτέ   και πουθενά     φτιαγμένη     κρατιέμαι. Από έξω, από μέσα ποιος να ξέρει;                27/4/19

Οι δύο αθώοι θα είχαν παραποιηθεί σε τέτοιον βαθμό που θα αλληλο-κατηγορούνταν.                                         5&6/6/19

Ο μόνος όρθιος και ανεξάρτητος άνθρωπος θα εκ-βαραθρωνόταν σταδιακά μετά από πολλή προσπάθεια.                                   29/4/19 

Αν υποτεθεί πώς όλα είναι προφανή, τότε πως όλοι δεν έχουν την ίδια, κοινή θα έλεγα, εικόνα; Γεγονότα, φήμες, εξηγήσεις πλαστές πλειοψηφίες         και ψήφοι ενός αδιόρατου δημοψηφίσματος    και πάλι από την αρχή. Με μια συνέχεια    ανακυκλούμενη ικανή να κρατά       κάτι σα πειθώ. Δεν θα προτιμήσω τη πειστικότητα  σαν άσκηση αντιπολίτευσης. Με μια μικρή, φωτεινή                  αλήθεια στο χέρι                       θα πορεύομαι.                                          1/5/19

Θα πάλευαν οι δυο αθώοι για το ποιος είχε γίνει λιγότερο θύτης και άκρη δε βρισκόταν.                        24/4/19

Περπάταγες σε λαβυρίνθους Αριάδνη άλλης εποχής. Χάριζες νήμα και προσοχή για τον Μεγάλο Μινώταυρο του πολλαπλασιαζόμενου τώρα. Κι ένας Θησέας   ηλεκτρικός θέριζε λύπες και ήττες. Μακριά, κοντά ένα σχοινί μας όριζε.            1/4/19

Κλεισμένη ζω σ΄ ένα ζωντανό παρών...                                         30/3/19

Οι δυο αθώοι θα έτειναν στον ρόλο του θύτη αντί του θύματος. Η αλλοτρίωση δούλευε μυστικά.                             12/4/19

Ήταν μόνο το σώμα της και δεν θα ήξερε μόνο αυτή.                                      7/3/19

Γράφω για τότε... που έφτανε ένα τραγούδι να στήσει γιορτή.                     15/2/19

Πωλείται το παρόν και ενοικιάζεται το μέλλον...                                     3/11/18                              

Τραύμα μου διαμπερές εσύ όπως και το σπίτι μας.                       8/3/19

Είμαι στο εδώ και ενός τώρα! Έλα, πάρ'το!                         10/2/19

Κι είσαι εδώ έρωτας στα όρια και της αγάπης μοίρα.                     11/2/19

Οι μόνοι δύο αθώοι θα ήταν ο στόχος μια και οι υπόλοιποι είχαν πιστέψει πως τους είχαν ξεμάθει τη Ζωή.                 18/2/19

" Μεγάλες αξιώσεις" : είπε. " Θα ζούσε" : είπαν.                          6/3/19

... κι έτσι ο ένας από τους δυο αθώους θα φλέρταρε με τον ρόλο του θύτη κάνοντας τα χατίρια ενός από τους ενόχους...                                             24/2/2019

Όλοι οι άλλοι θα κατάφερναν να να ξεφεύγουν, Οι μόνοι στους οποίους θα πλησίαζαν θα ήταν οι πιο αθώοι.                                                5/2/19

Όλοι οι άλλοι θα κατάφερναν να ξεφεύγουν. Οι μόνοι στους οποίους θα πλησίαζαν θα ήταν οι πιο αθώοι.                                               5/2/19

Κυριακή, Moby, Πειραιάς, 18/4/16 Με φυλλάδιο μέλλουσας εκδήλωσης και προτροπή του : Mind the gap (between the mind and the soul) και η μνήμη της υπενθύμισης του κενού να έρχεται παράδοξα στην επιφάνεια. Εν αναμονεί παρέας, με συντροφιά μισό frappe (!) που λιγοστεύει επικίνδυνα για παρουσία του στη συζήτηση. Σχολιάζω σαν να σηματοδοτώ κάνω - σαν να γίνεται - το ασήμαντο κάτι. Που και το κάτι υπάρχει. Αλλιώς, αγνοείται.                                                                           Και για την "αντιγραφή", Δευτέρα, 23/5/16

