Ψηφιακά γραπτά

Σε κοιτώ και ντύνεσαι νύχτα

Μιας ανάσας φυλακτό...                           17/1/18

Κάθε φορά... που γελάς, θα είμαι ο ήχος του κάποτε είπα κάτι για το γέλιο σου Κάθε φορά... που κλαις, θα είμαι οι σταγόνες του κάποτε είπα τα δάκρυα μόνη αλήθεια                                  12/1/18

Πώς ανέχεσαι μια μέρα με νύχτα;          4/9/17

Τα λόγια εκείνα ζεστή θαλπωρή να σου μοιάζαν Τα χρόνια εεκείνα σταθμών στάσεις να ακολουθούν Τα έργα εκείνα τυφλά, εραστών ολόιδια μ΄ εσένα Τέλος κι αρχή μαζί διαρκώς Χωρίζουμε;        9/12/17

Μες στη πόλη διοικείς μια αγέλη λύκος τσιμεντένιος αρχηγός με μια πληγή όμοια με απώλεια. Γρυλίζεις, φωνάζεις κάποιος να γράψει το τέλος. Αντιστέκομαι αλλά ως πότε; Έχει σημασία όταν βγάζεις κραυγή;       ~12/17

Είχες βάρος 4 στοιχεία, έλεγες. Φωτιά, νερό, αέρα και χώμα. Δεν το πίστεψα. Μέχρι που έγινες ολόκληρος.                               ~2017

Ξεθάψαμε στο λίγο χώμα με τα χεράκια μας           το τσιμέντο. Αστικό λάθος.                      30/11/17

Τι με κοιτάς; Έχω για σπαθί τη σιωπή για πανοπλία το όχι και για φορεσιά               εσένα.             29/11/17

...Και εκείνο το απόγευμα θα της θύμιζε κάτι απ΄όταν ήτανε μικρή και πήγαινε στην τουαλέτα για να εξαναγκασμένη διούρηση που της άφηνε λίγο χρόνο για τον εαυτό της. Να σκεφτεί πού βρίσκεται. Άτομα πολλά βλέπεις στο σπίτι που αν έπιαναν το καθένα ένα δωμάτιο και πάλι θα ήταν μαζί με άλλον. Και συχνά-πυκνά το χρειαζόταν.. Εκείνο το απόγευμα επιζητούσε κάτι από το παιδί μέσα της. Νωχέλεια; Θαλπωρή; Εαυτό; Κάτι που σε λίγα λεπτά θα έπρεπε να απαντήσει. Έπλυνε τα χέρια της και έριξε μια βιαστική, όπως πάντα, ματιά στον καθρέφτη που σ΄άλλα χρόνια δεν έφτανε να καθρεφτιστεί. Χαμογέλασε στον καθρέφτη και ήταν σίγουρη πως το χαμόγελό της με τα λακκάκια τα ίδια από μικρή θα ήταν η απάντηση.                                                                                       ...

Σας εφιστώ τη προσοχή σε ένα δυνατό κείμενό μου και περιμένω σχόλιά σας στο inbox που θα βρείτε πάνω δεξιά στην οθόνη. Περιμένω mail σας...                                                                                                                           5/11/18

Σάστιζα σε κάθε στροφή του Δρόμου εκτός απ΄τη στροφή - φουρκέτα ...και πήγαινα             ~ /9/17

Ζω ανάμεσά σου προσπερνάς πεθαίνω εντός σου ανασταίνεσαι           ~/9/17

Θα περιμένω άλλη μια διαδρομή να σε γυρίσει πίσω η ίδια η Ζωή.                            ~/9/17

Ποιος επέτρεψε θνητό χέρι ενάντιο στον άνθρωπο; Πότε και γιατί;               26/9/17

Στείλε ήλιο στις κρυψώνες του μυαλού μου.                 22/9/17

Η "όλες οι γυναίκες" υπεξαίρεσε από τον εαυτό της κάποιες.                                                 19/9/17

... κι ήταν η μόνη κατηγορούμενη... ... και δεν της άρεσε...                           14/9/17

...κι εδώ έπαιζε αποκάλυψη...                    14/9/17

Ο ήλιος θα έκανε τη δουλειά του. Εμείς τι κάναμε;                       14/9/17

Κι ήμουν και εκεί ουρλιάζοντας για πειρασμικό λογισμό           στον Θεό μου!                                             14/9/17

