Ψηφιακά γραπτά

Ταξιδέψαμε κάποτε μαζί, θυμάσαι; Ανάμεσα σε πλανήτες κι αστέρια. Ανάμεσα σε νεφελώματα. Περάσαμε από γαλαξίες, δέσμες φωτός. μετά, πέσαμε. προσγείωση την είπαν. Κι οι δύο; Ίσως. Θυμάσαι; Μπουσουλίσαμε για να μάθουμε να περπατάμε. Στη γη, είπαν. Χαθήκαμε, θυμάσαι; Ξεχαστήκαμε, δεν αναγνωριστήκαμε, δεν συναντηθήκαμε, ποιος ξέρει. Βρεθήκαμε, ζήσαμε στιγμές φευγαλέες. Ξεγλυστρούν οι στιγμές στα δάχτυλά μας. Πόσες φορές δεν θελήσαμε να τις κρατήσουμε! Μάταια. Βρεθήκαμε, καθρεφτιστήκαμε. Οι αντικατοπτρισμοί θα πρέπει να μας μπέρδεψαν. Κοιτάξαμε την ίδια εικόνα - στιγμή ένωσης. Θυμάσαι; Απομακρυνθήκαμε, είπαν. Ανταλλάξαμε λίγο φως. Θυμάσαι; Αυταπάτη, είπαν. Ψευδαίσθηση. Άλλο όνομα του έρωτα. Αναποδογυρίσαμε και τον έρωτα.  Θυμάσαι; Νιώσαμε κάτι. Κάποιοι, είπαν. Πόσες φορές δεν μας πλήγωσαν οι σιγουριές! Άστοχα. Αλλάξαμε, αποπροσανατολιστήκαμε. Θυμάσαι; Οι κατευθύνσεις των ζωών δεν ορίζονται, είπαν. Πλάσαμε διάφανο δημιούργημα. Δεν το βλέπουμε άρα δεν υπάρχει, είπαν. Μεγεθύ...

Ο ήχος της φωνής σου με συνάντησε ξανά σε βρήκα να γυρνάς στο πουθενά δε το πίστεψα παιχνίδια παίζει το μυαλό εικόνες που γεμίζουν το κενό μα ήσουν εκεί η μορφή κι η θλίψη η γνωστή που ακολουθεί κάθε βήμα σου ήταν εκεί ήσουν εσύ κι η αύρα σου η σκοτεινή που ακολουθεί κάθε βήμα σου ήσουν εκεί τα πάντα διαγράφει μια στιγμή στης ψυχής τη μνήμη δε το πίστεψες παιχνίδια παίζει το μυαλό σκέψεις που σπρώχνεις στο γκρεμό της λογικής που πρώτοι πέσαμε ΕΜΕΙΣ.                            29/9/2002

Πώς να σε πιάσω αν δεν σ΄ αγγίξω πώς να σε κοιτώ αν δε σε δω πώς να σε βρω αν δε σε ψάξω πώς να σε μάθω αν δε σε ξέρω πώς να σ΄ αγαπώ δίχως να στο πω Όσα ζητώ τα λες πολλά μα τα χείλη τα κρατάς κλειστά όσα θες τη σιωπή τα θάβεις κι εγώ προσμένεις να τα ξεθάψω μα τα χέρια μένουν μετέωρα σε επιθυμίες και κινήσεις Ανοίγεις να μπω κι αμέσως κλείνεις Μα πώς να σ΄ αγγίξω αν δε σε πιάσω πώς να σε δω αν σε κοιτώ πώς να σε ψάξω αν δε σε βρω πώς να σε ξέρω αν δε σε μάθω πώς να στο πω αν δε σ΄ αγαπώ                                 17/1/2003

