Ψηφιακά γραπτά

Δυο ευχές σαν χρησμοί           με όριζαν...                  30/8/18

Ζεις στο κάποτε ζω στο εδώ ζούνε για τότε.              29/2/18

Πέρασες και δεν εξήγησες σε ποιον πλανήτη μαθαίνω να ζω σ΄ ένα σημείο του σύμπαντος για δυο.                          6/7/18

Έπαιξες όλους τους ρόλους    του πρωταγωνιστή     του ηθοποιού     του κομπάρσου. Και τώρα στέκεις στο              ίδιο σου το θέατρο δήθεν αγέρωχος και προστατευμένος.    Απατάσαι!                 24/5/18       

Θα εξηγούσαν τι έκανε. Με το λεξιλόγιο τους. Της χρέωσαν εκμετάλλευση.                        23/8/18

Ήξεραν τί θα ακολουθήσει. Μια κίνηση μπροστά η πίσω, αναλόγως. Όλοι το θεώρησαν χρήση.               23/8/18

Περνας αναμεσα σε γεγονότα και με μια καθαρια ματιά ξέρεις η καταστακα   τί χρειάζεται...    (Ξαναγραμμενο) 7/8/18

Αισθανθείτε ελεύθερα να μου πείτε το οτιδήποτε στο: evachilakou@yahoo.com !

Ορίζοντας ένα κατώτατο οικονομικό "μαξιλαράκι" για όλους σε συνταγματικά προστατευόμενα δικαιώματα όπως η υγεία, η εργασία και η παιδεία και χωρίς να τίθεται περιορισμός απόκτησης αγαθών με την εργασία να αξιολογείται κατάλληλα, με κοινό φόρο της τάξης του 10% ανεξάρτητα από όπου προέρχεται αυτό.                                                                                                               Ξαναγραμμένο,                                                                                     ...

Υποθετικό σωματίδιο με την ιδιότητα να πάει "πριν" από τη Μεγάλη ¨Έκρηξη και μετά από τη Στιγμή της κρίσης...

Σωματίδιο που δεν φέρει τις χωρικές και χρονικές πληροφορίες ταυτόχρονα..!                                                                                                    (υποτιθέμενο παλιότερα)                                                                                                         ...

Ουσιαστικά, η ύπαρξη κάθε σωματιδίου καταγράφεται όταν παίρνει την αντίστοιχη μορφή με το πεδίο δυνάμεων που υπερτερεί κάθε φορά. Δηλαδή, ένα σωματίδιο καταγράφεται σύμφωνα με τη ποιότητα ενέργειας του.                                                                                            Σημείωση                                                                                               3/7/18

Αν έχουμε 7 διαστάσεις σε παρελθόν, παρόν και μέλλον και τις νευτώνειες 3 για τον χώρο και 1 για τον χρόνο, τότε καταλήγουμε πως οριζόμαστε από 33 διαστάσεις, προσθέτοντας απλώς. Θα συμπληρώσω μία ακόμη την 34ή του Θεού που αποκλείει τους κινδύνους να ορίζονται όλες οι διαστάσεις από άνθρωπο σε άνθρωπο!                                                                                               Αναδιατυπωμένη θεωρία                                                                                                 ...

Αρχή ημέρας χωρίς ξεκίνημα. Ουσιαστικό. Τι θα ακολουθήσει ,τι επιφυλάσσει το μέλλον στον καθένα; Για την ώρα αναμονή και πάλι. Πολύ, λίγη, ποιος ξέρει; Με έναν συνοδοιπόρο για σήμερα γνωστό. Αρκούντως. Τον άνθρωπο που έδωσε κύτταρα του οργανισμού του για να υπάρξω. Ζω; Άραγες... ¨Όλα  ρευστά μπρος σε μια συνάντηση ξεκινήματος...Αν υπάρξει συνέχεια...Τριγυρισμένη από ασθενούντες ή, απλά, ανθρώπους με θέματα πιο φανερά.                                                                                                                         18/5/18

...κι είναι     και στιγμές      που η Ζωή        δεν αργεί     να προχωρήσει...                        23/5/18

Στη πρώτη μυστική συνάντησή μας, έγειρα να φιλήσω την ψυχή σου. Βρέθηκα μπρος στην απουσία της και με ένα γρονθοκόπημα στο ίδιο σημείο. 17 μαύρα πουλιά πέταξαν κατά το μέρος μου. Κι ένα ακόμη, Χρόνια μετά, καταγεγραμμένο.                                                                                                                         18/5/18