Σύνταγμα. Ξανά. Εποχή άλλη, αλλοτινή ή αλλιώτικη. Ποιος να πει και ποιον να πείσει. Με νερό στην τσάντα για τη διαδρομή σαν υπόμνηση σώματος, χαρτομάντηλα σαν υπενθύμιση ασθένειας περαστικής, δεύτερου ρούχου σαν διαπίστωση αλλαγής εποχής και βιβλία αντί τροφοδοσίας αφορμών για κατάθεση. Σταματώ με ένα γέλιο περαστικού.                                                                                                                ...

… κι ήταν σαν να είχαν μείνει δυο γεύσεις... Του πικρού και του ξινού. Και μόνο.                7/2/19

Σού' δειξα τις αμπάριζες μου για να μάθεις να με νικάς. Κι έτσι φεύγω ηττημένη νικήτρια.                  3/2/19 

Άνοιξες με το που άνοιξες τα μάτια Δηλαδή ήταν από πριν εκεί μα εσύ τώρα του άνοιξες Θα μοιάζει κάποια στιγμή του μέλλοντος με αυτή. Άνοιξες. Ψάρευε λάφυρα Κουβαλούσες φως στα ακροδάκτυλα Άνοιξες. Στα κρυφά γελούσε. Ένας ακόμη επιβάτης. Μα βαρύς. Άνοιξες και πάλευες να μη σβηστεί το ένα χαμόγελο τη μέρα. Άνοιξες. Άνοιγες. Και δεν έκλεισες ποτέ! Μα...κλείστηκες...                      24/9/18

...Σαν κάτι να ξεκινά τόσο υπόγεια όσο και αναδυόμενα, έμπρακτα όσο και απουσιάζοντας με σχηματική θεώρηση τον χρόνο και τον χώρο. Δίχως τίποτα το προσχηματικό ή το σχεδιασμένο, σαν όχι μια αίσθηση πια αλλά ένα σχηματιζόμενο συναίσθημα που ελπίζει να παραμείνει στην επιφάνεια. Ανάμεσα σε τόπους όπως κύματα και λόφους στη βέβαιη - διαπιστωμένα - πορεία που χαρακτηρίζω εκδρομή... (9/10/16) ...Σε μια εκδρομή σε μια άκρη του κόσμου Του που κι αυτή ελπίζει σαν τη βαθιά καρδιά να ανοίγει και να χωρά και περισσότερους. Απλώνοντας σαν κήπος και ανοίγοντας σαν διακλαδώσεις - σημεία σε πορεία που ορίζει έναν μυστικό ουρανό με αστέρια και κομήτες για μέσα μεταφοράς. Αστρόσκονη χαρισμένη και χαριζόμενη για τα μικρά διακένα που - λέμε - ότι χανόμαστε για να ξαναβρεθούμε αλλιώτικοι. Κι έτσι, απλά, συναντιέται η γη κι ο ουρανός. Το χώμα κι ο αέρας με το νερό των ματιών μας. Είτε κυλά είτε συγκρατείται και γίνεται ανατριχίλα. Για να αναδυθεί άλλες στιγμές σε άλλους χώρους και με άλλους ανθρώπου...

Να το αφήσουμε στην τύχη; Κορώνα ή γράμματα; Θα είμαι για πάντα πεισματικά το κέρμα που κυλά όρθιο!                             5/2/19

Εδώ είν' η ελπίδα μου. Έλα, πάρτην!                 19/12/18

Θα ήταν ένας από τους δύο αθώους. Το μόνο που του χρέωναν ήταν πως δε θα το πίστευε.                                 14/12/18

Δε θα φύλαγε νου, νιάτα και νώτα. Δε θα πείθοταν πως θα ήταν ο μόνος κατηγορούμενος.                           14/1/19