Ο ήλιος έβλεπε τη πλάτη έριχνε τη σκιά μπροστά φώτιζε το μαύρο μυστήριο που πηγάζει από κάθε σκοτάδι για να δείχνει φωτεινό Στο μαύρο είχα χαθεί μέρες τριγυρνούσα τη σιωπή οι ήχοι είχαν βουτηχτεί στον αόρατο ωκεανό του γιατί Σ' αυτήν την άγρια βουτιά του πριν και του μετά όψεις οικείες έδειχναν μακρινές το σώμα μακριά απ΄ τη ματιά οι αισθήσεις είχαν παραιτηθεί απ΄την αγωνία της ανίχνευσης για να δώσουν την θέση στο νου και τα άλματά του λίγο πριν το κόκκινο                   του σκοταδιού (Με λέξεις ανίσχυρες   καταγράφεται η σκηνή       άλλη μια φορά           η εκτέλεση                   κατώτερη                    ...

Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε, μπορείτε στο : evachilakou@yahoo.com In case you would like to contact, you could at : evachilakou@yahoo.com

Είναι οι άνθρωποι ουράνια τόξα λυτρωμένες στιγμές μετά τη βροχή χορδές γερές μα κι αόρατες τους πατούν στη γη Με τον καιρό κάποιοι γίνονται χορδές, σχοινιά, θηλιές                              γι' άλλους.                                 18/1/2005

Κάποιος έψαξε τη Γνώση κι έχασε το μυαλό του κάποιος έψαξε την Αγάπη κι έχασε τη ψυχή του κάποιος πλησίασε τη Γνώση και κάηκε κάποιος πλησίασε την Αγάπη κι έλιωσε κάποτε ίσως συμβεί ξανά κάποτε ίσως να αποτραπεί ξανά κάποτε θα γίνει και τότε κάποιος θα πλημυρίσει φως                                                     ΦΩΣ                                              15/4/2003

Κοιτώντας παλιά τετράδια και σκόρπια γραπτά τα παραδίδω άχρονα και άτοπα....                                                                                                                                  23/7/2016

Με δυο σταγόνες θάλασσας έτοιμες να λαξέψουν αυτό που αγγίζουν τα βλέφαρα σαν κλείνουν...και σήμερα                          Καταγραφή - 7/3/2003 (Για όλα αυτά που στη σκέψη ίσως φαντάζουν ομορφότερα απ' ότι όταν γράφονται)

Τον έρωτά μου με τον φόβο σου θα περιλούσω και θα τον πυρπολήσω                  14/3/2003

Τα σύννεφα έπαψαν να μιλούν και οι γλάροι να κινούνται η θλίψη κυρίεψε το τοπίο για της ανατροπής                        τον ορισμό ενορχηστρώθηκε η φύση του ποτέ τον γυρισμό ντύθηκα και περιμένω                 7/3/2003

Αν το ποτέ γίνει τώρα και το πάντα μέλλον το παρελθόν θα μείνει μετέωρο;           7/3/2003

Χτύπησε η καρδιά μου το πρωί             ξύπνησα έζησα μια μέρα ακόμη Θεέ μου, συγχώρα με για όσα έχω και δεν έχω κάνει         σε σκέφτομαι             σε νιώθω           σε θαυμάζω έτσι ανήσυχα γαλήνιος/ έτσι γαλήνια ανήσυχος            που μοιάζεις          να μας κοιτάζεις.                        28/3/2003

Κάποτε πίστεψα πως ήσουν το φως                   κι ήσουν το σκοτάδι κάποτε πίστεψα πως ήσουν αλήθεια                   κι ήσουν το ψέμα κάποτε πίστεψα πως ήσουν αγάπη                   κι ήσουν η απάτη Τυφλώθηκα, έκλαψα, έλιωσα                  και προχωρώ                      Αντέχω;                       12/12/2004

Ο αέρας που προέβλεψαν δε φύσηξε απόψε αδιόρατη υγρασία με κυρίεψε έκλαψα θα βρέξει                 15/4/2003