Χλωμό πρόσωπο λευκό ποινικό μητρώο φιλήσυχος στέκεται και υπολογίζει όσα κατασκευάζονται δίκες, αθωώσεις, καταδίκες δικηγόροι, δικαστές εισαγγελείς εφέτες. Τους νικά μ΄ ένα χαμόγελο.                    24/6/18

Κι όμως! Υποθέτεις σαν να ξέρεις...           9/6/18

Κάτι λέει πάντα ο καθημερινός κόπος...              24/6/18

Και ξαφνικά... η Ζωή μου έδειξε πώς να αναμετριέμαι με όσα με ξεπερνούσαν. Το έκανα και θα το έκανα και πάλι...                                               21/6/18

...Κι άξαφνα διανοήθηκε πως ο ίδιος του ο                      εαυτός δεν θα ήταν η καλύτερη              υπεράσπισή του!                           6/6/18

Κάποιοι του θύμιζαν τη πρότερη ζωή του            στα όνειρα που                  έβλεπε με λιγοστές εξηγήσεις...                          16/6/18

Κι έμενα εδώ... να εξαρτώμαι από πράγματα που με υπερβαίνουν όπως ο καιρός... (μετά βροχής)             15/6/18

Άναψε το πρώτο τσιγάρο της μέρας. Πολύ τρέξιμο, πολλές υποχρεώσεις τη περίμεναν. Μετά από λίγο, τίναξε πίσω τα μαλλιά, πήρε βαθιά αναπνοή κι έσβησε το τσιγάρο. Ένα "μαμά!" ακούστηκε...                                                                                                                                  21/2/18

Κάποιος κατάφερνε να μετατρέπει την αλήθεια του σε ψευτιά. Κάτι που τον ενοχλούσε απερίγραπτα.                                                                                                                                      12/6/18                                                                                    

Όποιοι του ξε-μάθαιναν τη ζωή, θα επιχειρούσαν το ίδιο και για κείνη.

Ο μόνος κατηγορούμενος θα αθωωνόταν. Η υπεράσπισή του θα ήταν ο καθένας (αν εξαιρεθεί η περίοδος κλεμμένης ή δοσμένης ψευτιάς)                                                                                                                          11/5/18

Με τα χέρια στις τσέπες     και σιγοψιθυρίζοντας            έναν σκοπό             περπατάς              και πας      πάντα ανάμεσα       στους πολλούς σαν κέρμα που κατρακυλά όρθιο    στη πολυτελή μοναξιά σου              σε σένα κάτι βρίσκεις και κρατιέσαι. Μα εσύ δεν τ΄ αναγνωρίζεις               και γελάς.                Εδώ εγώ           να καταγράφω       χάριν ημερολογίου:           τις μέρες μας.                         24/5/18

Σε τυχαίο ραντεβού ένιωσα τη ματιά σου καυτή - τέρμα γωνία κοίταξα κι έφυγες Κι είχα υποψήφιους για αργότερα μα ήξερα σε σένα θα' βγαζε ο δρόμος Γυρνούσα τη πόλη και θυμόμουνα περάσματα, γέλια, λόγια έκλεισες σαν να μην άνοιξες με κάτι σαν απολογία Έτρεξα μακριά αλλά για πόσο στη πόλη τη μικρή κάθε στενό κι αφορμή θύμησης                  20/1/18

Στείλτε ένα σχόλιο στο evaxeilakou@gmail.com και τα πιο σημαντικά θα αναρτηθούν... Ευχαριστώ ηδη, Εύα

Στου χρόνου τον θρόνο άξαφνα ανεβαίνω ακολουθώντας πορείες    αλλοτινές. Κύκλοι, τετράγωνα, ρόμβοι  κι όλα να συνδυάζονται       για το παραπάνω. Δεν αναγνωρίζονται πάντα       αλλά συμβαίνει Αφίξεις, συζητήσεις, απουσίες      και σ΄ ένα κέντρο εγώ           να στέκομαι. Δορυφόροι και κομήτες καθημερινότητα και ιερό.    Κρατάω την ανάσα        του βουτηχτή         και βουτάω. Και πάλι.                          28/1/18

Κάθε κλειστή πόρτα κρύβει κι έναν καημό.                          20/1/18

Βγήκε περίπατο στον  δρόμο. Όλα είχαν αλλάξει ή νόμιζε. Προχώρησε λίγα βήματα και η μια καλημέρα που συνέλεξε κρυφογέλαγε μαζί του. Γέλασε σχεδόν και καλύπτοντας το στόμα με το χέρι είπε στον εαυτό του: "Τελικά η μετοχή μου δε πάει καλά τελευταία." Σπρώχτηκε στην είσοδο του λεωφορείου και απορώντας για την τόση αγένεια, κάθισε στο κάθισμά του, θέση γνωστή.                                                    18/1/18