Κι έμενα εδώ να αναρωτιέμαι (αν και) πώς το χώμα και το νερό ξεπουλήθηκαν...                    ~9/12/17(διόρθωση)

Ο ίδιος θα τα αποποιούταν όλα. Τη πράξη, τη πρόθεση, τη προετοιμασία, τις προσεκτικές κινήσεις. Κι εκείνη, για χρόνια, θα αγνοούσε. Τη πράξη, τη πρόθεση, την εκτέλεση. Αλλά όχι πια. Όλοι θα αναρωτιούνταν πώς. Κι αν την πίστευαν με τέτοιο βεβαρημένο ιστορικό. Και μετά τη συνειδητοποίηση, τι; Η ολική ελευθερία ή μια παρωχημένη καθημερινότητα. Και μετά, τι; Χρόνος άλλαζε μα βαθιά υπέφερε ήδη για όσα δεν θ΄άλλαζαν. Κατάπιε με δυσκολία πια έναν κουραμπιέ κι έκλεισε το παιδί που δε μεγάλωνε μέσα της στη σπηλιά που σχημάτιζε το πάπλωμα. Πώς  θα πορευόταν; Δεν ήξερε αλλά είχε κιόλας πως η κάθε δυσκολία φανέρωνε δυνάμεις νέες. Έκλεισε το πορτατίφ και λούφαζε χωρίς να γνωρίζει στα σίγουρα αν ό,τι γινόταν ξημερώματα η πολύ πρωί. Δεν είχε τρόπο να το διαπιστώσει εκτός απ΄τις λίγες ημέρες του χρόνου που ο ύπνος την αρνιόταν. Άρνηση θύματος θα διαπίστωναν. Και πάλι η ερώτηση: "και τώρα τι κάνουμε"; Σιωπηλή και επιτακτική. Άλλαζε πλευρό και βαριάνασαινε. Θα κοιμόταν άλλο ένα βράδυ στο παι...

Βγήκε έξω για τσιγάρο. Στη καγκελόπληκτη αυλή του που μεγάλωναν τα λουλούδια που εκείνη είχε διαλέξει. Κοίταξε το δειλινό. Τελευταία φορά έτσι. Έσβησε το τσιγάρο επιθετικά με το πόδι και το επόμενο βήμα του τον βρήκε στη διπλανή αυλή. Είχε ξεφύγει από όλους και απ΄ όλα και δε θα σταμάταγε. Πού καιρός για σημειώματα ή την φράση: "πάω για τσιγάρα". Πατούσε άλλο χώμα.                                                                                                                                           31/12/17

Βγήκε έξω για τσιγάρο. Το τσιγάρο που άναβε κρυφά απ' τον γιατρό-γιο του. Στα λουλούδια και τα δέντρα που κατάφερνε να συντηρεί, κάνοντας μια μικρή μίμηση ζωής άλλου τόπου. Χωριού. Μετά τις καθημερινές  της περιποιήσεις στα φυτά, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη της εισόδου και, ναι, μειδιούσε.                                                                                                                                    31/12/17

Βγήκε έξω για τσιγάρο. Ο απορροφητήρας δεν αρκούσε. Έκανε τα μικρά σενάρια της συνέχισης της μέρας κι έτσι όπως ακούστηκε ο ήχος του τσιγάρου που σβήνει σε νερό, χαμογέλασε κρύβοντας όπως πάντα το μεγάλο όνειρό του. Ένα ταξίδι.                                                                                                                            31/12/17

Βγήκε στο μπαλκόνι. Μόνος για λίγο στο ίδιο του το σπίτι. Πώς τα κάγκελα γινόταν πλώρη πλοίου ποτέ δεν κατάλαβε. Ταξίδευε νοερά στα ταξίδια του. Αλλά το σημερινό; Όλα τα τωρινά είχαν μικρύνει μπρος τα παλιά.. Ολοζώντανα, έσβησε όπως τότε το τσιγάρο. Μπήκε μέσα.                                                                                                                            31/12/17

Έκανε ένα τσιγάρο μοναχός στο ξημέρωμα της νέας χρονιάς.. Πρώτα έφερε με το νου του εικόνες των γονιών του που απουσίαζαν χρόνια, παλιές αγαπημένες και τώρα τη γυναίκα του και το παιδί. Γλυκόπικρα χαμογέλασε, πήρε μεγάλη ανάσα καθαρού αέρα και μπήκε μέσα. Όλα άγνωρα - γνώριμα.                                                                                                                             31/12/17