Περπατάτε μέσα στα καλοραμμένα σας κουστούμια χαμογελάτε διάπλατα πάντα και παντού δίχως λόγο ή αφορμή η θλίψη σας δεν αντέχεται.                       17/4/2003

Βαθιά την αίσθηση του αποχωρισμού. Και συ και γώ. Χτίσαμε τη ζωή μας με άδεια τούβλα. Τούβλα φθαρτά και εύκολα διαλυόμενα. Σαν τα κτίσματα πάνω στην άμμο. Εκείνα, όμως, μοιάζουν να ξέρουν τη ζωή τους. Τον χρόνο της. Τον χρόνο και τις φθορές του δεν τις εκτιμήσαμε ποτέ σωστά. Πιστεύαμε τον κάθε αποχωρισμό σαν ευκαιρία συνάντησης νέας και κάθε νέα συνάντηση ευκαιρία για έναν νέο αποχωρισμό με τον κύκλο αυτό τον ορατό μα και αόρατο να μη προκαλεί ανησυχία. Θεωρούσες τον κύκλο το τελειότερο σχήμα. Θεωρούσα τον κύκλο σύμβολο μη ασυνέχειας. Κάθε άλλο σχήμα φάνταζε εχθρικό στη ματιά σου. Κάθε συνάντηση της ματιάς σου με άλλο σχήμα ήταν αφορμή ανησυχίας. Δικής σου άρα και διπλής. Νιώθαμε ένα χωρίς να καταλαβαίνουμε τι οι άλλοι λένε ζευγάρι. Νιώθαμε, δηλαδή, ζευγάρι για τους άλλους και ένα για μας. Ξέραμε να γελάμε μαζί. Ποτέ, όμως, με τους άλλους. Ποτέ εις βάρος τρίτων. Το γέλιο το δικό μας ήταν καθρεφτισμός των δύο που γίνονταν ένα. Ήξερες πότε να με κάνεις να χαμογελώ, πότε να γελώ, πό...

Οι καλύτερες σκέψεις μου κι οι χειρότερες μαζί. Πορείες χαράζονται στον αέρα κι απ΄ την ανάποδη περπατιούνται. Κυκλικές κινήσεις του μυαλού αποδείξεις του μέρους μα και του όλου αυτού του κόσμου.                  17&18/12/2000

Ποιο παιδί ζωγράφισε σήμερα τον ουρανό; Ποιος του επέτρεψε αυτό το έργο; Ήταν παράξενος. Με νερομπογιές φτιαγμένος. Είχε ρίξει σ΄ένα σημείο μπλε και με το πινέλο είχε απλώσει το πινέλο με κυκλικές κινήσεις. Είχε σχηματίσει τα στρώματά του με λίγο γκρι για τα ανώτερα. Όμως, κάποιος δεν άντεξε αυτή την ομορφιά κι έκανε τους ανθρώπους που τον αντίκριζαν να τον βλέπουν από διαφορετικές θέσεις και να μην αποκαλύπτεται η ομορφιά του.                                         12/2/1999

Μη βυθίζεσαι τόσο βαθιά (μες) στις σκέψεις σου. Σε χάνω και μου λείπεις. Ξέρω πως όσο κι αν σου μιλώ δε με ακούς κι όμως συνεχίζω. Μόνο έτσι μπορώ να σε κλέψω κι εγώ για λίγο. Όλοι αυτοί οι λαβύρινθοι είναι σκοτεινοί και κάνεις κύκλους μα δε μ΄αφήνεις να έρθω μαζί σου. Θέλεις να είσαι μόνος σου. Κι όταν πια όλες οι αναζητήσεις σε οδηγούν στο σημείο απ΄το οποίο ξεκίνησες βγαίνεις για λίγο για να μου χαρίσεις λίγα χαμόγελα κι ένα αβέβαιο φιλί. Σ΄ευχαριστώ.                                       ~1999