Σε κοιτώ και ντύνεσαι νύχτα

Μιας ανάσας φυλακτό...                           17/1/18

Κάθε φορά... που γελάς, θα είμαι ο ήχος του κάποτε είπα κάτι για το γέλιο σου Κάθε φορά... που κλαις, θα είμαι οι σταγόνες του κάποτε είπα τα δάκρυα μόνη αλήθεια                                  12/1/18

Πώς ανέχεσαι μια μέρα με νύχτα;          4/9/17

Τα λόγια εκείνα ζεστή θαλπωρή να σου μοιάζαν Τα χρόνια εεκείνα σταθμών στάσεις να ακολουθούν Τα έργα εκείνα τυφλά, εραστών ολόιδια μ΄ εσένα Τέλος κι αρχή μαζί διαρκώς Χωρίζουμε;        9/12/17

Μες στη πόλη διοικείς μια αγέλη λύκος τσιμεντένιος αρχηγός με μια πληγή όμοια με απώλεια. Γρυλίζεις, φωνάζεις κάποιος να γράψει το τέλος. Αντιστέκομαι αλλά ως πότε; Έχει σημασία όταν βγάζεις κραυγή;       ~12/17

Είχες βάρος 4 στοιχεία, έλεγες. Φωτιά, νερό, αέρα και χώμα. Δεν το πίστεψα. Μέχρι που έγινες ολόκληρος.                               ~2017

Ξεθάψαμε στο λίγο χώμα με τα χεράκια μας           το τσιμέντο. Αστικό λάθος.                      30/11/17

Τι με κοιτάς; Έχω για σπαθί τη σιωπή για πανοπλία το όχι και για φορεσιά               εσένα.             29/11/17

...Και εκείνο το απόγευμα θα της θύμιζε κάτι απ΄όταν ήτανε μικρή και πήγαινε στην τουαλέτα για να εξαναγκασμένη διούρηση που της άφηνε λίγο χρόνο για τον εαυτό της. Να σκεφτεί πού βρίσκεται. Άτομα πολλά βλέπεις στο σπίτι που αν έπιαναν το καθένα ένα δωμάτιο και πάλι θα ήταν μαζί με άλλον. Και συχνά-πυκνά το χρειαζόταν.. Εκείνο το απόγευμα επιζητούσε κάτι από το παιδί μέσα της. Νωχέλεια; Θαλπωρή; Εαυτό; Κάτι που σε λίγα λεπτά θα έπρεπε να απαντήσει. Έπλυνε τα χέρια της και έριξε μια βιαστική, όπως πάντα, ματιά στον καθρέφτη που σ΄άλλα χρόνια δεν έφτανε να καθρεφτιστεί. Χαμογέλασε στον καθρέφτη και ήταν σίγουρη πως το χαμόγελό της με τα λακκάκια τα ίδια από μικρή θα ήταν η απάντηση.                                                                                       ...

Σας εφιστώ τη προσοχή σε ένα δυνατό κείμενό μου και περιμένω σχόλιά σας στο inbox που θα βρείτε πάνω δεξιά στην οθόνη. Περιμένω mail σας...                                                                                                                           5/11/18

Σάστιζα σε κάθε στροφή του Δρόμου εκτός απ΄τη στροφή - φουρκέτα ...και πήγαινα             ~ /9/17

Ζω ανάμεσά σου προσπερνάς πεθαίνω εντός σου ανασταίνεσαι           ~/9/17

Θα περιμένω άλλη μια διαδρομή να σε γυρίσει πίσω η ίδια η Ζωή.                            ~/9/17

Ποιος επέτρεψε θνητό χέρι ενάντιο στον άνθρωπο; Πότε και γιατί;               26/9/17

Στείλε ήλιο στις κρυψώνες του μυαλού μου.                 22/9/17

Η "όλες οι γυναίκες" υπεξαίρεσε από τον εαυτό της κάποιες.                                                 19/9/17

... κι ήταν η μόνη κατηγορούμενη... ... και δεν της άρεσε...                           14/9/17

...κι εδώ έπαιζε αποκάλυψη...                    14/9/17

Ο ήλιος θα έκανε τη δουλειά του. Εμείς τι κάναμε;                       14/9/17

Κι ήμουν και εκεί ουρλιάζοντας για πειρασμικό λογισμό           στον Θεό μου!                                             14/9/17