Κοιτάς το καράβι που φεύγει Μες στην αρμύρα Σαλπάρει πάλι μόνο Κι εσύ εδώ διαβάζεις γράμματα Της θάλασσας Του ωκεανού Στένεις χαιρετίσματα και μηνύματα Μακριά, πολύ μακριά στο άπειρο Στον ορίζοντα που σμίγει Ενώ το καράβι φεύγει σφυρίζοντας.                                          1998

Κράτα μου το χέρι, το σπουργίτι σφυρίζει την αγάπη μας.                                                                               1998

Γαλάζιο και σύννεφα, σχήματα στον θόλο / οθόνη τ΄ουρανού προβάλλουν...                                                                                                                 1998

Στην άκρη του μυαλού μου στα βάθη των ονείρων μου στις λέξεις που δεν βγαίνουν βρίσκεσαι εσύ. Εσύ 'σαι μια ματιά, το καστανό το χρώμα μα φύλλο πράσινο ανθίζω μέσα σου Τα μάτια μου στεγνά, τα δάκρυα στερέψαν οι φίλοι με ρωτούν: τί κάνω, πώς περνώ Μα εγώ δεν απαντώ, γυρνώ κι απομακρύνομαι τί λόγια να τους πω, που ξέχασα να ζω Στην άκρη του μυαλού στα βάθη των ονείρων μου στις λέξεις που δεν βγήκαν βρίσκεσαι εσύ              6/11/1997

Σ' αγαπώ κι αν δεν το ξέρεις σ' αγαπώ κι αν δεν σε βρω κλείνω σε μπουκάλι το φιλί μου ξεκινάω μα μένω πάντα εδώ.                           ~1998

Όλα ακίνητα. Η σκέψη σαν σύννεφο τρέχει αδιάκοπα. Λίμνες, θάλασσες, ποτάμια, πεδιάδες, βουνά. Κανείς δεν μπορεί να δώσει τέλος. Οι τροχιές θα συναντηθούν. Συγκρούονται, ενώνονται, συμβαδίζουν. Τα σύννεφα εξαφανίστηκαν. Κι εσύ κοιτάς ακόμη θολά τον καθρέφτη.                                           27/3/1998 [ Άσκηση ποιήματος πάνω σε προυπάρχων]

Τα μέλη μουδιασμένα απ' τον βαρύ ύπνο βρήκανε δίπλα σου λίγη ζεστασιά. Τα κορμιά συναντήθηκαν, χώρισαν, ενώθηκαν. Η συνάντηση όμορφη. Ο χωρισμός βαρύς. Η ένωση παντοτινή.                27/3/1998

Χτύποι ρολογιών που ποτέ δεν συγχρονίστηκαν. Ρούχα ανακατεμένα ζητούν τους κατόχους. Και δυο σταγόνες θάλασσας κυλούν στα μάγουλα.                                                        ~1998

Το κρύο διαπερνά το σώμα Το αναστατώνει, το ηρεμεί Η ανάσα κι η φωνή σου.                        ~1998

Φίλοι ήρθαν, χάθηκαν, όλα γύρω γυρνούν η καρδιά κουρασμένη μού ζητάει λιμάνι.                                              ~1998

Άνοιξη σαν' ρθείς πού θα με βρεις πάλι σε παλιές αγκαλιές σε καινούργιες παρέες                                             ~1998

Δάκρυα γιορτής πότισαν το χώμα δυνατές φωνές, γέλια μες στο χειμώνα                                      ~ 1998

Κι όλο φεύγω μακριά κι όλο εδώ γυρνάω μια πατάω γερά, μια πετώ (στα) ψηλά.                                              ~ 1998

Είσαι πολύ κοντά στο γκρεμό. Μην πηδήξεις. Κάτσε και σκέψου με όσο μυαλό σου' 'χει μείνει πια. Πόσα λιγότερα είναι τα πράγματα που σε σπρώχνουν Απ' τα πράγματα που αγαπάς και σε κρατάνε εδώ. Είσαι πολύ μικρός για ν' αποφασίσεις. Η ζωή σου δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στα χέρια σου. Το μόνο που σε σώζει τώρα είσαι εσύ. Εσύ πρέπει να πιστέψεις σε σένα. Όλα μπορούν να αλλάξουν κι ας μοιάζουν ίδια. Θυμήσου, αν νομίζεις πως δεν έχεις κανέναν άλλο, θυμήσου, έχεις εσένα.                                 ~1998

Φωνές αντηχούν και κλάματα από έναν άλλο κόσμο μέσα σου μια ζωή που συνυπάρχει και θα βυθιστεί στο φως...                      7/5/1998

Ελεύθερη, μακριά απ' τα όνειρά σου σε βρήκα να γυρνάς για μια στιγμή σ' έπιασα απ' το χέρι μα είχες (κιόλας) φύγει.                                    ~1998

Όταν τα λόγια παύουν η αγάπη ξεχυλίζει ένα χάδι, ένα δάκρυ όλα τα μικρά ορίζουν                     ~1998

Μάζεψε την αλήθεια σου απ' το σκοινί μη βραχεί και μουσκέψει. Κλείστην και πάλι στο σκονισμένο μπαούλο μαζί με παλιές μυρωδιές. Θ' αργήσει να βγει ξανά από' κει. Θα μαζέψει τις αναμνήσεις σου κι όσα δεν έχεις ζήσει. Οι ψιχάλες την δρόσισαν. Περιμένει άλλη μια καλοκαιρινή βροχή.                                       1/2/1998

Πληρώνω μια αγάπη που δεν ξέρεις.                                      ;

Όσο ζεις, φαντάζεσαι. Επιβεβαίωση και ορισμός της μικρής ύπαρξης/ζωής μου.                                                                          10/8/1998

Πιόνια, ρόλοι, πρότυπα εικόνες διαδοχικές ισχυρές κι αδύναμες να ταράξουν κάποιον.                   1997

Δρόμοι γεμάτοι και άνθρωποι στην αέναη κίνηση της μέρας χωρίς τη προσδοκία σταματημού μήτε την αναζήτηση φυγής                               1997

Κάθε νύχτα περιμένει το ξημέρωμα κι όχι η σελήνη τον ήλιο που έχει κερδηθεί και κατακτηθεί χωρίς την υποψία ήττας.                              1997

Στα παραμύθια έβρισκες καταφύγιο μα οι καιροί τα ξέχασαν. Η λήθη πολεμάται με την αφορμή. Βρες μία και οδηγήσου πίσω.                                                                                                                                    1997

Το ταξίδι δεν τελειώνει και σε περιμένει το άλογο που άφησες να ξεδιψάσει. Οι δυνάμεις γι' αυτό αρκετές,όμως, για σένα; Τα χαλινάρια αναμένουν χέρια και η σέλα αναβάτη για να οδηγηθεί όπου επιλέξει το μυαλό (νους) σου.                                                                                                                                  ...

Η διακοπή δεν έρχεται και η προσδοκία κουράζει χωρίς σημάδια επικείμενης φυγής  όλα μοιάζουν να μοιάζουν.                                1997

Η θάλασσα σε προίκισε να την αγαπάς. Η αγάπη έγινε τραγούδι το πρωί στα κάστρα. Βυθίσου στον κόσμο σου κι άφησε τους γύρω σου να σ' αναμένουν.                                                                                                                                     1997 

Τριαντάφυλλο σου χάρισα και εσύ το άφησες στην άμμο. Κοχύλι θα το βρεις σε μιαν άγνωστη ακτή.                                                                                                                                               1997

Μονοπάτια ανοίγονται μπροστά σου και εσύ στέκεσαι. Κοιτάς το παρελθόν. Αν δεν το αποδεχθείς και δε κοιτάξεις τον εαυτό σου στα μάτια, τα βήματα (σου) θα είναι της άμμου.                                                                                                                                    1997