Κι έμενα εδώ να αναρωτιέμαι (αν και) πώς το χώμα και το νερό ξεπουλήθηκαν...                    ~9/12/17(διόρθωση)

Ο ίδιος θα τα αποποιούταν όλα. Τη πράξη, τη πρόθεση, τη προετοιμασία, τις προσεκτικές κινήσεις. Κι εκείνη, για χρόνια, θα αγνοούσε. Τη πράξη, τη πρόθεση, την εκτέλεση. Αλλά όχι πια. Όλοι θα αναρωτιούνταν πώς. Κι αν την πίστευαν με τέτοιο βεβαρημένο ιστορικό. Και μετά τη συνειδητοποίηση, τι; Η ολική ελευθερία ή μια παρωχημένη καθημερινότητα. Και μετά, τι; Χρόνος άλλαζε μα βαθιά υπέφερε ήδη για όσα δεν θ΄άλλαζαν. Κατάπιε με δυσκολία πια έναν κουραμπιέ κι έκλεισε το παιδί που δε μεγάλωνε μέσα της στη σπηλιά που σχημάτιζε το πάπλωμα. Πώς  θα πορευόταν; Δεν ήξερε αλλά είχε κιόλας πως η κάθε δυσκολία φανέρωνε δυνάμεις νέες. Έκλεισε το πορτατίφ και λούφαζε χωρίς να γνωρίζει στα σίγουρα αν ό,τι γινόταν ξημερώματα η πολύ πρωί. Δεν είχε τρόπο να το διαπιστώσει εκτός απ΄τις λίγες ημέρες του χρόνου που ο ύπνος την αρνιόταν. Άρνηση θύματος θα διαπίστωναν. Και πάλι η ερώτηση: "και τώρα τι κάνουμε"; Σιωπηλή και επιτακτική. Άλλαζε πλευρό και βαριάνασαινε. Θα κοιμόταν άλλο ένα βράδυ στο παι...

Βγήκε έξω για τσιγάρο. Στη καγκελόπληκτη αυλή του που μεγάλωναν τα λουλούδια που εκείνη είχε διαλέξει. Κοίταξε το δειλινό. Τελευταία φορά έτσι. Έσβησε το τσιγάρο επιθετικά με το πόδι και το επόμενο βήμα του τον βρήκε στη διπλανή αυλή. Είχε ξεφύγει από όλους και απ΄ όλα και δε θα σταμάταγε. Πού καιρός για σημειώματα ή την φράση: "πάω για τσιγάρα". Πατούσε άλλο χώμα.                                                                                                                                           31/12/17

Βγήκε έξω για τσιγάρο. Το τσιγάρο που άναβε κρυφά απ' τον γιατρό-γιο του. Στα λουλούδια και τα δέντρα που κατάφερνε να συντηρεί, κάνοντας μια μικρή μίμηση ζωής άλλου τόπου. Χωριού. Μετά τις καθημερινές  της περιποιήσεις στα φυτά, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη της εισόδου και, ναι, μειδιούσε.                                                                                                                                    31/12/17

Βγήκε έξω για τσιγάρο. Ο απορροφητήρας δεν αρκούσε. Έκανε τα μικρά σενάρια της συνέχισης της μέρας κι έτσι όπως ακούστηκε ο ήχος του τσιγάρου που σβήνει σε νερό, χαμογέλασε κρύβοντας όπως πάντα το μεγάλο όνειρό του. Ένα ταξίδι.                                                                                                                            31/12/17

Βγήκε στο μπαλκόνι. Μόνος για λίγο στο ίδιο του το σπίτι. Πώς τα κάγκελα γινόταν πλώρη πλοίου ποτέ δεν κατάλαβε. Ταξίδευε νοερά στα ταξίδια του. Αλλά το σημερινό; Όλα τα τωρινά είχαν μικρύνει μπρος τα παλιά.. Ολοζώντανα, έσβησε όπως τότε το τσιγάρο. Μπήκε μέσα.                                                                                                                            31/12/17

Έκανε ένα τσιγάρο μοναχός στο ξημέρωμα της νέας χρονιάς.. Πρώτα έφερε με το νου του εικόνες των γονιών του που απουσίαζαν χρόνια, παλιές αγαπημένες και τώρα τη γυναίκα του και το παιδί. Γλυκόπικρα χαμογέλασε, πήρε μεγάλη ανάσα καθαρού αέρα και μπήκε μέσα. Όλα άγνωρα - γνώριμα.                                                                                                                             31/12/17